Dardania.de - Shiko Postimin Tek

Alima · 22-06-12, 20:32

...

EDHE TI, O TOKË, QAJË E RËNKO (pjesa edytë)!

A e di ti, or vëlla, sa ta kam lakmi,
Që ti më s’jeton në këtë shekull të ri,
Ku as bukët, më nuk gatuhen në shtëpi,
E burri nga gruaja dallon vetëm se në gjini.
...
Ti, or vëlla, që para një shekulli ke jetuar,
Tanimë nga shqetësimet e mia tërësisht i hutuar,
Gati edhe asnjë fjalë të vetme s’je duke e kuptuar!
S’të hidhërohem, s’ke si, kur aq shumë jemi tjetërsuar.

Ti, or vëlla, me gjasë kurrë s‘ke për ta kuptuar,
Se “modernizimi”, vlerat e mëhershme i ka shuar.
Or vëlla, ne jetojmë në shekullin ku jetohet jetë e pa jetë,
E që fare s’i ngjason shekullit tënd, kur morali ishte i shenjtë.

Në kohën tënde, atëherë kur populli ende quhej milet,
Hante bukë misri, pa u ankuar, krenaria i jepte vullnet.
E rrezikonte jetën, për ta ruajtur moralin e familjes së vet.
Të liruar nga rrena dhe pabesia, jetonin në harmoni të vërtet.

Or vëlla, a të kujtohet kur Oda e Burrave i bashkonte pleq e të ri?
Ku Plaku i Shtëpisë në ballë të oxhakut e vendoste mysafirin e tij,
Në skaj të odës uleshin më të rinjtë, ku secili e dinte vendin e vet,
Disa qëndronin përplot respekt, gjithmonë të gatshëm për hyzmet.

Fatkeqësisht, jo më, oda që moti është zëvendësuar me kafeteri.
Ndoshta më mirë, meqë llafet që i bëjnë, s’kanë lidhje me burrëri.
Aty, të zhytur në paturpësi, duke i cakërruar gotat me raki,
I tregojnë njëri-tjetrit, cili, sa femra i ka “nxënë” tani!

Burrat, që mjekrat dhe mustaqet dikur i bartnin përplot krenari,
Gati se fare nuk ekzistojnë, sikur dheu t’i kishte përpi!
Të rruar nën lëkurë, në dukje të jashtme porsi fëmijë,
Sa që nga larg mund t’i ngatërrosh me tjetrën gjini.

Ore vëlla, a ke dëgjuar se në dasma përzihen burra e gra!
Jo vetëm që rrinë bashkë, fis e pa fis, në sallone të mëdha,
Madje edhe vallëzojnë që të gjithë së bashku, pa ia nda,
Alkooli, edhe ato pakë mend që i kishin, ua ka shpërla.

E ti më thua të mos qajë e rënkoj!
O jo, mjaft më, s’përmbahem, s’mund të duroj,
I përlotur, së paku të gjitha me rend t’ua numëroj,
Mase e qartë se gjithë ata të shfrenuar do t’i hidhëroj.

Padyshim se do të vazhdoj ...

Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 22.06.2012

.

22-06-12, 20:32	#399
Alima Banned Anëtarësuar: 14-08-11 Postime: 6,904	Titulli: Poezi nga Poetë të ndryshëm ... EDHE TI, O TOKË, QAJË E RËNKO (pjesa edytë)! A e di ti, or vëlla, sa ta kam lakmi, Që ti më s’jeton në këtë shekull të ri, Ku as bukët, më nuk gatuhen në shtëpi, E burri nga gruaja dallon vetëm se në gjini. ... Ti, or vëlla, që para një shekulli ke jetuar, Tanimë nga shqetësimet e mia tërësisht i hutuar, Gati edhe asnjë fjalë të vetme s’je duke e kuptuar! S’të hidhërohem, s’ke si, kur aq shumë jemi tjetërsuar. Ti, or vëlla, me gjasë kurrë s‘ke për ta kuptuar, Se “modernizimi”, vlerat e mëhershme i ka shuar. Or vëlla, ne jetojmë në shekullin ku jetohet jetë e pa jetë, E që fare s’i ngjason shekullit tënd, kur morali ishte i shenjtë. Në kohën tënde, atëherë kur populli ende quhej milet, Hante bukë misri, pa u ankuar, krenaria i jepte vullnet. E rrezikonte jetën, për ta ruajtur moralin e familjes së vet. Të liruar nga rrena dhe pabesia, jetonin në harmoni të vërtet. Or vëlla, a të kujtohet kur Oda e Burrave i bashkonte pleq e të ri? Ku Plaku i Shtëpisë në ballë të oxhakut e vendoste mysafirin e tij, Në skaj të odës uleshin më të rinjtë, ku secili e dinte vendin e vet, Disa qëndronin përplot respekt, gjithmonë të gatshëm për hyzmet. Fatkeqësisht, jo më, oda që moti është zëvendësuar me kafeteri. Ndoshta më mirë, meqë llafet që i bëjnë, s’kanë lidhje me burrëri. Aty, të zhytur në paturpësi, duke i cakërruar gotat me raki, I tregojnë njëri-tjetrit, cili, sa femra i ka “nxënë” tani! Burrat, që mjekrat dhe mustaqet dikur i bartnin përplot krenari, Gati se fare nuk ekzistojnë, sikur dheu t’i kishte përpi! Të rruar nën lëkurë, në dukje të jashtme porsi fëmijë, Sa që nga larg mund t’i ngatërrosh me tjetrën gjini. Ore vëlla, a ke dëgjuar se në dasma përzihen burra e gra! Jo vetëm që rrinë bashkë, fis e pa fis, në sallone të mëdha, Madje edhe vallëzojnë që të gjithë së bashku, pa ia nda, Alkooli, edhe ato pakë mend që i kishin, ua ka shpërla. E ti më thua të mos qajë e rënkoj! O jo, mjaft më, s’përmbahem, s’mund të duroj, I përlotur, së paku të gjitha me rend t’ua numëroj, Mase e qartë se gjithë ata të shfrenuar do t’i hidhëroj. Padyshim se do të vazhdoj ... Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 22.06.2012 .