Poezi.
Prinderit.
Vijme ne kete jete edhe qajme me lot.
Packa se nuk shohim nenen e dallojme
Buza jone e njome pa qumesht srri dot
Per dy vjet me rradhe gjirin ja kerkojme.
Me pas ne e ndjejme te babait force
Ciltersi femije ze e ledhatohet
Shume dashuri njhen ne kete bote
Ajo prinderorja mbi cdo gje lartohet.
Sa here qe prinder ju te keni prane
Mos nxirrni ofshama mos nxirrni renkime
Oh sa shume vuajne nena me babane
Kur femija e tyre mbytet ne gulcime.
Zerin mos e ngrini pare tyre kurre
Bindjuni atyre se ju duhet drite
Neser kur te behesh grua apo burre
Keshtu do kerkosh dhe ti nga femijte.
Kur at ate plakur dhe me shkop ne dore
Ecin plogeshtuar ne shesh a ne rruge
Afrohu prane tyre porsi lulebore
E ndihmoji me shpirt se te duan shume.
Nese je i mbare lutu ,pergjerohu
Per prinderit e tu qe te perkedhelin
Dhe kur kane halle, ti nga gjumi zgjohi
E shko shpejt prane tyre se ata te presin.
A ke pare diku se duar te thata
Tejzgjaten pleqerisht vetem per nje ndihme
Do qe te mos mbeten keshtu nena, baba
Mbaj per ta nder mote tere pergjegjesine
Mos e braktis nenen mos e braktis baben
Tek fut koken thelle ne gjirin e femres
Nuk gjen lumturine po ashtu as paqen
Kur ti ju mohon dhe driten e henes.
Sa bukur qe shkrihet jeta, porsi nje vese
Kur ligjit te Zotit i shpreh vec pelqim
Ta dini kush prinderit nuk i ben sherbese
Sdo te njohe kurre kenaqesi as gezim.
Prinderit jane dashuria e vete Allahut
Jane miresia e dhuruar permbi toke
Ashtu si ze e cel drita e sabahut
Ti nga ata erdhe si filiz ne kete bote.
__________________
Atij qe Zoti si jep drite ska drite per te.
|