[loni19]

Beni Kurejda



I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye nga lufta e Hendekut dhe hoqi armët dhe rrobat e luftës. Kur po lahej në shtëpinë e Umu Selemes, i erdhi Xhebraili dhe e urdhëroi të nisej menjëherë bashkë me myslimanët për te fisi Beni Kurejda. Xhebraili i tha: “Unë do të eci përpara teje: do t’i tund fortifikatat e tyre dhe do të lëshoj frikë në zemrat e tyre.” Kështu, Xhebraili shkoi përpara me një grup engjëjsh. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) njoftoi njerëzit: “Cdo mysliman i dëgjueshëm dhe i bindur të mos e falë namazin e iqindisë sot në tjetër vend, përveç te fisi Beni Kurejda.” Flamurin ia dha Ali ibn Ebu Talibit dhe e nisi me një grup myslimanësh për te Beni Kurejdët. Në Medine la zëvendës ibn Umu Mektumin. Sa panë Aliun, Beni Kurejdët e shanë të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Myslimanët që mbetën, u nisën menjëherë për të shkuar atje. Në rrugë e sipër erdhi koha për të falur namazin e iqindisë. Disa e falën në rrugë; disa nuk e falën, derisa arritën te Beni Kurejda. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nis më pas me një grup myslimanësh, muhaxhirë dhe ensarë dhe shkuan e qëndruan pranë një pusi të Beni Kurejdëve, që quhej Ene. Allahu futi frikë në zemrat e Beni Kurejdëve. Ata hynë nëpër fortifikatat e tyre për t’u mbrojtur dhe nuk guxuan të luftonin. Myslimanët i rethuan. Rrethimi zgjati dhe ata kërkuan të këshilloheshin me disa myslimanë që i njihnin. Prandaj i kërkuan të Dërguarit të Allahut që t’u dërgonte Ebu Lubaben. Ai e dërgoi atë. Porsa e panë Lubaben, burrat u çuan dhe u tubuan tek ai, ndërsa gratë e fëmijët nisën të qanin para tij. Ebu Lubabes i erdhi keq për ta. Ata i thanë: “A të biem nën gjykimin e Muhamedit?” “Po”,- u tha dhe bëri me shenjë te fyti i vet, sikur u thoshte se do t’i thernin. Por pas pak i ra ndërmend se me atë shenjë ai tradhtoi Allahun dhe të Dërguarin e Tij. Prandja u kthye, shkoi në xhaminë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe pasi e lidhi veten pas një shtylle, u betua se nuk do të pranonte ta zgjidhte askush tjetër, përveç të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kur e mori vesh i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Sikur të vinte tek unë, do të kërkoja falje për të, por meqë ai veproi, do ta lëmë, derisa të vendosë Allahu për të.” Meqë zgjati rrethimi, Beni Kurejdët u thyen moralisht dhe pas njëzet e pesë netësh pranuan t’i nënshtroheshin vendimit të të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): burrat të lidheshin, ndërsa gratë dhe fëmijët do të ndaheshin nga ata. Kështu u veprua. Pastaj, fisi Eus, që ishte aleat me jehudinjtë e fisit Beni Kurejda, kërkoi nga Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që të tregohej i mirë ndaj tyre, ashtu siç ishte treguar me Beni Kajnukaët- aleatët e fisit Hazrexh. Por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “A jeni të kënaqur që të gjykojë për ta një burrë i tyre?” “Po”.- thanë ata. “Ai që do të gjykojë për Beni Kurejdët,- tha Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), është Sa’ad ibn Muadhi.” “Mirë,- iu përgjigjën ata, si të gjykojë ai, ashtu le të bëhet.” Në atë kohë Sa’adi isht në Medine, sepse ishte plagosur në luftën e Hendekut. E sollën hipur mbi një gomar. Kur u afrua tek i Dërguari i Allahut, u tha Beni Kurejdëve: “Ngrihuni për zotërinë tuaj!” Ata u mblodhën rreth tij dhe i thanë: “O Sa’ad! Bëju mirë miqve të tu!” Ai rrinte në heshtje dhe nuk u përgjigjej. Kur ata i thanë ashtu shumë herë, ai ua ktheu: “Vërtet, erdhi koha për Sa’adin që, për hir të Allahut, të thotë të vërtetën dhe të mos ketë frikë se do ta qortojë ndonjë.” Kur dëgjuan këto fjalë nga ai, jehudinjtë u habitën dhe disa prej tyre u kthyen në Medine, kurse të tjerë u bënë gati për të vajtuar. Sa’adi pushoi së foluri dhe mori vesh se Kurejdët do ta pranonin gjykimin e tij. Ai gjykoi kështu: “Të vriten burrat; gratë dhe fëmijët të merren robër, kurse pasuria e tyre të ndahet ndër myslimanë.” Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Vërtet, ke gjykuar siç ka gjykuar Allahu mbi shtatë qiejt.” Ky gjykim ishte edhe sipas Sheriatit jehudi, por ca më i lehtë. Menjëherë pas vendimit të Sa’ad ibn Muadhit, Beni Kurejdët u dërguan në Mendine dhe u mbyllën në shtëpinë e bijës së Harithit – një grua nga Beni Nexharët. U hapën disa hendeqe në tregun e Medines, u çuan atje pjesë-pjesë dhe iu prenë kokat. Jehudinjtë ishin katërqind veta. (Thuhet edhe se kanë qenë gjashtëqind-shtatëqind veta.) Bashkë me ta u vra edhe Hujej ibn Ahtibi, kryetari i fisit Beni Nudajr, i cili bënte pjesë në njëzet vetat e parisë së jehudinjve. Ata u patën dhënë zemër kurejshëve dhe gatfanëve për të bërë Luftën e Hendekut. Hujeji kishte shkuar tek Kurejdët dhe i kishte nxitur ata që të thyenin besën. Jehudinjtë i prenë në besë myslimanët në orën më të vështirë të jetës së tyre. Jehudinjtë e fisit Kurejda i kishin vënë kusht Hujejit që të qëndronte me ta, që çdo gjë që t’u ndodhte atyre, t’i ndodhte edhe atij. Prandaj, Hujeji qëndroi në fortifikatat e tyre si gjatë rrethimit, ashtu edhe kur jehudinjtë u dorëzuan, derisa u vra bashkë me ta. Disa nga fisi Kurejda u bënë myslimanë, para se të pranonin vendimin e Sa’adit, prandaj ata nuk i preku dënimi. Disa të tjerë e braktisën luftën dhe e pranuan Islamin, kur u thirrën për në Islam. Nga gratë e tyre u vra vetëm njëra, sepse ajo pati vrarë Halad ibn Suuejdin. Myslimanët grumbulluan armët dhe pasuritë që lanë jehudinjtë: ishin 1500 shpata, 300 koraca, 2000 heshta, 500 helmeta, 500 mburoja, enë, deve dhe plaçka të tjera. Të gjitha këto, bashkë me palmat dhe robërit u ndanë. Këmbësorit iu dha si shpërblim një pjesë, kurse kalorësit tri pjesë: një pjesë për vete dhe dy pjesë për kalin. Robërit e luftës u dërguan në Nexhd. Atje u grumbulluan edhe armët. Në ndarjen e robërve, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) zgjodhi Rejhanen, bijën e Zejd ibn Amru ibn Hanafes. Thuhet se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ka marrë Rejhanen ashtu robëreshë. Thuhet, gjithashtu se ai e liroi atë dhe pastaj u martua me të. Rejhanja ka vdekur pas Haxhit të Lamtumirës. Pasi përfundoi çështja e fisit Kurejda, iu pranua kërkesa Sa’adit që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ta shihte nga afër. Sa’adi ishte në një tendë në xhaminë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur i kaloi sipër një dele dhe i lëndoi plagën. Atij i rrodhi shumë gjak dhe vdiq. Xhenazen e tij e kanë mbajtur engjëjt bashkë me myslimanët. Për vdekjen e tij është tundur Arshi i Mëshiruesit. Kaluan gjashtë net që Ebu Lubabes i vinte e shoqja dhe e zgjidhte për të falur namazin dhe pastaj ai kthehej dhe lidhej përsëri. Pranimi i pendimit i zbriti të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në shtëpinë e Umu Selemes (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Ajo shkoi dhe e lajmëroi menjëherë që Allahu ia kishte falur fajin. Atëherë, njerëzit shkuan që ta zgjidhnin Ebu Lubaben, por ai nuk pranoi të zgjidhej, derisa ta zgjidhte vetë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Dhe, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e zgjidhi atë, kur shkoi për të falur namazin e mëngjesit. Pas luftës së Beni Kurejdas, myslimanët ndërmorën një varg veprimesh ushtarake. Më poshtë jepen ato më të rëndësishmet. Vrasja e Ebu Rafi’ Selam ibn Ebul Hakikut Ai ishte tregtari më i madh i popullit të Gadishullit Arabik dhe kryetari i jehudinjve të Hajberit. Ai ishte edhe një nga organizatorët dhe nxitësit më të mëdhenj të grupeve të ndryshëm të njerëzve kundër popullit të Medines. Pasi mbaroi lufta e Hendekut dhe e Kurejdas, pesë veta nga fisi Hazrexh morën përsipër që ta vrisnin Ebu Rafiun. Kështu do të ishin të nderuar, ashtu siç u nderuan njerëzit e fisit Eus, kur vranë Ka’ab ibn Eshrefin. Ata shkuan te banesa e tij, nga ana e Hajberit, kur po perëndonte dielli. Komandanti i tyre, Abdullah ibn Atiku u tha shokëve: “Ju rrini këtu, kurse unë do të shkoj t’i marr me të mirë rojet, ndoshta më lënë të hyj.” U nis. Kur u afrua tek dera, u mbështoll me rrobën e vet e bëri sikur po kryente nevojën. Rojtari i tha me zë të ulët: “O rob i Allahut! Po deshe të hysh, hyr, sepse dua ta mbyll derën.” Abdullah ibn Atiku hyri dhe u fsheh, derisa njerëzit ranë në gjumë. Mori çelësat e dyerve dhe i hapi ato që ta kishte të lehtë për të ikur, po ta lypte nevoja. Pastaj u drejtua nga shtëpia e Ebu Rifait. Sa herë që hapte ndonjë derë, e mbyllte atë nga brenda që, edhe po ta shikonin njerëzit, të mos arrinin deri tek ai, derisa të vriste Ebu Rifain. Arriti te shtëpia e tij e nuk e dinte nga të shkonte. Abdullahu i thiri: “O Ebu Rafia!” Ai u zgjua. “Kush është ky që më thirri?”,- pyeti ai. Atëherë, Abdullahu u lëshua në drejtim të zërit dhe e goditi fort me shpatë, por nuk e mori vesh nëse e zuri shpata apo jo. Prandaj, doli qëýýýýý andej nëpër errësirë dhe pastaj vajti tek ai përsëri, por duke e ndryshuar zërin e vet: “O Ebu Rafia! C’ishte ai zë?” Rifaia: “Sa keq! Një burrë këtu në shtëpi më goditi me shpatë.” Atëherë, Abdullahu e goditi atë sa e trullosi, por nuk e vrau plotësisht. Ja vuri shpatën në bark dhe i rëndoi sipër me tërë peshën, derisa shpata i doli pas shpine. Pastaj Abdullahu doli, duke i hapur dyert një e nga një. Megjithëse ishte natë me hënë, Abdullahu nuk po shikonte mirë; kujtoi se po prekte tokë dhe hodhi këmbën, por ra nga shkallët dhe e theu atë. E lidhi menjëherë me çallmën e vet dhe u fsheh te dera. Kur këndoi këndesi, doli një burrë mbi murin e ndërtesës dhe tha: “Po shpall vdekjen e Ebu Rafias, tregtarit të popullit të Hixhazit.” Abdullahu e kuptoi se ai kishte vdekur dhe shkoi te shokët e vet e ashtu së bashku u nisën për te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kur arritën tek ai dhe i treguan se Ebu Rafia ishte vrarë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia fërkoi këmbën Abdullahut dhe ajo iu shërua plotësisht, sikur nuk kishte pësuar asgjë. Thumame ibn Ethalini, kryetari i fisit Jemame kapet rob Thumame e urrente të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Islamin më shumë se të gjithë femohuesit e tjerë. Prandaj, në muajin Muharrem, në vitin e gjashtë të Hixhretit, u maskua dhe doli për të vrarë Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me urdhër të Museileme Kedhabit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Muhamed ibn Meslemen me tridhjetë kalorës për të luftuar fisin Beni Bikr ibn Kilab, në një anë të Dharisë, shtatë net larg Medines, në rrugën që shkon për në Basra. Kur myslimanët po ktheheshin, e gjetën Thumamen në rrugë. E kapën rob dhe e sollën në Medine. E lidhën në një shtyllë të xhamisë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kaloi andej. “Cfarë ke ti o Thumame?”- i tha Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) “Kam gjithë të mirat, o Muhamed!,-ia ktheu ai. Në qoftë se ti më vret, vret një njeri që do t’i merret haku; në qoftë se më liron, liron një njeri që falenderon. Po të duash pasuri, kërko, të të jap sa të duash.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e la atë dhe iku. Ditën e dytë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kaloi aty dhe e pyeti si ditën e parë. Ai i dha të njëjtën përgjigje. Po kështu edhe ditën e tretë. Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Lëshojeni Thumanen!” E lëshuan. Ai u la dhe u bë mysliman. “Për Zotin,- tha ai, deri tani nuk kishte mbi Tokë njeri më të urryer sesa ti për mua. Por tani ti je më i dashur për mua se të gjithë njerëzit e tjerë. Nuk ka pasur fe mbi dhé më të urryer për mua se feja jote, por tani ajo është bërë më e dashur për mua se të gjitha fetë e tjera.” Thumamja shkoi në Mekë, për të kryer Umren, por kurejshët e qortuan pse ishte bërë mysliman. Ai u tha: “Për Zotin, juve nuk do t’ju vijë më asnjë kokërr grurë nga Jemeni, derisa të urdhërojë i Dërguari i Allahut.” Dhe në të vërtetë ai e ndaloi shitjen e grurit për banorët e Mekës. Ata ranë ngushtë dhe i shkruan një letër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ku i lypnin për hir të farefisit, t’i shkruante letër Thumames që të lejonte shitjen e grurit për ta. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ashtu veproi. Lufta e Benu Lahjanit Njerëzit e fisit Benu Lahjan i patën vrarë myslimanët në Rexhia dhe kishin hyrë thellë në tokën e Hixhazit, deri në kufijtë e Asfanit. Por, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e la për më vonë punën e tyre. Pasi aleatët që sulmuan myslimanët dështuan dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u qetësua nga sulmet e armiqve, la Ibn Umu Mektumin zëvendës në Medine dhe në muajin Rabiul Euel, në vitin e gjashtë të Hixhretit, doli bashkë me dyqind veta nga shokët e tij, ndër të cilët njëzet kalorës dhe nxitoi për të arritur në Batni Garran, një luginë midis Emexhit dhe Asfanit, aty ku qenë vrarë shokët e tij. Aty iu lut Allahut që t’i mëshironte të vdekurit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me shokët qëndruan aty dy ditë. Benu Lahjanët kishin ikur nëpër male dhe nuk u gjend asnjë njeri. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi dhjetë kalorës në Asfanë, që ta merrnin vesh kurejshët që myslimanët ishin gjithmonë syhapur e të përgatitur dhe të trembeshin. Kalorësit shkuan deri në Kurai Gamim. Pas katërmbëdhjetë netësh i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye në Medine.


Patrulla e Asit

Ebu el Asi – bashkëshorti i Zejnebes, vajzës së të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bëhet mysliman Në muajin Xhemadel Ula, në vitin e gjashtë të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Zejd ibn Harithin me njëqind e shtatëdhjetë kalorës, për të kapur një vargan të kurejshëve, që po vinte nga Shami. Varganin e kryesonte Ebu el As ibn Rabia, bashkëshorti i Zejnebes, vajzës së të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Myslimanët e kapën varganin dhe varganarët i zunë robër. Ebu el Asi shpëtoi dhe vajti në Medine e u strehua te Zejnebja. Ai i kërkoi të shkonte tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe t’i thoshte që t’ia kthente pasurinë e varganit. Zejnebja ia kërkoi këtë gjë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ai urdhëroi që t’u kthehej atyre i gjithë malli, që nga gjëja më e vogël. Ebu el Asi ishte një nga burrat e Mekës, që njiheshin për tregti, pasuri dhe ruajtjen e amanetit. Ai u kthye në Mekë dhe ua dha të zotëve gjithçka që ia kishin lënë amanet. Pastaj u bë mysliman dhe emigroi në Medine. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia ktheu Zejneben me nigjahun e parë. Këtë bashkim familjar e bëri pasi kishin kaluar më se tre vjet dhe ende nuk kishte zbritur ajeti që i ndalonte myslimanët të martoheshin me femohuesit. Prandaj kishte mbetur në fuqi nigjahu i parë, që Zejnebja kishte bërë me Ebu el Asin. Gjatë kësaj periudhe, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi disa patrulla, të cilat ndikuan shumë në kapjen e armikut dhe shuarjen e sherrit të tij. Kështu, u vu qetësia dhe Islami u shtri edhe në vende më të largëta.