Dardania.de - Shiko Postimin Tek

Alima · 23-06-12, 21:27

...

EDHE TI, O TOKË, QAJË E RËNKO! (pjesa e tretë)

Or vëlla, ma bën hallall, për këto pika loti.
Jo, të siguroj, ti je i liruar nga çdo fajësi.
Ty të lumtë, jetove dhe vdiqe me krenari,
Si i ka hije një trimi, e ruajte moralin me burrëri.
...
Ja që në shpirt i shqetësuar, të përzgjodha të qajë hallet me ty,
Meqë e dija, si i vdekur që je, nuk ma kthen fjalën aty për aty.
Sot, kur secili e pëlqen mendjen e vet, të pakët janë ata të gjallë,
Të cilët, pa kundërshtuar, qortimeve të shumta do t’u bënin ballë.

E që veten më tepër të mos e shqetësoj,
Fatmirësisht m’u kujtua se me ty lirshëm mund të bisedoj.
Kështu, gjatë bisedës me të vdekurin, t’ia përkujtoj të gjallit.
Ose si thotë mileti: “Duhet rrahur samarin, për t’ia kujtuar gomarit.”

Hair qoftë, as vet s’di, papritmas, se ç’më kapi gazi!
Aq shumë gomar me samar, të shpërndarë matanë shpati,
Assesi nuk e kuptoja, i gjori, si i bëri bashkë gjithë ata gomar,
Për ta rrahur, veç e veç, secilin samar?!

Ndoshta i ka joshur me karotë dhe misër të tharë,
Në dorën tjetër, pas shpine, thuprën ngrehur zvarrë.
Prit pakë, e nëse nuk i përkisnin po të njëjtit pronar?!
I heshtur, pyesja veten: “Athua si ia ka dalë mbarë?!”

Me gjasë, nga kokëfortësia e gomarit të tij i detyruar,
Pronari i shqetësuar, i thirri burrat e fshatit për të kuvenduar,
Tanimë, në livadh këmbëkryq të ulur, që të gjithë ishin tubuar,
U tregoi se gomari i tij i rebeluar, ishte arsyeja pse i kishte ftuar.

Fjala e parë, sipas rendit, më të moshuarit i takoi,
Ku ai, për çudi, gomarin e vet shumë e lavdëroi,
Sa që me shkencëtarët më të mirë të kohës e krahasoi!
Tjerët, ndoqën shembullin e të parit, asnjëri ndryshe s’veproi!

Kështu që me përjashtim të atij që i kishte ftuar,
Në atë ditë historike, s’mbeti gomar pa u lavdëruar!
U pru vendimi, që në mes të fshatit të varet një samar,
Që asnjëri të mos jetë i detyruar për ta rrahur të vetin, gomar!

Mase e qartë se e teprova, sërish më kapi gazi!
Po në rastet, kur pronari me sjelljet e tij s’dallon nga gomari?!
Detyrimisht e pranoj se pyetja, gjithashtu më zuri në befasi,
I lodhur nga gjithë ato vargje të shkruara, si të përgjigjem, s’di!

Dikur, pasi që të kem pushuar, ndoshta e vazhdoj këtë porosi!
Shpresoj që numri i të pakënaqurve nuk është rritur në pakufi.
E kam nga halli, vetëm se dëshiroj që të ndryshojmë për së miri,
Po s’treguam mirëkuptim me njëri-tjetrin, s’do të përfitonte asnjëri.

Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 23.06.2012

.

23-06-12, 21:27	#400
Alima Banned Anëtarësuar: 14-08-11 Postime: 6,904	Titulli: Poezi nga Poetë të ndryshëm ... EDHE TI, O TOKË, QAJË E RËNKO! (pjesa e tretë) Or vëlla, ma bën hallall, për këto pika loti. Jo, të siguroj, ti je i liruar nga çdo fajësi. Ty të lumtë, jetove dhe vdiqe me krenari, Si i ka hije një trimi, e ruajte moralin me burrëri. ... Ja që në shpirt i shqetësuar, të përzgjodha të qajë hallet me ty, Meqë e dija, si i vdekur që je, nuk ma kthen fjalën aty për aty. Sot, kur secili e pëlqen mendjen e vet, të pakët janë ata të gjallë, Të cilët, pa kundërshtuar, qortimeve të shumta do t’u bënin ballë. E që veten më tepër të mos e shqetësoj, Fatmirësisht m’u kujtua se me ty lirshëm mund të bisedoj. Kështu, gjatë bisedës me të vdekurin, t’ia përkujtoj të gjallit. Ose si thotë mileti: “Duhet rrahur samarin, për t’ia kujtuar gomarit.” Hair qoftë, as vet s’di, papritmas, se ç’më kapi gazi! Aq shumë gomar me samar, të shpërndarë matanë shpati, Assesi nuk e kuptoja, i gjori, si i bëri bashkë gjithë ata gomar, Për ta rrahur, veç e veç, secilin samar?! Ndoshta i ka joshur me karotë dhe misër të tharë, Në dorën tjetër, pas shpine, thuprën ngrehur zvarrë. Prit pakë, e nëse nuk i përkisnin po të njëjtit pronar?! I heshtur, pyesja veten: “Athua si ia ka dalë mbarë?!” Me gjasë, nga kokëfortësia e gomarit të tij i detyruar, Pronari i shqetësuar, i thirri burrat e fshatit për të kuvenduar, Tanimë, në livadh këmbëkryq të ulur, që të gjithë ishin tubuar, U tregoi se gomari i tij i rebeluar, ishte arsyeja pse i kishte ftuar. Fjala e parë, sipas rendit, më të moshuarit i takoi, Ku ai, për çudi, gomarin e vet shumë e lavdëroi, Sa që me shkencëtarët më të mirë të kohës e krahasoi! Tjerët, ndoqën shembullin e të parit, asnjëri ndryshe s’veproi! Kështu që me përjashtim të atij që i kishte ftuar, Në atë ditë historike, s’mbeti gomar pa u lavdëruar! U pru vendimi, që në mes të fshatit të varet një samar, Që asnjëri të mos jetë i detyruar për ta rrahur të vetin, gomar! Mase e qartë se e teprova, sërish më kapi gazi! Po në rastet, kur pronari me sjelljet e tij s’dallon nga gomari?! Detyrimisht e pranoj se pyetja, gjithashtu më zuri në befasi, I lodhur nga gjithë ato vargje të shkruara, si të përgjigjem, s’di! Dikur, pasi që të kem pushuar, ndoshta e vazhdoj këtë porosi! Shpresoj që numri i të pakënaqurve nuk është rritur në pakufi. E kam nga halli, vetëm se dëshiroj që të ndryshojmë për së miri, Po s’treguam mirëkuptim me njëri-tjetrin, s’do të përfitonte asnjëri. Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 23.06.2012 .