[emine]

Besoj në femrën që brenda vetes e mban të fshehur atë bukurinë e padukshme që neve meshkujve na bën të ndihemi thuajse kemi krahë. Është kjo bukuri e padukshme që e bën femrën të ndihet femër. Të ndihet e vlerësuar dhe jo vetëm një objekt gjahu. Kjo bukuri e padukshme është faktori shpërthyes që e nis reaksionin shqisor dhe shpirtëror që ta krijon ndjesinë se diçka e ngrohte po të digjet mu në qen...dër të gjoksit. Një zjarr që digjet butë dhe këndshëm, saqë nga kënaqësia të ligështohen edhe gjunjët.
Dhe këtë ndjesi unë e kam sa herë që e shoh atë. E kam sepse ajo e shpalos shpirtin pa pasur nevojë t'ia shohësh fytyrën.
Ndoshta në sytë e të tjerëve ajo edhe mund të duket e rëndomtë. Por më beso se duhet të kesh më shumë se sy për ta parë bukurinë e fshehur.
Edhe pse është optimiste ajo të gjitha i mban në vete. Mjedisi ku jetojmë, sado që të përpiqesh, thjesht nuk të lë të jesh vetja.
Ajo këtë e di!
Andaj ajo rri e fshehur brenda sekretit të saj. Si një margaritar i çmuar i fshehur në fund të oqeanit. Një shpërblim i rrallë që lejon të zbulohet vetëm nga ai që është më i denji ndër të gjithë të denjit. Ëndërron! Dhe pret!
Tash besoj e kupton pse më sfidon magjia e fshehur e një femre. Pse dehem nga bukuria e brendshme që shfaqet hijesisht në reflektim. Ajo që nuk mund të përmblidhet me sy. As edhe një mijë orgazma të njëpasnjëshëm nuk i afrohen dot kësaj ndjesie. Është kjo pjesa e munguar e ekstazës që nuk mund të shijohet në shpërthime epshesh.
Hyjnorja shfaqet bindshëm në sytë, mendimet dhe fjalët e një artisti. Por edhe artisti e arrin pikën kur e ndien se edhe atij fjalët nuk i mjaftojnë.
(A.R)