[Murgesha]

Edhe une po e tregoj gezimin tim, po e quaj geyim ne fatkeqesi.
Ishte Prilli i 99.
Gjate nje akcioni e fshatin tone, bishat serbo sllave paten marre peng nje anetar te familjes.
E qanim cdo dite me lot se nuk shpresonim me kurre se do na kthehej.
Pas akcionit te nderrmarre nga ato bisha leshuam shtepine dhe fshatin.
U strehuam ne nje qytet.
Por fatkeqesisht jo e gjithe familja. Na mbeten edhe tre anetare te familjes ne fshat.
Kaloi nje jave dhe nuk dinim asgje per anetarin e familjes sone.
Nje dite nga dhembja e madhe qe ndjeja dola te shetisja me vajzen time.
Po e ndjej se vajza e (vogel ateher) po me shtrengon doren, e verejta se dora e saj dridhej.
Mami, ai djali atje po me duket si A....
Ngrej koken perpjet dhe shikoj andej kah me ban vajza me dore.
Pak metra para meje shoh nje njeri te fashuar, e njoha nga rrobet, e jo nga fytyra apo trupi i tij.
Kembet mu prene, frymemarrja mu veshtiresua, po ndjeja se po humbja fuqine te vazhdoj rrugen. Mbeta ashtu dhe lotet me rrodhen faqeve, ishin lot gezimi e hidherimi. Lot gezimi qe na u kthye i gjalle e hidherimi kur pash fashot me te cilat ishte mbeshtjelle. Se cfare kishte perjetuar me mire te mos ja perseris as mendjes sime më.
Pas pak ndjeva nje perqafim te forte dhe nje peshperitje ne vesh.
Jam une, jam une.
E di se nuk kisha fuqi te thoja asnje fjale.
E shtrengova me ate trohe fuqie qe me kishte mbet.
Qanim e qeshnim te tre, dhe ashtu te perqafuar shkuam kah shtepia ku rrinim. Pak gezim ne ato momente vrastare, se te nesermen na erdhi lajmi me i keq qe kam ndegjuar ne jeten time. Vrasja.... e njerit nga familja jone.
Kete episod te jetes sime e kam quajtur si fati ne fatkeqesi.
Kane kaluar 5 vite e gjysme qe ateher, do te kalojne edhe vite tjera ama ato gjera nuk harrohen kurre.