[loni19]

Ngjarje dhe luftëra



Ajo që i goditi myslimanët në luftën e Uhudit ndikoi për keq në famën dhe prestigjin e tyre. Armiqtë morën zemër kundër myslimanëve dhe u përgatitën për t’i asgjësuar ata. Për këtë arsye ndodhën edhe ngjarje, që nuk ishin në dobi të myslimanëve. Po përmendim disa nga ato, që janë më të rëndësishme. Ngjarja e Raxhias Disa burra nga Adhali dhe Karija erdhën tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i thanë se ishin bërë myslimanë. Pastaj i kërkuan që t’i dërgonte misionarë, që t’i mësonin të tjerëve fenë dhe Kuranin. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u çoi dhjetë veta nga sahabet (shokët e vet). Kryetar caktoi Asim ibn Thabitin. Kur arritën Sahabet në Raxhia, idhujtarët i sulmuan pabesisht. Ata mbetën të rrethuar në një vend të lartë, në mes të njëqind vetave. Idhujtarët ishin nga Benu Lahjai; fisi Hudhejl. Idhujtarët u dhanë besën myslimanëve: po të zbrisnin poshtë, nuk do t’i vrisnin. Por Asimi nuk pranoi të zbriste. Prandaj, bashkë me shokët e vet luftoi kundër idhujtarëve. Shtatë myslimanë u vranë. Mbetën edhe tre. Idhujtarët u dhanë fjalën përsëri atyre se nuk do t’i vrisnin, po të zbrisnin poshtë dhe të dorëzoheshin. Të tre myslimanët zbritën te qafirët; por qafirët i sulmuan në mënyrë të pabesë, i kapën dhe i lidhën. Njëri nga ata të tre tha: “Ky veprim i qafirëve është fillimi i pabesisë.” Ai nuk pranoi të shkonte me ta. Atëherë, idhujtarët e pabesë e vranë edhe atë. Me dy të tjerët shkuan në Mekë. Ata ishin Hubejb ibn Adji dhe Zejd ibn Dethineji. Qafirët i shitën ata në Mekë si skllevër. Mirëpo, Hubejbi kishte vrarë Harith ibn Amir ibn Neufilin në luftën e Bedërit, prandaj atë e bleu bija (thuhet edhe vëllai) e Harithit. Ca kohë e mbajtën në burg. Pastaj e nxorën dhe e morën për në Ten’im, për ta vrarë. Hubejbi fali dy rekatë namaz dhe iu lut Allahut që t’ua merrte hakun atyre të pabesëve. Ndër të tjera, tha: “Unë nuk e kam për gjë, në qoftë se vritem duke qenë mysliman. Nuk e kam për gjë, se në ç’tokë vritem. Këtë sakrificë e bëj për hir të Allahut. E në dashtë Ai, më shpëton nga gjakatarët.” Atëherë, Ebu Sufjani i tha: “A gëzohesh ti, të kishim Muhamedin këtu dhe t’i prisnim kokën atij, ndërsa ti të shkoje te familja jote?” Hubejbi iu kthye: “Për Zotin, unë nuk gëzohem të shkoj te familja ime e Muhamedit t’i ngulet qoftë edhe një gjemb në këmbë, atje ku është.” Pastaj Ukbe ibn Harith ibn Amiri e vrau Hubejbin, sepse i kishte vrarë babanë. Ndërsa Zejd ibn Dethinei pati vrarë Umeje ibn Mahrithin në luftën e Bedërit. Prandaj atë e bleu ibn Umeje Safuani dhe e vrau për të atin e vet. Para se ta vrisnin, edhe Zejdit i thanë, ashtu siç i kishte thënë Ebu Sufjani Hubejbit. Por edhe Zejdi u përgjigj ashtu si Hubejbi, duke shprehur dashamirësinë më të madhe për Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kurejshët dërguan njerëz që të sillnin në Mekë një pjesë të trupit të Asimit, por Allahu dërgoi grerëzat, të cilat e mbrojtën trupin e tij. Kur ishte gjallë Asimi, i kishte dhënë fjalën Allahut, që të mos e prekte asnjë idhujtar, gjatë jetës së tij. Prandaj, Allahu e ruajti atë pas vdekjes; nuk i la idhujtarët t’ia preknin trupin. Tragjedia e pusit të Maunes Gjatë ditës së ngjarjes së Raxhias ndodhi edhe një tragjedi tjetër më e hidhur. Ebu Bera’a Amir ibn Maliku shkoi tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Medine. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e thirri për në Islam, por ai nuk u bë mysliman dhe as nuk u largua nga Medinia. Pas pak, ai dërgoi një letër, ku thuhej se populli i Nexhdit (krahinë malore afër Mekës) i përgjigjeshin atij për t’u bërë myslimanë, në qoftë se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u dërgonte atyre ca myslimanë si misionarë për t’i thërritur në Islam. “Unë jam dorëzanë për misionarët myslimanë,- i tha Ebu Berai Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe nuk i prek kush.” Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u dërgoi atyre 70 veta nga Sahabet, që dinin më mirë Kuran, për t’i ftuar në Islam. Ata shkuan bashkë me Ebu Beraiun. Qëndruan për të pushuar te pusi i Maunes. Hiram ibn Melhani shkoi me letrën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tek armiku i Allahut, Amir ibn Tufejli. Ai nuk e shikoi fare letrën, por urdhëroi një idhujtar dhe e goditi Hiramin me heshtë pas shpine. Heshta i doli përpara. Hirami tha: “Allahu Ekber” (Allahu është më i Madhi). Fitova, për Zotin e Qabes.” Armiku i Allahut, Amir ibn Tufejli kërkoi që t’i vinin në ndihmë njerëzit e fisit Beni Amir, por ata nuk iu përgjigjën ftesës për të sulmuar myslimanët, sepse ishin në besën e Ebu Beraiut. Atëherë, Amiri kërkoi ndihmë nga fisi Benu Selim, që t’i vrisnin myslimanët që kishin shkuar atje si misionarë. Nga ai fis iu përgjigjën disa barqe, si Ra’li, Dhekuani dhe Asiji. Ata u tubuan, i rrethuan shokët e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i vranë të gjithë, me përjashtim të Ka’ab ibn Zejdit dhe Amr ibn Umeje Dhamiriut. Ka’ab ibn Zejdi ishte plagosur dhe idhujtarët menduan se ishte vrarë. Kështu, ai mbeti midis të vrarëve duke u përpëlitur, por jetoi. Më pas, ai u vra në luftën e Hendekut. Amr ibn Umeje Dhamiriu ishte në marrëdhënie pune me Mundhir ibn Ukbenë. Kur shikoi ca shpendë që silleshin rrotull mbi vendin e ngjarjes, e kuptoi çfarë kishte ndodhur. Prandaj, Mundhiri zbriti poshtë dhe luftoi kundër idhujtarëve, derisa u vra. Kurse Amru ibn Umeja u zu rob. Idhujtarët njoftuan Amir ibn Tufejlin se robi ishte nga fisi Mudar. Amri ishte nga ai fis dhe Amiri e liroi, sepse kishte tek e ëma një robëreshë nga ai fis. Kështu, Amru ibn Umeja shpëtoi dhe u kthye për në Medine. Por, kur po kthehej, në Karkara gjeti dy burra nga fisi Benu Kilab. Mendoi se ishin armiq, prandaj i vrau që të dy. Mirëpo ata kishin pasur besë mossulmimi me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kur Amri arriti në Medine dhe i tha të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se i kishte vrarë ata dy burra në rrugë, i Dërguari i Allahut ia ktheu: “Ti ke vrarë dy njerëz, që unë u kisha dhënë garanci dhe unë do t’u paguaj dijetin.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u hidhërua shumë për ç’kishte ndodhur në Rexhia dhe te pusi i Maunes.Të dyja këto ngjarje të hidhura ndodhën brenda një muaji. Ishte muaji Safar, viti i katërt i Hixhretit. Thuhet se lajmi i ngjarjeve kishte arritur tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) brenda një nate dhe ai i ka mallkuar vrasësit e pabesë tridhjetë ditë me rradhë në namazin e mëngjesit, derisa Allahu zbriti ajetin që tregon se çfarë thanë Sahabët që u vranë: “Njoftoni njerëzit tanë se ne e takuam Zotin tonë, i Cili u kënaq me ne dhe ne u lumturuam me Atë.” Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ndërpreu mallkimin për katilët. Ai nuk e këndoi më lutjen e Kunutit.