[lirik]

Nuk shkruaj ma në zemren time
autori xhelal ferizi
nuk shkruaj ma
se yje nuk ka ma në qiell
as ylbera
iku secila vërtetsi
me maske po del pranvera
zogu s po bjen lirshem me pi

ku të marr bukuri

kur u vyshken karajfilet
stinët jan ngri
e po mbijne hilet

nuk dua te ngris dolli
me kto kohë kopilet
që as emrat nuk ua di
--

nuk shkruaj ma
ne zemren time
mbasi mbi shqipni
po mbijne vetem harrime
mohime
e fjale skenare

nuk shkruaj ma per dashuri
edhe lulet jan bë tardhtare
dhurohen me hipkrizi
nuk dua ti shkruaj zemres time
burimet ma nuk jan me pi
nuk kam ma rt te kulluar rime
krojet ku ti marr nuk di
nuk shkruaj ma

per jeten
e token time
se gjej ma te verteten
e fjala ime
nuk e gjene vehten
as jeten
as mundimet sublime
sot lapsin e letren
po e mbajne per aktrime
e ves
e interes
koha me sundime
nuk dua ma asnje shkresë ti dergoj zemres time

se edhe lotet
e vargjet
mbeten jetime
as shpresa
as besa
s po don me mbi
e fjala ime
mbet
perseri
në pranga
ne nyje
perseri
nuk shkruaj ma ne zemren time
se nuk e di
pse
ne qiell e mbi dhe
nuk esht si dje e pardje
asgjë në bukuri
si ishte
ne ato kujtime
kur a rti e shpirti ishte
e gjithqka tjeter gjallë
e sot
nuk di
per se vallë
nuk di pse duhet me mbi
kur vyshkesh
pa rreze perserii
se ndrruan stinet
e qehret
katunet e shehret
ndrroj gjithqkaja
poshtë ra maja
e hiqi hypi mbi maja


pse nuk e di
nuk dua te shkruaj me ne zemren time
as fjale te vogla
as te mdhaja
me leni nëhi
nga jhiri në hi
ndoshta mbij per seri
kur do te mbij jeta
me leni
se nuk e di kah u treta
e pse
nganjiher fjala e refreni
me nxisin ne do udhe te shkreta
kur nuk mbet bukuri mbi dhe
zemres nuk do ti shkruaj
e pse
ne dheun e huaj
do te vuaj
ma mirë
zemres te mos i shkruaj
te mos vuaj
as fjala e lirë
më leni të rri ne hi
se nuk di as te ju pershkruaj
fjalen mos ma mbushni mëri
un jam ne dhe të huaj
si quhem nuk e di
zemres ma nuk dua ti shkruaj
se fjalen vuajtja e ka pi


ndrroj edhe koha ime

nuk dua vetem psehe me pi
dua qetsi

nuk dua ti shkruaj zemres time
kur toka nuk buron ma dashuri

e ngjyra nuk buron shpirtësi
më leni të rri dikund heshtur
pa fjalë
në vetmi
atje ma nuk dua me dalë

ku malli më ka shkri
nuk dua as fjalë
as ti shkruaj zemres per seri
nuk ka dashuri
ka vetem dhe te zi
glob
që nuk len me mbi dashuri
qe nuk len me mbi bukuri
se dheu i zi
po mbjellë
e po pjellë edhe zi
po pjelle lakmi
e endrrat e dashurisë
nuk po behen jetesi
po thyhen mbi dhe te njerzisë
shum lule
nuk dua te thej fjalë
neper lotet emi
neper shkalle plot zhgenjime
un plast po bie me varg
e fjala ime
du a te rri larg
e te mos besoj
as ne premtime
ma mirë lot te lotoj
e te qlirohem
se fjalen time
ta shkruaj
e zemres ti ankohem
per s e un te vuaj
e kohrat gajasen
aktorhen

zemres nuk dua ti shkruaj
se prap mund te pendohem
e prap te vuaj
ma mirë nga zemra te largohem
se kohrat me lan te huaj

nuk dua a sme mbi
as te permallem
e te ringjallem


ku mosmirnjohja
ka me mbi
perseri
e perseri do te tallen
ata qe prodhojne dyftyrsi

më leni në hi

ndoshta mbij perseri
ne nje kohe tjeter
kur shekulli do te jet pertri
kur do te ket shekuj te ri

se tash
nuk mund ti shkruaj ma zemres time
se as fyell e rimë nuk kam
as melodi
më leni
me leni pra
në perendime
nuk vi
se ju prap me theni
mua e fjalen ependen time
me lajka me ktheni
neper do pershkrime

me leni
se

diqka
diqka u tret në zhgënjimsi
dua te iku dikah
nuk di as caak
se u ngri ky gjak
nuk mund ti shkruaj zemres time
vulave venji kapak
mbaroj epoka ime
mbaroj poema me gjak
e loti im

u thye diqka

diqka
qe metafora se flet
u nda
diqka neper coptime
nga jeta ne jetë
hall qenka fjala ime
e toka ime nuk flet
nuk e thot as fjala ime

që shpirti e mbanë në msheftesi
q esht ky sekret
per se keto zhgenjime
per se nuk i shkruaj ma bukuri si jetë
ndjenjes e zemres time
se bukuri nuk mbet
se fjala mbetet jetime
se udha duket e shkrete
se bota vrapon ne perfitime

autori xhelal ferizi