[loni19]

Beni Mustalikët



Beni Mustalikët ishin një degë e fuqishme e fisit Huza. Ata ishin aleatë të kurejshëve. Të gjitha degët e tjera të këtj fisi ishin miq dhe dashamirës të të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i erdhi lajmi se Beni Mustalikët ishin përgatitur për luftë kundër tij. Prandaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Burejde ibn Hasibin që ta vërtetësonte mirë lajmin dhe pasi erdhi në përfundimin se lajmi ishte i vërtetë, la Zejd ibn Harithen zëvendës në Medine. (Eshtë thënë edhe se Profeti la zëvendës një njeri tjetër dhe tjetri, më pas la zëvendës Zejd ibn Harithen). Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u përgatit me shpejtësi dhe doli për t’i ndaluar Beni Mustalikët. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mori me vete 700 veta nga sahabët. Në atë kohë Beni Mustalikët qëndronin në një vend me ujë, që quhej Merisia.45 Merisia ndodhej në anën e Kudejdit dhe shtrihej deri në bregdet. Beni Mustalikët ishin përgatitur plotësisht për të sulmuar myslimanët. Myslimanët i sulmuan. Vranë një pjesë të tyre dhe zunë robër fëmijët dhe gratë e tyre. Ua morën edhe pasuritë. Ndër robërit e luftës ishte edhe Xhuvejrija, bija e Harith ibn Ebu Dhirarit, që ishte kryetari i Beni Mustalikëve. Por, pasi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi në Medine, e liroi atë dhe pasi ajo u bë myslimane, u martua me të. Myslimanët liruan njëqind robër të fisit Beni Mustalik. Ata u bënë myslimanë dhe thanë: “Ne jemi krushqit e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!).” Xhuvejrija ishte më e mira e grave në fisin e vet.46 45) Lufta njihet edhe emrin "Lufta e Merisias". 46) Martesa e saj me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qe faktori kryesor, që i bëri myslimanët të lirojnë njëqind robër nga fisi Beni Mustalik. Kjo luftë ka ndodhur në muajin Sha’ban, në vitin e gjashtë të Hixhretit. (Eshtë thënë edhe se ka ndodhur vitin e pestë të Hixhretit.) Gjatë luftës ndodhën dy ngjarje të dhimbshme të cilat i shfrytëzuan dyfytyrakët, për të shkaktuar ngatërresa dhe trazira në bashkësinë islame, madje edhe në shtëpinë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). 1. Ngjarja e parë qe fjala e kreut të dyfytyrakëve, Abdullah ibn Ubejit: “Në qoftë se do të kthehemi në Medine, më të fortët kanë për t’i përzënë prej saj më të dobëtit.” Arsyeja që Abdullah ibn Ubeji tha ashtu, ishte se një burrë nga aleatët e muhaxhirëve dhe një tjetër nga aleatët e ensarëve u grindën tek uji i Merisias. Aty muhaxhiri e goditi ensarin. Atëherë, ensariu thirri: “Ku jeni o ensarë?” Edhe muhaxhiri thirri: “Ku jeni o muhaxhirë?” Por ndërhyri menjëherë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe u tha: “A po filloni zënkat e Padijes (xhahilijetit), kur unë jam në mes jush? Lëreni atë (kohën e Padijes), se ajo është e ndyrë.” Atëherë, njerëzit e lanë grindjen dhe u kthyen në rrugë të drejtë, pa bërë zhurmë. Në luftë merrte pjesë edhe një grup dyfytyrakësh që nuk kishin marrë pjesë në asnjë luftë tjetër më parë. Ndër ta ishte edhe kreu i tyre, Abdullah ibn Ubeji, i cili kur e mori vesh grindjen, u zemërua dhe tha: “Vërtet, kështu kanë vepruar muhaxhirët?! Ata kanë ardhur në Medine; na erdhën aq shumë dhe na u krenuan për prejadhjen e tyre këtu, në vendin tonë. Për Zotin, me ne dhe me muhaxhirët po ndodh si me të parin tonë, kur tha: “Ushqeje qenin tënd, të të hajë ty.” Për Zotin, kur të kthehemi në Medine, të fortit kanë për t’i përzënë prej saj më të dobëtit.” Me “më të fortin” kishte parasysh veten e vet dhe me “më të dobëtin” (Zoti na ruajtë!) kishte për qëllim të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Abdullah ibn Ubeji nisi të sajonte ngatërresën. Ai u tha shokëve të vet: “Këtë e bëtë ju vetë. Ju i pranuat ata në vendin tuaj, ju i ndatë me ta pasuritë tuaja. Kurse po të mos i kishit pranuar, ata do të gjenin shtëpi të tjera, jo shtëpitë tuaja.” Kur kreu i dyfytyrakëve foli ato që foli, ndodhej aty edhe një djalë, besimtar i fortë, i cili quhej: Zejd ibn Erkami. Ai nuk i duroi dot fjalët e zbrazëta të dyfytyrakut. Prandaj, shkoi menjëherë tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e njoftoi. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) thirri Abdullah ibn Ubejin dhe e pyeti çfarë kishte folur kundër muhaxhirëve. Ai u betua se nuk kishte thënë asgjë nga ato që i përcillte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Për këtë arsye Allahu i Madhëruar zbriti suren “El Munafikunë” dhe i turpëroi dyfytyrakët përgjithmonë, deri në Ditën e Gjykimit. Djali i kreut të dyfytyrakëve, Abdullah ibn Ubeji (edhe ai e kishte emrin Abdullah) ishte besimatar i çiltër. Ai qëndroi në një rrugë që çonte në Medine me shpatë në dorë dhe i tha babait të vet: “Për Zotin, ti nuk do të kalosh këtu, derisa të të japë leje i Dërguari i Allahut, sepse ai është i forti, kurse ti je i dobëti” Kjo gjë i shkoi në vesh të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ai dërgoi fjalë që biri ta lejonte babanë dhe ai e la të lirë. Me këtë veprim urtësie të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u shua edhe kjo ngatërresë. 2. Ngjarja e dytë: Fjala e shpifur e dyfytyrakëve. Kur po kthehej nga lufta, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi afër Medines me gjithë ushtrinë. Pasi ndenjën ca, dha urdhër që të niseshin natën. Me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pati shkuar në luftë edhe Aishja (Allahu qoftë i kqnaqur me të!). Por, natën, kur po nisej ushtria, ajo pati dalë më tej për të kryer nevojën dhe kur u kthye aty ku patën qëndruar për pushim, pa se kishte humbur shallin. U kthye atje ku i pati rënë, që ta kërkonte. Shallin e gjeti, mirëpo ushtria qe nisur për në Medine. Kishin ngarkuar në deve tendën e Aishes, duke menduar se ajo ishte brenda. Ata nuk e kuptuan që dikush mungonte, sepse kur e ngritën tendën mbi deve ishin shumë veta. Kur Aisheja u kthye në vendin ku pushoi ushtria, nuk gjeti asnjeri. Ajo qëndroi aty, duke menduar se ata do ta kuptonin se ajo mungonte dhe do të kthehshin për ta kërkuar në vendin, ku kishin pushuar. Ndërkohë atë e zuri gjumi, meqë ishte e lodhur. Njëri nga sahabet, Safuan ibn Mutal Selemiu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) kishte fjetur në prapavijë të ushtrisë. Ai e kishte zakon të flinte shumë, kështu që u zgjua me vonesë dhe mori rrugën nga kishte kaluar ushtria. Në rrugë e sipër pa një njeri që flinte. U afrua. E njohu që ishte Aishja, sepse e kishte parë atë para se të vinte ajeti për vendosjen e hixhabit (mbulesës së kokës). “Vërtet, të Allahut jemi dhe tek Ai do të kthehemi. Kjo është bashkëshortja e të Dërguarit të Allahut”,- tha ai, nuk foli asnjë fjalë tjetër. Në atë çast Aishja u zgjua dhe mbuloi fytyrën me shaminë e vet. Atëherë Safuani afroi devenë tek ajo, e uli devenë dhe Aishja hipi në të. Ai e mori për dore kapistrën e devesë dhe eci përpara. Ecën e ecën, derisa e arritën ushtrinë, që po pushonte në Nahru Dhahire. Kur Abdullah ibn Ubeji, armiku i Allahut, dëgjoi për ngjarjen, gjeti çastin që ta villte tërë dyfytyrësinë dhe mërinë e tij. Ai shpifi kundër tyre. Ai nisi ta tregonte ngjarjen gjithandej, duke e mbushur me plot gjëra të paqena, ashtu siç i pëlqente atij. Shokët e tij grumbulloheshin dhe i dëgjonin prej tij ato sajesa dhe kur shkuan në Medine, i përhapën gënjeshtrat e Abdullah ibn Ubejit, derisa nga ato shpifje u mashtruan edhe disa myslimanë. Kur arriti në Medine, Aishja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u sëmur dhe sëmundja i zgjati rreth një muaj. Medinia ziente nga fjalët e shpifësve, ndërsa ajo nuk dinte gjë. Por diçka e bënte të dyshonte, sepse ajo nuk po shikonte të njëjtën mirësjellje dhe përkujdesje prej të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), siç e kishte shikuar më parë, kur sëmurej. Tani i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) hynte tek ajo, përshëndeste me “Selam!”, pastaj pyeste “Si je?” dhe pastaj kthehej e nuk rrrinte me të. Gjatë gjithë asaj kohe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi në heshtje. E, meqënëse Zbulesa iu vonua ca, ai u këshillua me shokët e vet. Ali ibn Ebu Talibi i tha që ta divorconte Aishen, ndërsa, Usameja dhe të tjerët i thanë që ta mbante se Aisheja ishte e pastër si ari. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) hipi në minber47 dhe kërkoi ndihmë kundër atij burri, helmi i të cilit kishte arritur deri në familjen e tij –ishte fjala për Abdullah ibn Ubejin. Atëherë, kryetari i fisit Eus kërkoi ta vrisnin atë. Kryetarin e fisit Hazrexh nuk e la ndjenja e bashkësisë (Abdullah ibn Ubeji ishte i fisit Hazrexh), kështu që ai nuk deshi që ai të vritej. Atëherë, nisi grindja midis dy fiseve, derisa ndërhyri i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i qetësoi ata. Një ditë Aishja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) doli, pasi u bë natë për nevojat e saj. Sapo ishte përmirësuar nga sëmundja. Me të shkoi edhe nëna e Musatahut. Pasi kreu punë dhe po kthehej, Aishja rrëshqiti dhe u rrëzua. Nëna e Musatahut thirri për ndihmë djalin e vet, Musatahun, por Aishja nuk deshi që ai të vinte. Aty, nëna e Musatahut i tregoi Aishes fjalët që ishin përhapur për të. Madje, ajo i tha Aishes se edhe biri i saj, Musatahu ishte nga ata që fliste ashtu si të tjerët. Aishja u kthye, i kërkoi leje të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe vajti te prindërit e saj. Kur mori vesh shpifjen që ishte ngritur kundër saj, nisi të qante me dënesë. Qau aq shumë, saqë dy net e një ditë nuk vuri gjumë në sy dhe nuk iu thanë sytë nga lotët. Prindërit e saj kujtuan se i ishin shqyer mëlçitë. Në mëngjesin e natës së dytë vajti tek ajo i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). U ul pranë saj, tha dy dëshmitë48 dhe u shpreh: “Oj Aishe! Unë kam marrë vesh për ty kështu, kështu. Por, në qoftë se ti je e pafajshme, Allahu do ta tregojë pafajësinë tënde. Në qoftë se je njollosur me faj, kërkoji fa- lje Allahut dhe kthehu nga ai, sepse, kur njeriu e pranon fajin që ka bërë e kthehet nga Allahu, Allahu ia pranon teuben (pendimin).” Atëherë, Aishja i ndërpreu lotët dhe u tha prindërve që t’i përgjigjeshin të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Por ata nuk dinin se çfarë t’i thoshin. Atëherë, Aishja tha: “Për Allahun, unë e di se ju i keni dëgjuar ato fjalë dhe se ato kanë hyrë në shpirtrat tuaj, saqë i besoni si të vërteta. Por, unë po t’ju them se jam e pafajshme dhe Allahu e di se unë jam e pafajshme, ju nuk do të më besonit. Sikur të pranoj sa për sy e faqe ndonjë gjë të paqenë, do të besonit e përsëri Allahu e di se unë jam plotësisht e pafajshme. E unë, për Zotin, mund të them vetëm siç tha babai i Jusufit: “Durim të fortë.” Pastaj u kthye dhe u shtri. Por zbriti Zbulesa në kohën që duhej. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u gëzua, buzëqeshi dhe fjalët e para që tha, qenë: “Sa për Allahun, oj Aishe, Ai të shfajësoi.” Nëna e saj i tha: “Cohu për të (për të Dërguarin e Allahut)!” “Për Zotin nuk i çohem,- ia kthehu Aishja, unë nuk falenderoj tjetër, përveç Allahut.” Fjala, që Allahu zbriti për shfajësimin e Aishes, janë dhjetë ajete nga surja “En Nur”. Allahu i Madhëruar thotë: “Vërtet, ata që trilluan, janë një grup prej jush. Ju mos kujtoni se fjalët e tyre janë në dëmin tuaj, përkundrazi ato do të jetë në dobinë tuaj. Secilit prej tyre do t’i takojë dënimi sipas pjesëmarrjes në mëkat e atij, që barti pjesën më të madhe (të shpifjes), i takon dënim i madh…” (24:11) I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli përpara njerëzve dhe u foli atyre. Ai u lexoi atyre çfarë kishte zbritur për pafajësinë e Aishes. Kur u kthye, urdhëroi të fshikulloheshin dy burra besimtarë të çiltër dhe një grua besimtare e çiltër, secilit tetëdhjetë rripa. Dy burrat ishin Hasan ibn Thabit dhe Mistah ibn Ethathe, kurse gruaja ishte Humne, bija e Xheheshit. Ata dhe ajo qenë lëkundur dhe përfshirë në mëkat. Kurse kreu i dyfytyrakëve nuk u dënua në këtë botë; ai do të qëndrojë përpara Allahut në Ditën e Gjykimit, atë Ditë, kur nuk do të bëjë dobi as pasuria dhe as fëmijët, përveçse zemra e pastër.