[Le jardin des disparus]

Eja

Ku ishe ti kur dola i vetëm nën hënë
në ç'hënë barisnje vallë

Ku ishe ti kur vizitova profilin tënd
në xhamin e muzgut që krisi dhe u thye me trishtim

Pastaj erdhi nata mbushur me mungesën tënde
pastaj erdhi prap nata
dhe kështu ka për të qenë deri në ditën e fundit të netëve

Zbrita tek kroi
duke mbajtur në duar vazon delikate të agimit
pashë sytë e tu ruajtur në kujtesën e ujrave

Lisi plak lëshoi përdhe kurorën e vjeshtës
si një sovran që abdikon

Ani, mua më zuri ky mallkim
po qysh bën pylli pa ty, si del vjeshta
a ndofta nuk do të ketë kurrë më vjeshtë?
atëherë në emër të kujt do të bien gjethet
në emër të kujt do të vijnë shirat, mjegullat, ylberët

Zemra ime, eja vër dorë mbi stinët!

(F.R)