[Zero Cool]

Postimi origjinal është bërë nga Luana

Te mi merr dikush gajlet e mia qe i kam mbi koke

Luaneshë,


Çdo vdekje dëshmon për një jetë e çdo ilaç për një sëmundje
Çdo qenie në botë lëviz drejt asaj që do
se zemra s’ka fuqi t’i thotë dashurisë: jo!
Bletët takohen me lule për hir të nektarit
E fluturat për hir të dritës digjen në flakën e zjarrit
Përmallimi i shpirtrave të dashuruar është më i madh se bota
Prandaj bota gjallëron nga mallëngjimi i të dashuruarve
Të gjitha lëvizjet në botë nuk janë tjetër veçse gjurmë të dashurisë
Njeriu nga dashuria vjen në botë duke qarë për t’i buzqeshur jetës
Se ai është i vetmi që dëshmon për ekzistencën e vetvetes.
Sa të vetmuar janë ata sy që iu mungon loti kur bota ndien dhimbje!
Sa të trishta janë ato buzë që nuk qeshin kur bota ndien gëzim!
Cili sy njerëzor erdhi në botë për të mos qarë?
Cila buzë njeriu erdhi në botë për të mos qeshur?

Udhëto mes lotësh e buzëqeshjesh dhe kurrë mos ndalo rrugëtimin
E ardhmja ka brengat, e kaluara pikëllimin
Jeto me të tashmen se jeta është si mysafirët që gjithmonë na gëzojnë,
nëse jo kur vijnë, na gëzojnë kur shkojnë.
Ti qaj e qesh edhe nëse i ngjanë një fëmije që ende është i huaj në botë
Nëse s’ta duan buzëqeshjen, përshëndeti me një pikë lot
Nëse s’ti duan lotët, dhurojua buzëqeshjen
Askush s’jeton dot pa njërën ose tjetrën.