[Engjellushja]

Në ëndër të takoj...

Kur erësira e mbulon natyrën e qetësuar
kur bilbilat ja thon këngës pa ja ndalë
atëher të kërkoj të i cakrojm gotat dhe të ngrem dolli
sa i pa fat qenkam unë,dhe sa e pa fat qenke ty.

Endrat më mbajn gjallë në jetë
sadopak etjen time e shuajnë
edhe kur jam i zgjuar un po të ëndëroj
por e shohë se ëndrat më paskan mashtruar.

Ty je diku largë dhe e shijon jetën tënde
për mua as që që mendon se cka më shoqëron në kët moment
përvec gotës së verës dhe tavolinës së stolisur
që në kët natë të shqetsuar e kam bë shok të vërtetë.

Edij se alkoholi nuk i shëron plagët e mija
në kët castë mua më mundon jeta,më mundon qetësia
sy celë un të ëndrojë,dhe të imagjinoj pa ndalë
në ëndër të takoj dhe nëgotë të verës dhimbjen mety e ndaj.

Por jeta po kalon dhe un po tretem në vetmi i dëshpruar
të kërkoj aty ku un e dij se sën dot gjejë
cdo natë yjet jam duke i numruar
dhe lotët që zdua tëm rrjedhin e djegin zemrën e shkretë.