[Le jardin des disparus]

Të dua!

Për vjollcën që dridhet
në një vazo lulesh
të braktisur mbi prag
pa u dashur prej askujt
ashtu si zemra jote

Të dua
për gishtat e shiut
që bien mbi tastierë
një melodi për hënën
që i ngjan tëndes këngë

Të dua
për agimin që zbardh
aty mbi horizont
i ndritshëm e delikat
e ngjan me ballin tënd

Të dua
për dritën që çel e zgjon
një zog që del prej folesë
me krahët fluturim
e ngjan me gazin tënd

Të dua
për diellin që lind
e hedh nëpër korije
dantellën e dritës
plot nur e hijeshi
si hareja jote

Të dua
për ditën që feks
pas një nate pa dashuri
e që ngjan krejt
krejt me kthimin tënd

Të dua
për një portë që hapet
për një klithmë gëzimi
dy zemrash bashkuar
që ngjan me zërin tënd!


Jacques Brel