Postimi origjinal është bërë nga Dardanesha

Kryeministri Thaçi: Luftëtarët tanë, Zahiri, Hakifi, Edmondi ishin reprezent të ushtarit të lirisë së tokës së tyre

Prishtinë, 31 janar 2013

Fjala e plotë e kryeministrit Thaçi në Akademinë Përkujtimore

Të nderuara familje Pajaziti, Zejnullahu, Hoxha
Zonja dhe zotërinj
Të nderuar komandant
I nderuari simbol i rezistencës kombëtare, baca Adem
Familje të dëshmorëve
Qytetarë të Republikës së Kosovës


Gjithmonë muaji janar na kujton tri data të rëndësishme të historisë sonë kombëtare.

Në një datë të tillë të 17 janarit 1468, 545 vjet më parë ishte shuar jeta e heroit tonë kombëtar, Gjergj Kastriotit. Jeta e themeluesit dhe mbrojtësit të shtetit të Arbërit. Jeta e kapitenit dhe atletit të krishterimit, mbrojtësi i vlerave evropiane perëndimore.

Gjergj Kastrioti u shua fizikisht, por asnjëherë ideja dhe kuptimi i frymës skënderbegiane. Ideja e qëndresës, dhe luftës për liri. Fryma integruese e qytetërimit shqiptar.

Zonja dhe zotërinj,

Po në të njëjtën ditë kalendarike, më 17 janar 1982, 31 vjet më parë, në Gjermani vriten tre veprimtarë, të shquar udhëheqës të Lëvizjes Kombëtare të asaj kohe : Kadri Zeka, Jusuf e Bardhosh Gërvalla.

Ata, me përpjekjet për bashkimin dhe forcimin e lëvizjes kombëtare për çlirim të Kosovës u bënë pengesë e segmenteve të shërbimeve jugosllave.

Një vit më parë, Demonstrata e Pranverës 81, kishin bërë kthesë në historinë moderne të ngritjes së ndërgjegjes kombëtare për përparimin e të drejtave të shqiptarëve në ish -Jugosllavi.

Kjo lëvizje në kontinuitet kishte fillin e pashkëputur thellë në histori. Ajo u zhvillua nga veprimtaria e shumë personaliteteve në ngjarje të rëndësishme kombëtare të Kosovës. Lëvizja për liri nuk u ndal asnjëherë, që nga Lidhja e Prizrenit deri në pavarësinë e Shqipërisë.
Kosova, e pushtuar dhe aneksuar nuk e ndali rezistencën kundër Serbisë gjatë luftërave ballkanike, ndërmjet dy luftërave botërore dhe më pas.

Kjo rezistencë e pasuar nga Hasan Prishtina, Azem Bejta, Shaban Polluzha, u vazhdua nga veprimtari simboli i rezistencës sonë kombëtare, Adem Demaçi.

Kjo rezidencë u vazhdua me demonstratat e viteve 1968. Me demonstratat e 1981. Me lëvizjen qytetare paqësore.

Me demonstratat e studentëve më 1997. Dhe përfundimisht u kurorëzua me projektin më të rëndësishëm politiko - ushtarak të fundshekullit njëzet, krijimin e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.

Zonja dhe zotërinj,

Gjashtëmbëdhjetë vjet më parë, Kosova njomet me gjakun e tre bijve të saj. Tre ushtarëve, tre komandantëve, tre heronjve të lirisë.

Me gjakun e komandantit Zahir Pajaziti dhe dy bashkëluftëtarëve dhe bashkëveprimtarëve tanë, Hakif Zejnullahu dhe Edmond Hoxha. Kush ishin këta djem të Kosovës? Ata ishin luftëtarët tipikë të lirisë së atdheut të tyre.

Ata ishin shprehja e traditës mijëvjeçare të njeriut të këtij vendi që kishte një ëndërr - lirinë.

Historianët e lashtësisë, por edhe e të kohëve më të vona, kronistët e kujdesshëm kaherë kishin vënë në pah karakterin e luftëtarit shqiptar.

Vulën e ushtarit të përjetshëm, të shquar në Perandorinë Romake, të shquar në Perandorinë Osmane.

Por, luftëtarët tanë, Zahiri, Hakifi, Edmondi ishin reprezent të një tipi tjetër të luftëtarit. Të ushtarit të lirisë së tokës së tyre. Ushtarë dhe gjeneralë të Kosovës. Prijës dhe komandantë të kohës së tyre. Brenda emrave të tyre ishte sublimuar historia e kombit të tyre: dashuria ndaj atdheut, shpirti i kulluar idealist, shpirti kryengritës, gatishmëria për veprim, guximi dhe trimëria, fryma e vetëflijimit për interesat kombëtare.

Zonja dhe zotërinj,

Zahiri, Hakifi dhe Edmond ranë në krye të detyrës më 31 janar 1997. Ranë sepse tërë makinerinë administrative politike serbe të sundimit shekullor të Kosovës kishin goditur në dy segmentet kryesore: mbi ushtrinë dhe policinë okupuese.

Ky është thelbi i luftëtarit, prijësit, ushtarit dhe gjeneralit të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. I Ushtrisë e cila kishte dalë nga vullneti i popullit që kishte përpunuar idenë dhe mekanizmin e çlirimit. I ushtrisë së dalë nga gjiri i popullit, e cila fitoi politikisht, moralisht dhe ushtarakisht mbi doktrinën dhe makinerinë ushtarake të Serbisë në Kosovë.

Zonja dhe zotërinj,
Familje të dëshmorëve

Kosova më 31 janar 1997 kishte humbur tre bij të saj, që sot i kujtojmë me përkujdesjen më të lartë institucionale. Para tyre nderon qytetari i lirë i Republikës së Kosovës. Nderojnë institucionet e lira dhe demokratike të Kosovës. Para tyre nderon Kosova e lirë. Nderon Kosova në 14 vjetorin e lirisë. Para tyre nderon Kosova në 5 vjetorin e Pavarësisë.

Dhe mbi të gjitha sot e themi me krenari dhe respekt se Zahir Pajaziti, Hakif Zejnullahu dhe Edmond Hoxha, - tre pishtarë të parë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës të rënë në krye të detyrës, - sot e përgjithmonë janë fitimtarë.

Fitimtarë, mbi përpjekjet shekullore për sundimin e Kosovës, mbi projektet e shpërbërjes së Kosovës, mbi memorandumet e shekullit 19 dhe atij njëzet, mbi fushatat e spastrimit etnik, mbi doktrinat ushtarake, mbi armatat dhe gjithë mekanizmin policor dhe paramilitar që u përpoq ta shuajë ëndrrën e lirisë së qytetarëve të Kosovës.

Janë fitimtarë sepse qenë me popullin e tyre, në krye të aspiratave të tyre. Zahiri, Hakifi dhe Edmondi janë ushtarët, luftëtarët dhe dëshmorët e lirisë së Kosovës. Ata janë realizues të ëndrrës së tyre, me çmimin më lartë të kësaj bote, rënien për lirinë e Atdheut.

Zahiri ishte trim shqiptar, i llapit të qëndresës, i Kosovës heroike, ishte gjaku i ngrohtë i tokës së Kosovës, i gjakut të Ali Ajetit, Afrim Zhitisë, Fahri Fazliut, Hasan Ramadanit e Adem Demaçit.

Në vijë kombëtare të gjakut ishte i llojit të Adem Jasharit, Luan Haradinajt, Sali Çekajt e shumë e shumë trimave të tjerë.

Lavdi emrit jetës dhe veprës së Zahir Pajazitit, Hakif Zejnullahut dhe Edmond Hoxhës!

Lavdi dëshmorëve të lirisë!