[Psikologu]

Ata janë përgjigjur: "Kurrë"! Sepse kur mashkulli hyn në shtëpinë ku gjendet femra, farefis i të cilës ai nuk është, edhe po qe se nuk e sheh, ai ka gabuar!"
Me fjalë të tjera, nëse mashkulli i cili është i fisit të huaj, hip në katin e dytë të shtëpisë, ndërsa në katin përdhesë gjendet gruaja, paraqitet mëkati. Siç duket, mëkati i gruas përcillet nëpërmjet ajrit!
Shën Tomas Dakini ka thënë: "Nëse Zoti në fytyrën e mashkullit vëren dashurinë ndaj gruas, edhe në rast se ajo është bashkëshorte e tij, Ai zemërohet sepse në zemrën e mashkullit nuk guxon të ekzistojë dashuri tjetër pos dashurisë ndaj Zotit. Jezu Krishti ka jetuar pa grua, ndërsa mashkulli mund të jetë i krishterë edhe po qe se asnjëherë nuk prek gruan. Prandaj qeniet krishtere, etërit shpirtërorë, madje as motrat e nderit kurrë nuk hyjnë në bashkëshortësi, meqë bashkëshortësia është lidhje që zgjon zemërimin dhe mllefin e Zotit. Ne doemos u desht që të bashkohemi me Zotin nëpërmjet Jezu Krishtit, sepse dy dashuri nuk mund të qëndrojnë në një zemër të njëjtë.
Vetëm ata që mbeten jasht kurorës mund të bartin shpirtin e shenjtë. Në Krishterim, mëkati i parë ka qenë mëkati i gruas. Çdo mashkull, si pasardhës i Ademit, i cili i përkushtohet gruas, madje qoftë ajo edhe bashkëshortja e tij, ashtu siç ka qenë edhe Hava bashkëshorte e Ademit, përsërit mëkatin e parë të stërlargët. Mëkati i Ademit dhe mosdëgjueshmëria e tij paraqiten sërish në kujtesën e Zotit!
Njeriu duhet të veprojë asisoj që Zoti të harrojë Ademin dhe mëkatin e tij! Për këtë arsye gruaja është aq shumë e urrejtur në mendimet e njerëzve mesjetarë, e dobësuar dhe e privuar nga pronësia e çdo gjëje. Kjo shkonte aq larg saqë kur gruaja e cila kishte pronën e vet shkonte në shtëpinë e burrit të saj, ajo humbte të drejtën mbi pronën e vet personale. Prona e saj kalonte prej duarve të saj në duart e bashkëshortit. Gruaja nuk kishte pozitën e saj ligjore. Pasojat e gjithë kësaj edhe sot e kësaj dite mund të vërehen në civilizimin evropian, që për ne është krejtësisht e papranueshme. Aq më tepër, edhe sot nëse gruaja martohet, ajo e ndërron emrin e saj. Kjo s’bëhet vetëm për hir të përdorimit në shtëpinë e saj, apo jozyrtarisht. Dëftesa për shkollim të kryer, letërnjoftimi i saj, pasaporta e saj, të gjitha duhet të ndërrohen me rastin e zëvendësimit të emrit të babait të saj me emrin e burrit.
Kjo do të thotë se vetë gruaja nuk paraqet asgjë. Ajo nuk ka ekzistimin e saj të mirëfilltë. Domethënie ka vetëm emri. Qenia pa domethënie ekziston nëpërmjet të tjerëve. Në shtëpinë e prindërve të saj ajo shfrytëzon mbiemrin e babait. Jeton me pronarin e saj të parë. Kur shkon në shtëpinë e bashkëshortit, ka njeriun tjetër, pronarin tjetër të saj i cili e karakterizon. Ajo nuk posedon vlera të mjaftueshme e as besueshmëri që të ketë emër.
Tradita e tillë ka patur ndikim edhe në Iran, nga arsyeja se ajo është traditë evropiane. Zakonet e tyre janë më të mira se zakonet tona. Edhe po qe se bëhet fjalë për zakonet nga periudha e skllavërisë, edhe po qe se janë marrëzira, veprime të neveritshme dhe të shëmtuara, fakti se kanë etiketë të jashtme u është i mjaftueshëm modernistëve tanë, të cilët i karakterizon imitimi i kotë.
Në përgjasimin, qoftë të bëhet fjalë për modernistin apo tipin tradicional, zgjedhja është e paramenduar. Nuk shtrohen pyetje dhe nuk miratohen qëndrime për të mirën dhe të keqen, e as për dallimin ndërmjet të dobishmes dhe të padobishmes. Baza e përgjasimit të tyre bazohet në parimin se "Çfarëdo qoftë gjymtimi të miratojë Mbreti, ai është art".
Ata e pranojnë këtë përherë përderisa kjo nuk arrin atë pikë kur në qoftë se ai thotë se: "Dita është natë", ata shtojnë: "Po, shohim hënën dhe yjet".
Gjatë kurorëzimeve zyrtare evropiane, dy të rinjtë që martohen i pyesin: "Emri?" Pastaj pyesin për mbiemrin e nuses. Në përgjigjen e pyetjes së parë shënohet mbiemri i dhëndrit, si mbiemër i cili do të merret pas kurorëzimit. Në përgjigjen e pyetjes së dytë, shënohet mbiemri vashëror i nuses, mbiemri i babait të saj.
Me fjalë të tjera, gruaja i takon pronarit të shtëpisë. Edhe nëse shtëpia më parë i takonte asaj, ajo nuk mund të vazhdojë të jetë pronare e saj sepse është grua. Në shtëpinë e babait të saj ka qenë mbiemri i tij, ndërkaq në shtëpinë e burrit të saj, është mbiemri i tij ai i cili shfrytëzohet. Ky është shkaku për të cilin ajo zyrtarisht e ndërron mbiemrin në kurorë.
Modernistët tanë kohëve të fundit janë vetëdijësuar për këtë traditë të huaj. Gruaja, po ashtu, e ndërron edhe emrin e saj personal pas kurorëzimit - nuk e ndërron mbiemrin por më me dëshirë e ndërron emrin e vet personal! Kjo gjë është qesharake.
Ky është vetëm një shembull i asaj që pseudo - të huajt tanë e huazojnë nga ana e "racës më të mirë". Çdo gjë që bën ajo racë imitohet, bile edhe pa njohjen e arsyes për një gjë të tillë, pa njohjen e qëllimit dhe vlerës së kësaj, sepse modernistëve tanë u mungon arsyeja e shëndoshë.
Këta idiotë sillen në mënyrë qesharake, të pavetëdijësuar dhe mendojnë si të huaj, sepse ata, ose ato, nuk mund të dallohen.
Për këtë arsye edhe themi se në shoqërinë tonë bashkëkohore janë lindur njerëz të huaj të rrejshëm, të cilët nuk u përngjajnë të huajve, dhe janë paraqitur pseudo - evropianët, shembujt e të cilëve nuk ekzistojnë në Evropë.
Sipas ligjit pozitiv që ka të bëjë me shkurorëzimin, në Francë, kur gruaja ndahet nga burri i saj, ajo absolutisht nuk gëzon kurrfarë të drejtë ndaj fëmijëve të saj. Përkundrazi, në Islam, që nga fillimi, në formën më të pastër të Islamit, e jo në formën e tashme të përzier, gruaja është plotësisht e pavarur në aspektin e të drejtave të saj. Aq më tepër, ajo mund të kërkojë para nga bashkëshorti për përkujdesin e fëmijës. Ajo mund të vazhdojë me punën e saj pa ndërhyrjen e bashkëshortit. Mund të punësohet. Në aspektin e prodhimtarisë, ajo mund në mënyrë të pavarur dhe pa ndërmjetës të plasojë kapitalin e saj. Ajo gëzon pavarësinë më të madhe ekonomike të një individi në shoqëri.
Të gjitha presionet jonjerëzore dhe pseudo-religjioze të cilat janë bërë kundër gruas në emër të religjionit, kanë shkaktuar rezistencën në mesin e evropianeve. Kjo rezistencë femërore është drejtuar kundër Mesjetës. Kujtimet dhe mendimet lidhur me te kanë mbetur në gruan. Në Itali dhe Spanjë, ku religjioni është ende i fuqishëm, grave u janë cunguar shumë nga të drejtat njerëzore të tyre, edhe përskaj shenjave të lirisë dhe theksimit të të drejtave njerëzore dhe mahive të tjera të ngjashme të mëdha.
Ne flasim për lirinë njerëzore dhe të drejtat sociale, e jo për lirinë seksuale dhe të drejtat e gjinive. Ne jemi në gjendje të vërejmë se me çfarë shpejtësie këto të fundit mbisundojnë.
Si kompensim për naftën, diamantet, kauçukun, bakrin, kafenë dhe uraniumin nga Bota e dytë (më parë, Bota e tretë) të cilët me çmim të lirë importohen në Evropë, Evropa, nga ana tjetër, eksporton lirinë, etikën, teknikën, kulturën, artin, letërsinë e veçanërisht seksin, në këtë botë të uritur e të plaçkitur, - lirshëm dhe me zemërgjerësi të madhe. Të gjitha mjetet e komunikimit dhe zëdhënies së një vendi të pazhvilluar, shkojnë në shërbim të propagandës, promovimeve dhe shtrirjeve. Të gjitha këto gjëra dallojnë nga liria dhe të drejtat njerëzore.
Liritë seksuale mashtrojnë. Ky është lloj i skllavërisë së re, lloj i mashtrimit të pakufishëm të cilin sistemi i degjeneruar i kapitalizmit perëndimor në botën e sotme ia bën në mënyrë të njëjtë si Lindjes ashtu edhe Perëndimit, në mënyrë naive dhe të pavarur, që të shfaqet deri në atë masë kur perëndimorët dhe ato vende lindore të cilat kanë rënë nën ndikim, nuk i gjejnë vetvetes rreth dhe përhershmëri të sigurt dhe stabile.
Gjenerata e re, veçanërisht ata të cilët posedojnë njëkohësisht elemente të rezistencës dhe guximit, dhe ata të cilëve u mungon trimëria, si dhe ata të cilët nuk janë bërë të marrë nga shantazhet religjioze, janë liruar nga zinxhirët e trashëguar të traditës, të cilët do të skaliteshin në mendimet e tyre, sepse kanë kuptuar se ata nuk kanë të bëjnë me sensibilitetin e tyre. Në çdo moment është e mundur që ata, duke u rebeluar, të marrin qëndrim të kundërt nga interesat vetjake, dhe që, si pasojë e gjithë kësaj, t’i fusin kokat e tyre në kapelën e lirë të ithtarëve të të huajve, dhe të bëhen aq të përmbytur dhe mendjelehtë në lirinë artificiale, të prezentuar nga ana e kapitalistit, saqë më të mos e dinë se çfarë është bota. Ata aq tepër dhe plotësisht kënaqen me këtë saqë më nuk e ndiejnë varfërinë dhe robërinë e vet. Andaj shohim se deri në çfarë mase kushtet e brendshme të despotizmit në Azi, Afrikë, dhe në Amerikën Jugore, shndërrohen në ashpërsi të krisur, seriozitet dhe insistim të kapitalistëve perëndimorë për lirinë dhe të drejtën për seks. E gjithë kjo është theksuar dhe përforcuar në atë mënyrë saqë është përgatitur edhe terreni për rritjen e tyre ditore.
Ne mundemi që me pak kujdes dhe mendjemprehtësi, të kuptojmë se çfarë është, pas këtyre formave tërheqëse të rënies së rrufesë, seksualiteti, i cili nuk është gjë tjetër pos mohim i botës bashkëkohore. Doemos duhet njohur këta idhuj të mëdhenj dhe tri fytyrat e trinisë religjioze bashkëkohore: eksploatimin, kolonializmin dhe despotizmin. Frojdin e kanë bërë të dërguar të gënjeshtrave. Nga frojdizmi kanë ndërtuar religjionin shkencor dhe njerëzor. Nga seksualiteti, ndërgjegjja etike, ndërtojnë institucionin, dhe më në fund, mbi kurvërinë është ndërtuar tempulli i bekuar. Ata ndërtojnë këtë vend të adhurimit dhe krijojnë personelin e fortë shërbyes. Viktima e parë e shënuar në pragun e tij është gruaja.