[ARVANITI]

Opinion nga gazetari sportiv Ahmet Shqarri.

***

Përfaqësuesja jonë duhet ndihmuar në rrugën e saj dhe duhet të pranojmë alternativat e reja



Kombëtarja, simboli që nuk pranon abuzime



Shkruam dhe folëm aq shumë për synimet e kombëtares; shprehëm dëshirën për ta parë atë në finalet e Botërorit 2006; ushqyem iluzione për të qenë atje, madje derdhëm edhe "mallkime" ndaj "shkaktarëve" që nuk e bënë realitet një gjë të tillë, por nga e gjithë kjo çfarë mbeti?
Tani puna është thjeshtuar, nga kombëtarja kërkohet vetëm që të grumbullojë sa më shumë pikë në ato ndeshje që kanë mbetur pa luajtur, vetëm e vetëm që të lëmë pas një ose dy vende që bëjnë pjesë në grupin tonë. A thua se këte gjë nuk e kemi realizuar ndonjëherë tjetër!? Atëherë çfarë është e gjithë kjo zhurmë, përse kalojmë nga një ekstrem në tjetrin, kur në fakt nuk është se po "shpikim" ndonjë gjë të re, por veçse po përsërisim të kaluarën?

Dihet fare mirë se, në një garë kushdo futet për të fituar, por gjithnjë duke pasur parasysh se ndaj kujt lufton që ta bësh këtë. Në bazë të kundërshtarit që ka përballë, çdokush ndërton strategjinë e tij që të jetë sa më i suksesshëm. Kështu edhe me kombëtaren tonë. Pasi kaluam një përvojë të gjatë ndeshjesh me të mira dhe të këqija, ku këto të fundit kanë qenë më të pranishme, ndërkohë që suksesi ka qenë me pikatore, bëmë dhe ne atë që tashmë e bën e gjithë bota duke vënë në krye të kombëtares së futbollit tonë një të huaj, madje jo dosido, por një emër të njohur, të paktën për vitet që i ka falur këtij sporti jo vetëm në Gjermaninë e tij. Dhe u entuziazmuam si për çdo herë të parë që na karakterizon ne shqiptarët, aq më tepër se ky gjermani Brigel që erdhi në krye të përfaqësueses sonë arriti disa gjëra që të tjerët para tij nuk i kishin arritur. Dhe nisëm të thurim lavde për Hans Peter Brigelin deri atje sa gati nuk e quajtëm "Mesia" i futbollit shqiptar! Por nuk kaloi shumë kohë dhe u arrit deri atje sa ky "hero" të anatemohej dhe të shpallej prej disave edhe "non grata". Kuptohet se ky fenomen nuk është i ri dhe nuk po e shpik Shqipëria tani, megjithatë tek ne ajo që bën përshtypje është se në përgjithësi këtu nuk dihet se çfarë kërkohet dhe se po qe se dihet, në çfarë forme duhet arritur. Konkretisht, për këtë kombëtare futbolli, i vetmi simbol që na ka mbetur ende si mjet bashkues i të gjithë shqiptarëve kudo që janë, pas fitores ndaj kampionëve të Europës, u kërkua të shkonte deri në finalet e Botërorit 2006; më vonë, kur na mundi në Tiranë ekipi i Shevçenkos, gjërat u rrokullisën në një drejtim krejt të kundërt, derisa arritëm tek ajo ndeshje e së shtunës që shkoi, kur fituam ndaj Gjeorgjisë dhe tani kemi grumbulluar aq pikë në grupin tonë eliminator sa kurrë nuk kishim arritur më parë. Ja, mund të fitojmë edhe disa pikë të tjera, aq më tepër se do të presim në Tiranë edhe Kazakistanin, që ende nuk ka fituar asnjë pikë dhe që ne e kemi mundur në fushën e tij, ndërkohë që mund të marrim edhe ndonjë pikë tjetër në ndeshjet e tjera, ndoshta edhe nesër ndaj Danimarkës(!?), (gjithsesi gjithçka ndodh në futboll), por kjo nuk do t'i kënaqte kurrsesi të gjithë ata që në mendje kanë pasur kualifikimin tonë për në finalet e Botërorit 2006. Por atëhere çfarë presim dhe çfarë kërkojmë ne të gjithë nga kjo kombëtare? Ose një pyetje tjetër: sa u shërbeu këtyre njerëzve "të pakënaqur" ajo fitore e 4 qershorit ndaj Gjeorgjisë? Të gjitha këto pyetje mbeten pezull dhe përgjigjet zor se kënaqin njeri, cilatdo qofshin ato. Sepse ne ende nuk kemi një synim të qartë se ku duhet të shkojmë dhe më e rëndësishmja se si duhet të shkojmë atje ku është më e mira që duhet të kapim. P.sh., pasi arritëm të kryesojmë 3-0 ndaj Gjeorgjisë, pra kur fitorja dukej më se e sigurt, çfarë duhej bërë më tej, të futeshin në lojë disa të rinj që të afirmoheshin më shumë për të ardhmen, apo të ndiqej rituali i vjetër, siç u bë në fakt kur u aktivizuan Myrtaj apo G.Çipi? Mund të lindin edhe pyetje të tjera nga ajo ndeshje fitorja e së cilës për hir të së vërtetës pak ngjiti atë mbrëmje, ndoshta edhe për faktin se u luajt pa spektatorë, gjithsesi ajo më e rëndësishmja është se çfarë duhet të kërkojmë realisht nga kombëtarja jonë: të shkojë në një finale botërori ose europiani apo të luajë, si gjithnjë, për të lënë pas një ose dy ekipe të tjera në grupin ku merr pjesë? Për të realizuar këtë të fundit mund të vazhdohet pa frikë me stilin e deritanishëm, sepse është provuar më parë dhe po provohet edhe tani ky lloj "suksesi", ndërsa për objektivin madhor, që të mos mbetet ëndërr e përjetshme, patjetër që kërkohet tjetër strategji pune dhe veprimi. Natyrisht, për këtë nuk është se ka një recetë të gatshme që mund të të tregojë sekretet e gjithçkaje, gjithashtu nuk është se problemi zgjidhet sepse mund të keshë vënë në krye të skuadrës një trajner të huaj, qoftë ky edhe një kampion Europe, si Zhires, p.sh., tek Gjeorgjia, për të mos iu referuar gjithnjë trajnerit tonë aktual. Jo, gjërat nuk janë aq të thjeshta, sepse një strategji që të të çojë me siguri tek suksesi është një objektiv afatgjatë dhe konkret dhe jo diçka sa për të kaluar radhën, duke ia lënë gjithçka në dorë rastësisë. Edhe pse të shtunën e kaluar ne fituam ndaj Gjeorgjisë, nuk është se bëmë një hap drejt finaleve të Botërorit 2006, as nuk rregulluam kushedi se çfarë bilancin e ndeshjeve të luajtura me këte ekip, sepse edhe kështu ne jemi ende humbës me të, ngaqë në 9 ndeshje 6 janë të fituara prej tyre dhe vetëm 3 nga ne, ndërkohë që me fitoren e asaj ndeshjeje pa spektatorë ne nuk rregulluam aspak ndonjë imazh të së ardhmes së kombëtares sonë!? Kemi mbetur vetëm tek "zbulimi" i mbrojtësit të ri T.Osmani, pa bërë asnjë tjetër më shumë, sepse edhe një Armend Dallku, për shkak të dy hapave të gabuar që bëri në ndeshjet e kaluara delikate, ku ai ishte debutues, u pa e arsyeshme që të harrohej shpejt, aq sa edhe në ndeshjen "pa kundërshtarë" të para 3 ditëve nuk guxoi kush ta afronte!? Besoj që të gjithë jemi të ndërgjegjshëm se titullarë të tillë si F.Strakosha, apo një tjetër po aq i mrekullueshëm me lojërat e tij, si Altin Haxhi, nuk mund të luajnë pafundësisht, aq më tepër se një futbollist i kësaj marke edhe mund të qëllojë të dëmtohet, siç i ndodhi të shtunën protagonistit në fjalë, prandaj ndryshimi dhe freskimi i një ekipi me elementë të rinj mbetet një nga elementët më strategjikë të së ardhmes më të mirë që kërkojmë. Por, siç po shihet, futbollistët e rinj të së ardhmes ende mbeten "thembra e Akilit" për kombëtaren. Për aktivizimin e tyre kërkohet më shumë guxim dhe iniciativë, ashtu siç po përpiqet të bëjë edhe Gjeorgjia, që nuk u mërzit aspak se humbi me ne, ngaqë po mendon për një të ardhme më të sigurt. Dhe kjo shihej qartë në formacionin krejt eksperimental që aktivizoi ndaj nesh, ku edhe një "stekë" e njohur si Kalaxe, që nga Milani thuhet se do të kalojë te Çelsi, më shumë ishte në lojë atë mbrëmje për simbol se sa për të ndihmuar përfaqësuesen e tij për të arritur një fitore. Synimi për të pasur një të ardhme më të mirë të futbollit gjeorgjian u pa edhe te formacioni i Shpresës së tyre, që ishte i përbërë shumica me të rinj të moshës 18-19-vjeçare dhe, çka është më e rëndësishme, se ata ishin preferuar nga klube të huaja me emër, si p.sh. Lokomotiva e Moskës, duke qenë titullarë atje, pra ndryshe nga çfarë ngjet aktualisht tek ne.
Përpara një sfide si ajo nesër në Danimarkë ndoshta dikujt do t'i pëlqente më mirë t'u binim daulleve të fitores se sa të "filozofonim" kështu për kombëtaren, siç bëmë në këtë analizë, por sa do të na vlente jo më një pikë, por edhe tri, nëse do mund t'i merrnim? Kombëtarja është një simbol me të cilin ne patjetër që duhet të krenohemi, por me të nuk duhet abuzuar kurrë në të ardhmen. Që ajo të mbetet vazhdimisht flamuri ynë, për këtë nuk mjafton thjesht vetëm një fitore.

***

Marre nga "Sporti Shqiptar"
***