Citim:
|
Postimi origjinal ėshtė bėrė nga DEA
Nuk e di se qte them , se "Ndergjegjja" me "Ndjenjen", jane te nderlidhura nder veti ku ne shume raste njeriu vepron diqka jo qe ndjen po qe e vret ndergjegjja, kur e mendoj keshtu ateher them se Ndergjegja te shpien ndonjeher edhe udhes se gabuar.
“
DEA
|
bukur DEA vertet, kjo ideja jote eshte nje xixe ne fundtuneli, respekt per ty. Udha e jetes ka edhe udhekryqe, deri ne fund si udhepakrye (sikur shenja e komunikacionit - udhe pa krye) - Ndalimi i jetes. Shumekush, nuk kish fole me dikend, por e vret ndergjegja,/ shumekush nuk kish jetuar me dikend, por e vret ndergjegja/ shumekush nuk pajtohet me ata qe kane 4-5 gra - por edhe shumekush nuk pajtohet as me ata qe i kane nje grua e 4-5 dashnore (.....). Kur nisesh nje udhe, me vetbesim, sinqeritet - ndergjegja nuk mungon edhe duhet vijuar ate udhe, sepse sa eshte e rendesishme dikush, qe ta tregon udhen, edhe ma e rendsishme eshte a mund te ecesh ti asaj udhe, a ke hap per ate udhe - perndryshe detyrohemi te nderrojme udhet perdit dhe kurre nuk shkojme ''tek shtepia''
. Po shpesh njeriu bie nga rruga ne rrugice e udhe pakrye.
NDERGJEGJA NDJEHET - NDJENJA E NDERGJEGJES - TE VEPROJME MIRE!
Mendoj se ndergjegja nuk te fute rruges se gabuar, por eshte ajo qe te ndal te matesh me reflekse - mbase ke hy ne rruge te gabuar. Krejt mvaret nga ndergjegja reciproke e dy paleve ne ring-jete.