[loni19]

Në Taif



Në gjendjen e vështirë që po kalonte, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vendosi të shkonte në Taif, me shpresë se atje do t’i përgjigjeshin Thirrjes së tij, ose se do ta strehonin e do ta ndihmonin. Prandaj, u nis për atje më këmbë. Mori me vete edhe skllavin e vet, Zejd ibn Harithin. Gjatë rrugës, sa herë që kalonte pranë ndonjë fisi, i ftonte njerëzit për në Islam. Kështu veproi, derisa mbërriti në Taif. Atje qëndroi tek tre vëllezër, që ishin kryetarët e fisit Thekif. I thirri ata për në Islam dhe kërkoi që ta ndihmonin për shpalljen e Islamit. Mirëpo, ata nuk iu përgjigjën thirrjes së tij, përkundrazi iu kundërvunë shumë keq kërkesës së tij. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i la ata dhe shkoi tek të tjerët. I thirri edhe ata të pranonin Islamin e ta ndihmonin. Kështu, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkonte nga njëri kryetar fisi tek tjetri, duke u folur të gjithë pjesëtarëve të parive të atyre fiseve. Ai vazhdoi t’i thërriste për në Islam 10 ditë, por asnjëri nuk iu përgjigj. Përkundrazi, i thanë: “Largohu nga vendi ynë!” Pastaj, atë e sulmuan të rinjtë, mendjelehtët e skllevërit e tyre. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u përgatit për të dalë që andej. Kur po dilte ata qëndruan ndaj tij në dy rreshta dhe e shanë, e fyen dhe e goditën me gurë, derisa ia gjakosën këmbët dhe iu mbushën sandalet me gjak. Pranë tij ishte dhe Zejd ibn Harithi (Allahu qoftë i kënaqur me të!), që me trupin e vet e mbronte të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Por edhe ai u dëmtua në kokë. Kështu vazhduan duke e sulmuar dhe duke e sharë të Dërguarin e Allahut, derisa arritën te kopshti i Utbesë e Shejbesë, që ishin djemtë e Rebias, rreth pesë kilometra larg Taifit dhe hyri aty. Ata që e goditën u kthyen e ikën. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u ul në hijen e një hardhie dhe u mbështet te një mur. U prek shumë në veten e tij nga ajo që i bënë. Në atë kohë bëri lutjen e njohur: “O Allahu im! Tek Ti ankohem për pafuqishmërinë time, për naivitetin tim dhe pamundësinë për të përballuar sulmet e përçmimet e njerëzve. O Mëshirues i mëshiruesve, Ti je Mbrojtësi i të dobtëve, Ti je Zoti im, në dorë të kujt po më lë Ti mua? Mos më lër në dorën e të huajve, të cilët më pritën armiqësisht. Nëse Ti nuk je i zemëruar me mua, unë nuk shqetësohem. Por, falja Jote është më e mirë për mua. Mbështetem në mbrojtjen e dritës së fytyrës Sate, që ka ndriçuar errësirat dhe ka rregulluar punët e kësaj bote dhe të Botës tjetër, që të mos bjerë mbi mua zemërimi Yt. Ti ke në dorë gjithçka; më bëj që të veproj ashtu siç kënaqesh Ti, sepse nuk ka fuqi pa Ty!” Dy djemve të Rebias, iu dhimbs Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur e panë në atë gjendje. I dërguan skllavin e tyre të krishterë, Adasin, me një bistak rrush. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) zgjati dorën për ta marrë bistakun e rrushit tha: “Bismil-lah (Me emrin e Allahut)” dhe e hëngri. Adasi i tha: “Këtë fjalë nuk e thonë njerëzit e këtij vendi.” “Prej cilit vend je ti dhe çfarë feje ke?”,- e pyeti Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). “Jam i krishterë nga Nejneuiu.” “A je nga fshati i atij burrit të mirë, Junus ibn Metaut?” “Ku e di ti se çfarë ka qenë Junus ibn Metau?” “Ai është vëllai im. Ai ishte profet dhe unë jam profet.” Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i këndoi historinë e Junusit nga Kurani dhe siç thuhet, Adasi u bë mysliman. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli nga kopshti dhe u nis për në Mekë, i mërzitur dhe i hidhëruar. Kur mbërriti në Karrnul Menazil, i bëri hije një re. Në re ishte meleku Xhebrail me melekun e maleve. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ngriti kokën lart dhe Xhebraili i tha: “Allahu të ka dërguar ty melekun e maleve, që ti ta urdhërosh atë për çfarë të duash!” Meleku i maleve e përshëndeti Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me “Selam!”21 dhe i tha: “O Muhamed! Ja ku jam! Kërko ç’të duash! Në qoftë se do ti, unë i bashkoj malet e Mekës (malin e Ebu Kubejsit dhe malin tjetër, që është përballë tij).” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Jo! Unë lutem që Allahu të nxjerrë nga pasardhësit e atyre që më kundërshtuan njerëz, që do të adhurojnë vetëm Allahun e nuk do t’i bëjnë Atij shok.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kuptoi, se do t’i vinte ndihma nga Allahu. Ai vazhdoi rrugën për në Mekë. Kur mbërriti në Nahle, qëndroi disa ditë. Gjatë kësaj kohe Allahu i dërgoi një grup xhindesh. Ato iu afruan dhe dëgjuan Kuranin, kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) po këndonte në këmbë, gjatë namazit që po falte me shokët e vet. Pasi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mbaroi faljen e namazit, xhindet u kthyen te gjindja e tyre për ta paralajmëruar gjindjen për dënimin e Allahut. Xhindet, që dëgjuan këndimin e Kuranit, i besuan Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk e kuptoi se xhindet po e dëgjonin, kur këndoi Kuran. Më pas, Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i zbritën nga Allahu disa ajete nga surja “El Ahkaf” dhe disa ajete nga surja “El Xhin”, që flasin për këtë ngjarje. Pasi qëndroi ca ditë aty, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), u largua nga Batni Nahli dhe vijoi rrugën për në Mekë. Ai i lutej Allahut ta ndihmonte dhe t’i gjente rrugëdalje. Ai kishte frikë se i bënin keq Kurejshët dhe se mos e zinin atë befasisht me dhunë. Prandaj deshi që të parapërgatitej për këtë. Kur iu afrua Mekës, qëndroi në Malin Hira dhe dërgoi një burrë tek Ahnes ibn Sheriku, që ta merrte në mbrojtje. Mirëpo Ahnesi kërkoi ndjesë, sepse ai ishte aleat i kurejshëve: “Aleati nuk mund të marrë në mbrojtje atë njeri, që ka armiqësi me mikun.”,- i ktheu përgjigje. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi fjalë te Suhejl ibn Amru, por edhe ai kërkoi falje, sepse ishte prej fisit Beni Amir ibn Lueji e njerëzit e atij nuk e merrnin në mbrojtje kundërshtarin e fisit Beni Ka’b ibn Luejit. Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi fjalë te Mutaim ibn Adji, që ishte nga fisi Beni Neufil ibn Abdi Menaf, vëllai i Hashim ibn Abdu Menafit, gjyshit të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Në atë kohë Abdu Menafi ishte shtëpia më e lartë në fisin Kurejsh. Mutaimi u përgjigj: “Po.” Ai u armatos me gjithë djemtë dhe i dërgoi fjalë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të vinte në Mekë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) erdhi dhe hyri në Xhaminë e Shenjtë, bëri tauaf rrotull Qabes, fali dy rekatë namaz dhe shkoi në shtëpinë e vet. Mutaim ibn Adji dhe djemtë e tij e kishin rrethuar të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për ta mbrojtur. Mutaimi e kishte thënë hapur edhe më parë te Kurejshët se ai e kishte marrë në mbrojtje Muhamedin. Kurejshët e pranuan që Muhamedi të ishte nën mbrojten e Mutaimit. Idhujtarët polemizojnë dhe kërkojnë argumente Pjesë e polemikave, që idhujtarët zhvilluan me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte kërkesa që ai t’u sillte argumente. Këtë e bënin për hakmarrje. Kjo ndodhte shpesh dhe në kohë të ndryshme. Njëherë u mblodhën në Xhaminë e Shenjtë, u këshilluan me njëri-tjetrin dhe pastaj i dërguan fjalë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që paria e gjindjes së tij ishte mbledhur që të flisnin me të. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i jepte rëndësi futjes së tyre në Islam. Kjo përmendet edhe në Kuran: “A thua ti do ta shkatërrosh veten nga hidhërimi prej tyre, nëse ata (idhujtarët) nuk i besojnë këtij ligjërimi (Kuranit)?” (18:6) Ai shkoi menjëherë tek ata, sepse shpresonte që ata do të bëheshin myslimanë. Kur shkoi, ata i thanë: “Ti na ke thënë se të dërguarit kanë shenjë, se Musai kishte shkopin, Themudi kishte devenë dhe Isai ngjallte të vdekurit. Na e sill edhe ti ndonjë shenjë si të dërguarit e parë!” Idhujtarët mendonin se nga vetitë e të Dërguarve të Allahut ishte se ata kishin aftësi të bënin çudira e mrekulli, kur të donin, ashtu siç kanë mundësi tërë njerëzit për të kryer punët e tyre të zakonshme. Prandaj, i propozuan Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që t’ua kthente atyre Safanë22 në flori, t’ua bënte malet fusha, ku të rridhnin lumenj, ose të ringjallte prindërit e tyre që të dëshmonin se ai ishte i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Për këtë Allahu ka thënë: “Ata thanë: “Nuk të besojmë ty (o Muhamed), derisa të na nxjerrësh prej tokës burime. Ose (nuk të besojmë derisa) të kesh kopshte me hurma e me rrush e të bësh që të rrjedhin vazhdimisht lumenj në to. Ose (nuk të besojnë derisa) të bjerë mbi ne qielli copa-copa, ashtu si po mendon ti (se do të na dënojë Zoti), ose të na i sjellësh Allahun dhe engjëjt para nesh. Ose (nuk të besojmë derisa) të kesh një shtëpi prej ari, ose të ngjitesh lart në qiell, po ne nuk të besojmë për ngjitjen tënde, derisa të na sjellësh libër që ta lexojmë.” Idhujtarët thanë se do të bëheshin myslimanë, nëse Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) do t’ua sillte ato që i kërkuan atij. Për këtë Allahu ka thënë: “Ata (idhujatarët) u betuan me një betim të fortë në Allahun se, në qoftë se u vjen atyre ndonjë mrekulli, do ta besojnë…” (6:109) Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu lut Allahut që t’ua tregonte gjërat që kërkuan. Atëherë, erdhi Xhebraili dhe e la Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të zgjidhte: ose Allahu t’ua jepte atyre gjithçka kërkuan, por atë që do ta mohonte Allahun pas kësaj ta dënonte si askënd në botë; ose, Allahu t’ua hapte atyre portën e pendimit dhe të mëshirës. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha Xhebrailit: “Unë them që Allahu ta lërë hapur portën e pendesës dhe të mëshirës.” Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mendoi kështu, Allahu i Madhëruar i zbriti ajetet, ku u jepet përgjigje idhujtarëve për propozimet e tyre: “Thuaj: “(O Muhamed): “Subhanallah (larg të metave është Allahu), a mos jam unë tjetër përveç se njeri i dërguar?” (17:93) Kuptimi i ajetit është: Unë nuk kam mundësi të bëj gjëra të jashtëzakonshme dhe mrekulli, sepse fuqinë për gjëra të tilla e ka vetëm Allahu i Madhëruar, i Cili nuk ka asnjë shok ose ortak në fuqinë e Vet. Unë jam njeri, ashtu siç jeni edhe ju e nuk kam mundësi të bëj mrekulli, ashtu siç nuk keni mundësi as ju. Por, ajo që më dallon mua nga ju është se jam i Dërguar i Allahut e më zbret Zbulesa, kurse ju nuk jeni të dërguar dhe nuk ju zbret gjë. Pra, dijeni se ato që kërkuat nga unë, nuk janë në dorën time dhe as në mundësinë time, ato janë në dorë të Allahut; po të dojë Ai, ua shfaq juve atë që kërkuat dhe mua më forcon me to ndaj jush; po të dojë Ai, ua vonon e nuk ua shfaq tani, sepse mund të jetë më mirë për ju. Allahu e përforcoi këtë përgjigje në suren “En'am”: “Thuaj: “Cështja e atyre mrekullive është tek Allahu. E ku e dini ju, ndoshta, kur (mrekullitë) të vijnë, idhujtarët nuk do t’i besojnë.” (6:109) Kjo do të thotë se profetët dhe të dërguarit e Allahut nuk janë ata që sjellin gjërat e jashtëzakonshme dhe mrekullitë, por është Allahu, Ai që i sjell ato. Allahu i shfaq mrekullitë në duart e profetëve dhe të të dërguarve si respekt për ta dhe si përforcim për profetësinë dhe mesazhin e tyre. Allahu u tregoi idhujtarëve se edhe po t’ua tregonte ato çka kërkuan, idhujtarët përsëri nuk do ta besonin, megjithëse u betuan shumë. Për këtë Allahu ka thënë: “E, edhe sikur t’ju zbritnim Ne atyre engjëjt, t’ju flisnin të vdekurit, të ngjallnim gjithçka përpara tyre, ata nuk do të besonin, vetëm në qoftë se donte Allahu, por shumica e tyre nuk e dinë (se besimi është dhuratë nga Allahu).” (6:111) Dhe: “Po sikur të kishte ndonjë Kuran që të bënte të ecnin malet, të plasej toka, të flisnin të vdekurit?” Jo, (ata nuk besojnë) se e tërë çështja i takon vetëm Allahut. A nuk e kanë të qartë ata që besuan se, sikur të donte Allahu, do t’i drejtonte në rrugë të drejtë të gjithë njerëzit.” (13:31) Në ajete të tilla Allahu i Madhëruar tregoi një ligj nga ligjet e Veta: “Në qoftë se njerëzit kërkojnë ndonjë shenjë të caktuar e pasi të jepet ajo nuk i besojnë asaj, dënohen pa u vonuar.” E, ligji i Allahut nuk ndryshon e nuk zëvendësohet asnjëherë. Allahu e dinte se shumica e Kurejshëve do të besonin më vonë, prandaj nuk ua solli shenjat që ata propozuan. Hëna ndahet më dysh Kur Kurejshët e panë se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk iu përgjigj me shenjat që i propozuan, menduan se të vazhdonin t’i kërkonin shenja atij do të ishte mjeti më i mirë për ta mposhtur atë dhe për ta bërë të heshtte. Kështu do të bindnin njerëzit se Muhamedi ishte shpifës dhe jo i dërguar. Prandaj, ata ndërmorën një hap tjetër. Vendosën që t’i kërkonin Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) një mrekulli që ta vendoste ai vetë, duke shpresuar që mrekullia të mos ndodhte. Kështu njerëzit do të shikonin paaftësinë e tij dhe nuk do ta besonin. Erdhën dhe i thanë: “A mund të na tregosh ndonjë shenjë, që ne të kuptojmë se ti je i Dërguari i Allahut?” Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kërkoi Zotit të vet që t’u tregonte atyre ndonjë shenjë. Allahu i Madhëruar ua ndau atyre Hënën në dy pjesë: njëra pjesë u duk sipër malit të Ebu Kubejsit, ndërsa tjetra më poshtë; midis dy pjesëve të Hënës u duk mali Hira. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha atyre: “Dëshmoni!” Kurejshët e shikuan krejt qartë këtë mrekulli dhe për një kohë të gjatë mbetën gojëhapur, por përsëri nuk besuan, madje, thanë: “Kjo është magjia e Ebu Kebishes. Vërtet, Muhamedi na bëri magji neve.” Mirëpo u çua një burrë dhe tha: “Në qoftë se Muhamedi u ka bërë magji juve, ai nuk mund që t’u bëjë magji të gjithë njerëzve. Prandaj prisni, derisa t’ju vijnë udhëtarë.” Erdhën udhëtarët në Mekë dhe Kurejshët i pyetën për hënën e ndarë më dysh. Ata u përgjigjën: “Po, e kemi parë.” Megjithëkëtë Kurejshët vazhduan në mosbesimin e tyre dhe shkuan pas dëshirave të tyre. Ndarja e hënës më dysh erdhi si një parapërgatitje për një shenjë edhe më të madhe. Ajo ishte Israja dhe Miraxhi. Shikimi i hënës, që ndahet në dy pjesë me syrin e vërtetë, e bën edhe më të lehtë për mendjet pranimin e Israsë dhe të Miraxhit. Sidoqoftë, Allahu e di më mirë.