Dardania.de - Shiko Postimin Tek

Mafiozi · 21-11-04, 20:35

Përjetime te mia

Në një dit pranvere, zgjohëm ne qetesi dhe ngadal qohem e bëhem
gati. Zemra me dridhet duke menduar te ardhmën e panjohur. Dy shokët
e mij erdhën te shtëpija, dhe me liruan pak zemrën ne biseda.
Ishem te afert si vellezer, banojshëm ngat, ne shkoll ishëm bashk,
e qdo kund tjetër. Kem qesh shum së bashku, ishëm shum të lumtur.

Dhe pas pak kohe vjen daji im, më thot Jeton a je bër gati tash kem
me marr rrug te lart, përshëndetu me shok un e marr qanten tënde.
Un pershendetem me dy shoket me shum dhimbje, u ndajshem
dhe pa ditur se kur do te shihemi, por i them atyre mos u merzitni
se do te vij se shpejti.

Nisëm me vetur, i shiqoj shokët e mij para shtëpis si largohën
me buzëqeshje, por zemra qante, shiqoj qytetin si largohët,
më von largohem edhe prej kosove, e udhëtoj në vende te panjohura,
pas disa ore mberrij ne zvicerr, pak para mengjesit.

Ditën e par që zgjohem këtu, mendova se kam qen në ëndrra,
dhe shiqoj prej ditares për me qen i sigurt se ku jam. Isha vet,
nuk kuptojsha gjuhen, nuk njohësha askënd.

Një jet e re filloj për mua, ku jam, kush jan këta njerz aq në stress,
qka do të bëj këtu, sa koh do të rri, dhe shum pyetje tjera të rënda.
Kaloj një koh dhe shiqoj qe nuk mundem të kthehëm në kosov,
familja ishte në konflikte me serbët.

Filloj së shpejti të njoftohem me rinijën e vendit, të interesohem
për shkoll, për me punuar mbas shkollës, për sport dhe shum
gjëra tjera qe kisha interesim.

Më von kisha dëshir të madhe të kthehëm në kosov, mi par familjën
dhe dy shokët-vëllezer, por obligimi ushtarak i RSJ-ës më pritke
atje, dhe nuk ishte e mundur të kthehëm. Më ka dobësuar
shum kjo gjendje, në qdo moment.

Vitet kaluan dhe lufta filloj, ishte shum vështir për shqiptarët që ishin
në kosov, por edhe për gjith të tjerët. Nuk isha në gjendje të mir.
Sidomos kur më erdh një lajm prej familjës, që njëri prej dy shokëve
kishte humbur jetën në luft. Me aq deshir të madhe që kisha me pa,
lajmi vjen që ka humbur jetën..... lajm i vështir shum....
Dy dit kalojn në gjendje katastrofike, dhe vjen një tjetër lajm nga
familja, që tjetri shok edhe aj ka humbur jeten në luft....

At dit qe jam nis për gyrbet 17 vite më herët, ish kan hera e mbramt
që qeshëm bashk... Kem qesh me zemër... Jem mërzit me zemër...
Ende zemra më qan

Nje dit e till ka ndryshuar jetën e shum shqiptarëve.
Meritojmë paqe dhe lumturi në të ardhmën, se shum momente të
vështira kem jetu të gjith ku do që jem.

21-11-04, 20:35	#6
Mafiozi Anëtarësuar: 27-10-04 Vendndodhja: Geneve Postime: 4,586	Përjetime te mia Në një dit pranvere, zgjohëm ne qetesi dhe ngadal qohem e bëhem gati. Zemra me dridhet duke menduar te ardhmën e panjohur. Dy shokët e mij erdhën te shtëpija, dhe me liruan pak zemrën ne biseda. Ishem te afert si vellezer, banojshëm ngat, ne shkoll ishëm bashk, e qdo kund tjetër. Kem qesh shum së bashku, ishëm shum të lumtur. Dhe pas pak kohe vjen daji im, më thot Jeton a je bër gati tash kem me marr rrug te lart, përshëndetu me shok un e marr qanten tënde. Un pershendetem me dy shoket me shum dhimbje, u ndajshem dhe pa ditur se kur do te shihemi, por i them atyre mos u merzitni se do te vij se shpejti. Nisëm me vetur, i shiqoj shokët e mij para shtëpis si largohën me buzëqeshje, por zemra qante, shiqoj qytetin si largohët, më von largohem edhe prej kosove, e udhëtoj në vende te panjohura, pas disa ore mberrij ne zvicerr, pak para mengjesit. Ditën e par që zgjohem këtu, mendova se kam qen në ëndrra, dhe shiqoj prej ditares për me qen i sigurt se ku jam. Isha vet, nuk kuptojsha gjuhen, nuk njohësha askënd. Një jet e re filloj për mua, ku jam, kush jan këta njerz aq në stress, qka do të bëj këtu, sa koh do të rri, dhe shum pyetje tjera të rënda. Kaloj një koh dhe shiqoj qe nuk mundem të kthehëm në kosov, familja ishte në konflikte me serbët. Filloj së shpejti të njoftohem me rinijën e vendit, të interesohem për shkoll, për me punuar mbas shkollës, për sport dhe shum gjëra tjera qe kisha interesim. Më von kisha dëshir të madhe të kthehëm në kosov, mi par familjën dhe dy shokët-vëllezer, por obligimi ushtarak i RSJ-ës më pritke atje, dhe nuk ishte e mundur të kthehëm. Më ka dobësuar shum kjo gjendje, në qdo moment. Vitet kaluan dhe lufta filloj, ishte shum vështir për shqiptarët që ishin në kosov, por edhe për gjith të tjerët. Nuk isha në gjendje të mir. Sidomos kur më erdh një lajm prej familjës, që njëri prej dy shokëve kishte humbur jetën në luft. Me aq deshir të madhe që kisha me pa, lajmi vjen që ka humbur jetën..... lajm i vështir shum.... Dy dit kalojn në gjendje katastrofike, dhe vjen një tjetër lajm nga familja, që tjetri shok edhe aj ka humbur jeten në luft.... At dit qe jam nis për gyrbet 17 vite më herët, ish kan hera e mbramt që qeshëm bashk... Kem qesh me zemër... Jem mërzit me zemër... Ende zemra më qan Nje dit e till ka ndryshuar jetën e shum shqiptarëve. Meritojmë paqe dhe lumturi në të ardhmën, se shum momente të vështira kem jetu të gjith ku do që jem.