[Engjellushja]

Këtu jam në mes shkretëtire, i katandisur nga vetmia... Pres e pres, pa ia nda, por kot... S'të shoh asgjëkundi, edhe pse një shkëndijë shpresëdhënëse më thotë se, TI do t'më vish një ditë, do të vish e të ta shëndrrojmë këtë shkretëirë në oazë gjelbërimi e dashurie të pafund, të përbotshme, ashtu të paktën parandjej edhe pse TI më je larg, por të ndjej aq afër sikur të dëgjoja tiktakun e zemrës sate... Le të shpresojmë se do jetë kështu!!! Unë do të të pres ende, deri sa të venitem sikur lulet në fundvjeshtë...