[vjeshta]

Edgar Allen Poe


Annabel Li



Ka shumë e shumë vjet

Në një vënt afër në det,

Ish një vajzë që muntni ta njihni tani

Nënë emërin Annabel Li;

Dhe kjo vajzë më donte edhe tjatër s’kërkonte

Veç ta deshnja sikundër më desh.





Isha e vogël dhe ish e vogël në vjet

N’atë vënt afër në det;

Po duheshin më tepër se me dashuri

Unë dhe Annabel Li;

Me një dashuri që dhe Engjëjtë lart në lavdi

Që të dyve na kishin zili.



Andaj, tani e shumë vjet,

Tek ky vënt afër në det,

F’ryri veriu nga ret’ e ma ngriu

Të bukurën Annabel Li;

Edhe motrat e saj ëngjëllesha

Ma rrëmbyen, ma mbyllën në varr se e desha,

Dhe kështu më la shëndet

Nga ky vënt afër në det.



Engjëjtë që skishin sa ne dashuri

Që të dyve na mbanin mëri.

Po përandaj, siç e dini vërtet,

Tek ky vënt afër në det

Fryri veriu një nat’ e ma ngriu

E ma vrau tim Annabel Li.



Dashuria që kishim ish m’e fortë se çdo dashuri,

S’e ka patur as plak as i ri,

As i marr’, as i urtë njeri

Dhe as Engjëjt e qiellit në erë,

As demonët përposh në skëterrë;

Shpirtin tim s’munt ta shqitin nga shpirti

I së bukurës Annabel Li.



Se tek hëna që ndrit, syri im ëndërrit

Për të bukurën Annabel Li;

Dhe çdo yll që shkëlqen syt’ e ëmbël rrëfen

Të së bukurës Annabel Li;

Nat’ e ditë e shoh, edhe zemrën ma ngroh,

Shoq’ e dashura ime, e mjera jetime,

Përmi varrin ku deti buçet,

l rri pranë mi varrin në det.



Përktheu: Fan Noli

Përzgjodhi: Mia Mia