[Dardanesha]

Këta i do All-llahu i Lartësuar I

Falënderimi i takon All-llahut të botrave, e falënderoj për gjërësinë e mëshirës së Tij dhe fisnikërinë e faljes së Tij, me falënderim nënshtrues që tregon Madhërinë e Tij dhe falënderues i dhuntive të Tij. Salavatet dhe selamet qofshin mbi atë që është dërguar mëshirë për njerëzimin dhe zotërinë e pejgamberëve, Pejgamberin tonë dhe shembullin tonë. Udhëzuesin tonë, mësuesin e të gjitha të mirave dhe treguesin e udhëzimit dhe devotshmërisë, Muhamed ibën Abdullahu, sal-lallahu alejhi ve sel-lem.

Më Pas:
Ka prej muslimanëve disa lloje të njerëzve që i don All-llahu, subhanehu ue teala, dhe e zbret ndaj tyre pëlqimin e Tij. Lum për të dashurit e All-llahut dhe lum për ata që kanë fat ta kenë këtë lumturi në takimin e tij.
Për këtë vendosa ta shkruaj këtë temë e ndoshta lexuesit e pasojnë këtë dhe bëhen prej atyre, të cilëve hynë nën mëshirën dhe pajtimin e Zotit të tyre dhe u jep atyre dashurinë e Tij, xhele xhelaluhu, ngase ajo dashuri dhe kënaqësi është qëllimi i çdo besimtari dhe dëshirë e çdo adhuruesi.
Nëse e marrim dhe shfletojmë Librin e All-llahut, subhanehu ue teala dhe i mendojmë ajetet e Tij dhe sunetin e të Dërguarit të Tij [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] do të kuptojmë se kush janë ata, që meritojnë dashurinë e All-llahut dhe që t'i duan edhe Melaqet me të, dhe t’iu bënë pranimin atyre në tokë.
Siç është Transmetuar Nga Ebu Hurejra (All-llahu qoftë i kënaqur me të) nga i Dërguari [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] se ka thënë: "Nëse e do All-llahu ndonjë rob e thërret Xhibrilin dhe i thotë se unë e dua filanin e duaje edhe ti! Pastaj e do edhe Xhibrili dhe thërret banorët e qiellit dhe u thotë se All-llahu e do filanin, andaj duane edhe ju! Pastaj e dojnë atë edhe banorët e qiellit pastaj bëhët i favorizueshëm në tokë." [Transmeton Imam Buhari]
Cilësitë e të dashurve dhe të afërmve te All-llahut janë të shumta në librin e Tij (Kuranin) dhe në Sunetin e të Dërguarit alejhi selam. Ne, po i përmendim vetëm disa si shembuj e jo për të thënë se janë vetëm këto në vijim.

All-llahu subhanhu ue teala do nga robërit e tij:



1. Penduesit: (Ai që pendohet-bënë tewbe):
Thotë All-llahu subhanehu ue teala: "E kush pendohet pas punës së keqe (vjedhjes) dhe përmirësohet, s’ka dyshim All-llahu ia pranon pendimin, All-llahu është që falë shumë, është mëshirues."
Thotë All-llahu subhanehu ue teala: "E kur të vijnë ty ata që i besojnë ajetet tona, thuaju: "Selamun alejkum, Zoti juaj ia ngjeshi vetes mëshirën. Kush bën prej jush ndonjë të keqe pa dije, e mandej pas asaj (të keqe) pendohet dhe përmirësohet, s’ka dyshim se All-llahu është që falë shumë dhe është Mëshirues."
Thotë All-llahu subhanehu ue teala: "Përveç atij që është penduar dhe ka bërë vepër të mirë, të tillëve All-llahu të këqijat ua shndërron në të mira. All-llahu është mëshirues, ndaj Ai falë shumë." [Furkan, 70]
Nga Ebu Hurejra (All-llahu qoftë i kënaqur me të) transmetohet se ka thënë: "Ka thënë i Dërguari i All-llahut [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem]: "Kush pendohet para se të lind dielli nga perendimi, All-llahu ia pranon pendimin e tij." [Transmeton Muslimi]
E Argument për dashurin e All-llahut ndaj penduesve është edhe fjala e All-llahut subhanehu ue teala: "All-llahu i do ata që pendohen dhe ata që ruhen prej punëve të ndyta e të neveritshme" [El-Bekare, 222]

Për t'u pranuar pendimi tek All-llahut, dijetarët kanë cekur disa kushte, të cilat janë:
1. Të jet pendimi i sinqert ndaj All-llahut, subhanehu ue teala.
2. Të jetë Pishman për atë që ka kaluar në mëkate.
3. Të heqë dorë nga mëkati menjëher, ngase nuk pranohet pendimi duke vazhduar në mëkate.
4. Të vendos që mos të kthehet në të ardhmën përseri në atë mëkat.
5. Të jet pendimi para përfundimit të kohës. D.m.th para lindjes diellit nga perendimi apo para prezantimit të daljes shpirtit.
6. Nëse është mëkati në lidhshmëri me robërit si : Marrja e pasurive pa dëshiren e personave duhet t'u kthehet atyre gjërat e tyre. E nëse është mëkati si: Përgojim apo bartje fjalëve duhet që t'u merret hallall dhe të bëjë dua në fshehtësi për ata që i ka përgojuar dhe përmendja e të mirave në ato vende ku i ka përmendur për të keq.


2. Pasuesit e Sunetit të Pejgmaberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]:
E këta janë ata të cilët i pasojnë gjurmët e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] në të gjitha çështjet e jetës. Si në ngënie, në pirje, në veshje, në pamje, në adhurim, në marrdhëniet shoqërore dhe ato familjare. Medituesit në historin e tij alejhi selam për të gjetur kërkesën e tij në përballim të kësaj bote dhe çka gjindet në të prej gëzimeve, brengave, lumturive dhe mërzirave.
Transmeton Enesi (All-llahu qoftë i kënaqur me të) se erdhen tre persona tek shtepiat e grave të Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] për t'i pyetur ato për adhurimin e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]. Kur u njoftuan, u dukej atyre se ata bëjnë pak. Dhe thane: "Ku jemi ne me Pejgamberin [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] kur dihet që atij ia ka falur All-llahut mëkatet e mëparshmë dhe ato mëvonshme?" Tha njëri prej tyre: "Unë do të falëm tërë natën." Tha tjetri: "Unë do të agjëroj për çdo ditë." Tha i fundit: "Unë do të distancohem nga gratë dhe nuk do të martohem." Kur erdh Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] tha: "A jeni ju ata, që keni thënë këtë dhe këtë? Pasha All-llahun, unë ia kam frikën All-llahut më shumë se ju dhe ruhem më shumë se ju nga të këqijat dhe unë herë agjëroj dhe herë jo (v.p: agjërim vullnetar jashta ramazanit), falëm dhe pushoj dhe martohem me gra. E kush nuk e do sunnetin tim, ai nuk është prej meje." [Transmeton Muslimi]
Argument për dashurinë e All-llahut, subhanehu ue teala, ndaj atij që e pason të Dërguarin, alejhi selam është fjala e Tij, subhanehu ue teala: "Thuaj: "Nëse e doni All-llahun, atëherë ejani pas meje që All-llahu t’ju dojë, t’ju falë mëkatet tuaja, se All-llahu është që fal shumë, mëshiron shumë." [Ali Imran, 31]


3. Të Drejtit:
Ata janë të cilët bëjnë drejtësi në të gjitha çështjet me veten dhe me të tjerët dhe argument për dashurinë e All-llahut ndaj tyre është ajeti Kur'anor: "All-llahu nuk ju ndalon të bëni mirë dhe të mbani drejtësi me ata që nuk ju luftuan për shkak të fesë, e as nuk ju dëbuan prej shtëpive tuaja; All-llahu i do ata që mbajnë drejtësinë." [Mumtehine, 8]


4. Ata që bëjnë mirë:
Të cilët shpenzojn për veten e tyre dhe për të tjerët duke shrpesuar vlerat e All-llahut subhanehu ue teala dhe shpërblimet e tija dhe nuk e permendin atë që e japin me të mirë e as me të keq.
Argument për dashurinë e All-llahut ndaj tyre është fjala e All-llahut subhanehu ue teala: "Dhe jepni për në rrugë të All-llahut e mos e hidhni veten në rrezik dhe bëni mirë, se me të vërtetë All-llahu i do bamirësit." [El-Bekare, 195]


5. Ata që dëshirojn takimin e All-llahut subhanehu ue teala:
Kush e dëshiron takimin e All-llahut e do edhe All-llahu takimin e tij, nuk dëshiron vdekjen e tij, por njeriu besimtar kur t'i ofrohet përfundimi (exheli) i tij dhe fillon të jap shpirtin në këtë moment përgëzohet për pajtimin e All-llahut dhe e do takimin e All-llahut subhanehu ue teala dhe e do All-llahu takimin e tij. Ndërsa njeriu jobesimtarë (qafir) kur t'i vie përfundimi dhe fillon dalja e shpirtit lajmërohet për urrejtjen e All-llahut ndaj tij dhe e urren takimin e All-llahut dhe All-llahu e urren takimin e tij.
Argumenti i kësaj është hadithi i Transmetuar nga Ubade ibn Samit (All-llahu qoftë i kënaqur me të) nga i Dërguari [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] se ka thënë: "Kush e dëshiron takimin e All-llahut, All-llahu e dëshiron takimin e tij, dhe kush e urren takimin e All-llahut dhe All-llahu e urren takimin e tij. Aishja [radijallahu anha] tha apo disa prej grave tij, me të vërtet se ne se duam vdekjen. Ka thënë: "Nuk është ajo, por besimtarit nëse i afrohet vdekja përgëzohet me pajtimin e All-llahut dhe fisnikërinë e Tij e nuk ka asgjë më të dashur para Tij dhe e dëshiron takimin e All-llahut dhe e dëshiron All-llahu takimin e tij, dhe se jobesimtari (qafiri) nëse i ofrohet vdekja lajmërohet me dënimin e All-llahut dhe nuk ka gjë më të urrejur para tij se sa ajo që urren takimin e atij denimi dhe e urren All-llahu takimin e tij." [Transmeton Buhari]


6. Ata që ofrohen te All-llahu me adhurime nafile dhe ata që përmendin All-llahun shumë:
Me të vërtet se gjëja më e mirë që kalon nga koha është ajo kohë që janë të angazhuar zemra dhe gjymtyrët dhe gjithë trupi në përmendjen e All-llahut, subhanehu ue teala, në çdo moment dhe në çdo gjendje. Ngase ata që përkujtojnë All-llahun, All-llahu i përmend dhe i përkujton ata.
Thotë All-llahu subhanehu ue teala: "Pra ju më kujtoni Mua (me adhurime), Unë ju kujtoj juve (me shprëblim). Më falënderoni e mos Më mohoni!" [El-Bekare, 152]
Transmeton Ebu Hurejra (All-llahu qoftë i kënaqur me të) se ka thënë: "Ka thënë i Dërguari i Allahut [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]: "Thotë All-llahu subhanehu ue teala: "Unë jam aty ku më kujton robi mua, dhe unë jam me të kur më përmend, e nëse më përmend në veten e tij, e përmendi në vetën time. Nëse më përmend në ndonjë grup e përmendi në grup më të mirë se ai. E nëse ofrohet te unë një pëllëmbë, ofrohem te ai një krah. Nëse ofrohet te unë një krah, ofrohem te ai një pash. E nëse më vjen duke ecur unë i vij duke shpejtuar-vrapuar." [Transmeton Buhari]
Pra, afrimi te All-llahu subhanehu ue teala bëhet me nafile prej adhurimeve si Namazi, Agjërimi, Dhënia e lëmoshës, përmendja e All-llahut subhanehu ue teala me falënderim dhe madhërim dhe kërkim të faljes.