[loni19]

Paqja e Hudejbijes



Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pa në ëndërr sikur ishte në Medine dhe bashkë me shokët e tij hyri në Xhaminë e Shenjtë: të gjithë të sigurtë, disa me koka të qethura tërësisht, disa pjesërisht. I njoftoi myslimanët se donte të shkonte për Umre. Malësorët e disa banorë të fshatrave fushorë, që ishin rreth tij, nuk u bashkuan me të në këtë mendim. Ata menduan se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe besimtarët nuk do të ktheheshin më tek të afërmit e tyre dhe i thanë të Dërguarit të Allahut se ishin tepër të zënë me punët e tyre e me njerëzit e tyre. Ata i thanë të Dërguarit të Allahut që të kërkonte falje edhe për ata. Një të hënë të muajit Dhul Ka’ade, vitin 6 pas Hixhretit doli i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me 1400 muhaxhirë dhe ensarë. Ata ecnin qetësisht, që njerëzit ta shihnin se ai nuk po shkonte në luftë, por për Umre. Kur arriti në Dhul Halife, veshi Ihramin. Pastaj ecën, derisa arritën në Asafan. Pararoja erdhi dhe u tha se kurejshët ishin mbledhur për luftë. Kjo i pengonte myslimanët të shkonin në Shtëpinë e Shenjtë. Ndërkohë, kurejshët kishin arritur në Dhu Tuua. Ata dërguan Halid ibn Uelidin me dyqind kalorës në Kiraul Ganim, afër Asafanit, për të zënë rrugën që të çonte në Mekë. Habeshinjtë u mblodhën që t’i ndihmonin. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i pyeti shokët e tij: të luftonte me grupet habeshite aty apo të ecte drejt Mekës e kush përpiqej ta pengonte rrugës, ta luftonte. Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tha: “Ne kemi ardhur për Umre, jo për të luftuar por kush del mes nesh dhe Shtëpisë së Shenjtë, do ta luftojmë.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e pranoi këtë mendim. Halidi i pa myslimanët, kur po falnin namazin e drekës, duke bërë ruku e sexhde dhe tha: “Kështu janë pa mendje po t’i sulmojmë.” Vendosën t’i sulmonin gjatë namazit të pasdrekës (ikindisë). Atëherë, midis namazit të drekës dhe pasdrekës Allahu ligjëroi namazin e frikës dhe Halidit i iku rasti. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) zgjodhi një rrugë tjetër dhe jo rrugën e tyre. Ai i ra djathtas, për në pjesën e poshtme të Mekës, derisa arriti Thenijetel Merar, pranë Hudejbijes. Kur arritën aty, deveja e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ra në gjunjë. U munduan ta çonin, por ajo nuk u çua. Atëherë disa myslimanë thanë: “U boshatis Kasuaja.” Kurse i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “U mbush Kasuaja.” Deveja nuk ulej gjithmonë ashtu. Atë e pengoi ajo që kishte penguar elefantin e Ebrehesë vite më parë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Për Zotin, sikur kurejshët të më kërkonin ndonjë plan, me të cilin të lartësonin ato që ka shenjtëruar Allahu, unë do ta pranoja atë.” Pastaj, ai i grahu devesë dhe ajo u çua e vazhduan të ecnin, derisa qëndruan në Hudejbije. Erdhi Budejl ibn Uaraka Huzaiu, me një grup njerëzish nga fisi Huza, të cilët ishin dashamirës të të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Budejli e njoftoi të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se kurejshët ishin përgatitur për të luftuar dhe për t’i penguar atë dhe myslimanët të vizitonin Shtëpinë e Shenjtë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha Budejlit se po shkonin në Mekë vetëm për të kryer Umren dhe jo për luftë. Ai tha, gjithashtu se ishte i gatshëm për të bërë armëpushim dhe paqe me ta. “Por, në qoftë se kurejshët, nuk do të pranonin as njërën as tjetrën, atëherë, unë do të luftoj kundër tyre, derisa të vdes ose Allahu të më japë fitoren ngadhënjimtare.” Cfarë u vendos midis të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe kurejshëve Pasi u kthye Budejli në Mekë, i njoftoi kurejshët për çka u kishte thënë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Por ata dërguan Makriz ibn Hafsin tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha ashtu, siç i kishte thënë Budejlit. Pastaj kurejshët dërguan tek ai kryetarin e zezakëve, Halis ibn Ikrimen. Kur ai u afrua te myslimanët, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha atyre: “Ky që po vjen te ne është një nga njerëzit që i respektojnë kurbanët, prandaj çohuni dhe respektojeni.” Myslimanët u çuan dhe e pritën Halisin me “Lebejkallahume lebejk.” Kur i shikoi Halisi myslimanët kështu, tha: “I Madhëruar është Allahu. Këta duhen lejuar ta vizitojnë Shtëpinë e Shenjtë. Te Shtëpia e Shenjtë vijnë lloj-lloj njerëzish, me kafshë e me gomerë e të ndalohen këta, me në krye të birin e Abdul Mutalibit! Për Zotin e Shtëpisë së Shenjtë se kurejshët do të rrezikohen, në qoftë se e ndalojnë Muhamedin.” Halisi shkoi te kurejshët dhe u tha ashtu siç u përmend më sipër. Kur kurejshët i dëgjuan ato fjalë prej tij, i thanë: “Ulu këtu, se ti je beduin dhe nuk i kupton mashtrimet.” Kurejshët dërguan Urue ibn Mes’ud Thekafiun për të folur me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), por i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha atij ashtu, siç i pati thënë Budejlit: “O Muhamed! A mendon ti- vijoi Urueja, ta fitosh këtë betejë dhe ta shfarosësh kombin tënd?! Por, a ke dëgjuar nga ndonjë arab që t’i ketë zhdukur njerëzit e vet përpara teje? E, edhe po të ndodhë e kundërta, që ti të thyhesh, unë shoh rreth teje vetëm njerëz pa vlerë, të gatshëm që të braktisin ty dhe të ikin menjëherë.” Ebu Bekri u zemërua, e shau atë e i tha: “A kujton ti se do të ikim e do ta braktisim të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!)?” Urueja nuk mundi t’ia kthejë Ebu Bekrit, sepse Ebu Bekri i kishte bërë nder atij më parë. Urueja prekte mjekrën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur fliste, por Mugire ibn Shibe ia godiste dorën me dorezën e shpatës dhe i thoshte: “Largoje dorën nga mjekra e të Dërguarit të Allahut.” “O i pabesë!, -ia ktheu Urueja Mugires, a nuk ishe ti më i pabesë?” Mugireja ishte biri i vëllait të Urues. Më parë kishte vrarë disa njerëz dhe u kishte marrë pasurinë. Këtë kishte parasysh Urueja, kur i tha se ishte i pabesë. Por më vonë ai erdhi dhe u bë mysliman. E, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk i pranoi atij asgjë tjetër, përveçse të bëhej mysliman. Urueja e pa se sa shumë e nderonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe kur u kthye, u tha Kurejshëve: “O populli im! Unë kam qenë i deleguar te mbretërit, te Kisraji (në Persi), Cari (në Rusi) e Nexhashiu (në Abisini), por betohem për Allahun se nuk kam parë ndonjë mbret që ta respektojnë e ta nderojnë shokët e vet, ashtu si e nderojnë shokët e Muhamedit Muhamedin. Për Allahun, edhe sikur ai të kollitej e të nxirrte këlbazë e t’i binte ndonjërit në dorë, ai do të fërkonte me të fytyrën dhe lëkurën e trupit. Unë pashë që kur ai i urdhëronte ata për ndonjë punë, ata vraponin kush e kush ta bënte atë më i pari. Edhe kur merrte avdes, ata sa nuk vriteshin për ujin e avdesit të tij. Kur fliste ai, ata e ulnin zërin dhe nuk ia ngulnin vështrimin, sepse kishin respekt për të. Ai ju ka paraqitur ju një plan të drejtë, prandaj pranojeni atë.” Natën, 70-80 të rinj të papjekur kurejshë zbritën nga mali i Ten’imit dhe shkuan te kampi i myslimanëve. Ata deshën të asgjësonin përpjekjet për paqe. Por myslimanët i kapën ata dhe ia paraqitën të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai i fali ata dhe i la të lirë. Kjo gjë ndikoi shumë që kurejshët të frikësoheshin dhe të prireshin të vendosnin për paqen. Për këtë Allahu ka zbritur ajetin: “Dhe Ai (Allahu) është që i pengoi ata (idhujtarët të luftojnë) kundër jush dhe ju pengoi ju (të luftoni) kundër tyre, brenda në Mekë, pasi ju dha fitoren kundër tyre e Allahu mbikëqyr atë që ju bëni.” (48:24) Dërgimi i Othman ibn Afanit te kurejshët dhe Besëlidhja e Riduanit Myslimanët vendosën të dërgonin një njeri te kurejshët që t’ua përforconte çështjen se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me shokët e vet nuk kishte ardhur atje për tjetër gjë, përveçse që të kryente Umren. Ai që u dërgua atje, ishte Othman ibn Affani (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e urdhëroi atë që të shkonte te besimtarët e pafuqishëm dhe besimtaret e pafuqishme në Mekë dhe t’i përgëzonte se çlirimi i Mekës ishte afër dhe se Allahu do ta ngadhënjente fenë e vet e se askush në Mekë nuk do të kishte më frikë pse besonte e kishte iman (besim). Othmani vajti në Mekë dhe hyri aty me besën që i dha Eban ibn Seid el Emeuiu. Atje shpalli fjalën, për të cilën ishte dërguar. Kurejshët i propozuan që të bënte tauaf rreth Shtëpisë së Shenjtë (Qabes), por ai nuk pranoi që të bënte tauafin, në një kohë kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte i ndaluar të vinte aty. Kurejshët e izoluan Othmanin. Ndoshta deshën ta mbanin atje, sa të këshilloheshin me njëri-tjetrin dhe ta dërgonin bashkë me përgjigjen që do t’i jepnin të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Mirëpo, ndër myslimanët u përhap lajmi se Othmani ishte vrarë, por vrasja e një të dërguari do të thoshte shpallje lufte. Kur e dëgjoi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këtë lajm, tha: “Ne nuk do të largohemi që këtej, derisa t’i mposhtim ata.” I thirri myslimanët aty nën një pemë, që t’i jepnin besën për të luftuar kundër armiqve. Myslimanët u tubuan menjëherë pranë tij dhe i dhanë besën me entuziazëm se do të luftonin deri në vdekje dhe se nuk do të largoheshin kurrë nga beteja. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shtrëngoi duart dhe tha: “Kjo besëlidhje është për Othmanin.” Mirëpo, sa mbaroi besëlidhja, erdhi Othmani (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Për këtë besëlidhje Allahu i Madhëruar zbriti ajetin: “Vërtet, Allahu qe i kënaqur49 me besimtarët, kur ata nën hijen e asaj peme të zotoheshin ty dhe Ai e dinte se ç’kishin në zemrat e tyre, prandaj u dhuroi qetësimin dhe shpejt i shpërbleu me fitore.” (48:18) 49) Allahu qe i kënaqur me besimtarët, prandaj kjo beslidhje mori emrin "Bejatu Riduan" (Marrëveshja e Kënaqësisë). (shënim i përkthyesit) Paqja Kurejshët e morën vesh besëlidhjen që bënë myslimanët dhe për këtë u frikësuan shumë. Prandaj nxituan dhe dërguan Suhejl ibn Amrin, për të nënshkruar paqen me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Suhejli shkoi atje dhe bisedoi gjatë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pranoi kushtet që vijojnë: 1. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bashkë me myslimanët të ktheheshin atë vit dhe të mos hynin në Mekë, kurse vitin e ardhshëm të vinin në Mekë dhe të qëndronin dy ose tri ditë, pa armë me vete, përveç shpatës në këllëf. 2. Të mos bëhej luftë midis dy palëve për dhjetë vjet. 3. Kush të dëshironte, të hynte në besën e Muhamedit, le të hynte dhe kush të dëshironte të hynte në besën e kurejshëve, le të hynte. 4. Të kthehej te kurejshët kushdo që strehohej te myslimanët. Kushdo nga myslimanët që strehohej te kurejshët, të mos kthehej te myslimanët. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) thirri Aliun dhe i diktoi: “Bismil-lahirr- rrahmanirr-rrahim (Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit)” Por Suhejli tha: “Por ne e dimë ç’është i Gjithëmëshirshmi. Shkruaje kështu: “Me emrin tënd, o Allahu im…” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e urdhëroi Aliun që të shkruante ashtu. Pastaj i diktoi: “Kjo është paqja, për të cilën vendosi Muhamedi, i Dërguari i Allahut.” Por Suhejli tha: “Sikur ta dinim se ti je i Dërguari i Allahut, nuk do të të pengonim ty të vije te Shtëpia e Shenjtë dhe nuk do të të luftonim. Prandaj, shkruaje kështu: “E vendosi Muhamedi, biri i Abdullahut.” Profeti i tha: “Por unë jam i Dërguari i Allahut, edhe në qoftë se ju nuk më pranoni.” Pastaj e urdhëroi Aliun që ta shuante “i Dërguari i Allahut” dhe të shkruante: “Muhb.exe amedi, biri i Abdullahut”. Mirëpo Aliu u lëkund t’i shuante ato fjalë. Prandaj i shuajti vetë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me dorën e tij të nderuar. Marrëveshja për paqe u shkrua në dy kopje, njëra për kurejshët dhe tjetra për myslimanët. Kthimi i Ebu Xhendelit Kur po shkruhej marrëveshja, erdhi Ebu Xhendeli, biri i Suhejl ibn Amrit, përfaqësuesit të kurejshëve, i lidhur në pranga. Ai vinte nga Meka, ku kurejshët e mbanin të lidhur. Suhejli kërkoi që i biri të kthehej në Mekë, por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Ne ende nuk e kemi përfunduar dokumentin për paqe.” “Atëherë, nuk e nënshkruaj këtë paqe me ty”,- ia ktheu Suhejli. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Jepi leje atij për mua.” Suhejli i tha: “Jo!” dhe e goditi të birin e ai bërtiti me zë të lartë: “O myslimanë! A të kthehem tek idhujtarët, që të më vënë në provë mua që ta lë fenë time?” “Bëj durim dhe kërko që Allahu të të shpërblejë,- ia ktheu Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), sepse Allahu do të bëjë rrugëdalje dhe shpëtim për ty dhe për myslimanët e pafuqishëm, që janë me ty.” Omer ibn Hattabi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u kthye, në mënyrë që doreza e shpatës së tij të ishte pranë Ebu Xhendelit. Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tregon më vonë: “Dëshiroja që ai ta merrte shpatën dhe ta vriste të atin.” Por Ebu Xhendeli nuk e bëri këtë dhe çështja u mbyll kështu. Myslimanët e përfundojnë Umren dhe nuk u vjen mirë që u nënshkrua marrëveshja Pasi u nënshkrua akti i paqes, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha myslimanëve: “Cohuni dhe therini kurbanët, që keni sjellë!” Mirëpo, askush nuk u çua për ta zbatuar këtë urdhër. Ai e përsëriti urdhrin tri herë, por përsëri nuk u çua njeri. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) hyri tek Umu Selemeja dhe i foli asaj për atë që ndodhi me sahabet. Ajo i propozoi që të ngrihej ai i pari, ta therte kurbanin e vet (devenë që kishte sjellë për kurban), të rruante kokën, por të mos i fliste asnjërit pët të vepruar ashtu. Dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ashtu veproi. Madje, ai theri devenë e Ebu Xhehlit, e cila kishte në hundë një vath argjendi. Ai e bëri këtë që t’i zemëronte50 idhujtarët. Kur e panë se ai e theri kurbanin e vet dhe e rruajti edhe kokën, të gjithë sahabet u çuan, i rruajtën kokat e tyre dhe i therën kurbanët. Por, ishin shumë të mërzitur që nuk e zbatuan urdhrin e Profetit me herën e parë. Cdo deve dhe lopë e bërë kurban do të ndahej mes shtatë personash. Myslimanët qenë mërzitur për dy arsye: e para, sepse ata ishin kthyer pa shkuar në Mekë dhe pa kryer Umren; e dyta, sepse nuk kishte barazi midis dy palëve – myslimanëve dhe idhujtarëve: myslimanët duhej t’i kthenin ata njerëz (myslimanë) që vinin nga Meka në Medine, ndërsa Kurejshët nuk i kthenin ata njerëz që iknin nga MedinIa në Mekë. Mirëpo, i Dërguari i Allahut (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i qetësoi ata. Për arsyen e parë, ai u tha se do ta kryenin Umren vitin e ardhshëm, sepse ëndrra që kishte parë, ishte e vërtetë, ajo do të përmbushej dhe se në këtë pjesë të marrëveshjes ishin respektuar ndjenjat e të dyja palëve; ndërsa për arsyen e dytë, ai i qetësoi ata kështu: “Kush ikën nga ne, bëhet i pafe dhe Allahu e ka larguar nga myslimanët; kush vjen te ne nga ata, Allahu do t’i japë rrugëdalje dhe shpëtim." Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte largpamës për punën e myslimanëve që do të vinin në Medine nga Habesheja. Ky grup nuk përfshihej në këtë marrëveshje dhe mund të shkonte në Medine kur të donte. Megjithatë, marrëveshja, me kushtet që kishte ndikoi shumë në zemrat e myslimanëve, sepse dukej sikur u bënë inferiorë ndaj idhujtarëve. Omer ibn Hattabi (Allahu qoftë i kë- 50) Deveja që theri Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte marrë si pré lufte, pasi ishte vrarë Ebu Xhehli në luftën e Bedrit, e cila qe një nga humbjet më të mëdha të idhujtarëve. (shënim i përkthyesit) naqur me të!) shkoi tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i tha: “O i Dërguari i Allahut! A nuk jemi ne në fenë e vërtetë dhe a nuk janë ata në të pavërtetën?” Ai u përgjigj: “Po.” (Ne jemi në të vërtetën dhe ata në të pavërtetën). Omeri iu drejtua përsëri: “A nuk janë të vrarët tanë në Xhenet, ndërsa të vrarët e tyre në Xhehenem?” “Po, ashtu janë.”-ia ktheu Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i tha përsëri: “Atëherë, pse të jemi ne inferiorët dhe pse të kthehemi pa dhënë Allahu gjykimin e Vet për ne dhe për ata.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “O biri i Hatabit! Unë jam i Dërguari i Allahut dhe nuk e kundërshtoj Atë. Ai do të më ndihmojë mua dhe nuk do të më largojë nga e Vërteta.” Ashtu, shumë i zemëruar, Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) shkoi tek Ebu Bekr es Sidiku dhe i tha çfarë i kishte thënë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ebu Bekri iu përgjigj atij, ashtu siç i ishte përgjigjur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe pastaj shtoi: “Përmbaju udhëzimit të Profetit, sa të jesh gjallë, sepse, për Zotin, ai është në të Vërtetën.” Pastaj Allahu zbriti disa ajete të Sures “El Fet’h”:“Ne të dhamë një fitore të sigurt…” (48:1) I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i çoi fjalë Omerit (Allahu qoftë i kënaqur me të!) që të vinte aty. Ai erdhi dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këndoi ajetet e Sures “El Fet’h”. Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tha: “O i Dërguari i Allahut! Vërtet, fitore do të ketë për ne?” “Po”,- iu përgjigj Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Omeri u qetësua dhe u kthye. Më vonë Omeri u pendua për çfarë kishte thënë dhe për këtë bëri disa vepra të mira, nuk pushoi së dhëni sadaka (lëmoshë), së agjëruari, së faluri namaz të vullnetshëm dhe së liruari robër, derisa shpresoi faljen e Allahut dhe mirësinë e Tij. Cështja e grave emigrante Pasi u nënshkrua akti i paqes me kurejshët dhe myslimanët hoqën dorë nga Umrja për atë vit, erdhën disa besimtarë e besimtare nga Meka në Medine. Por të afërmit e tyre, që ishin të pafe (qafirë), i kërkuan të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që t’ua kthente. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk e pranoi këtë kërkesë, për arsye se ata nuk përfshiheshin në marrëveshjen e paqes. Për këtë Allahtu ka thënë: “O ju që besuat, kur t’ju vijnë juve besimtaret e shpërngulura (prej Mekës), provoni besnikërinë e tyre, ndonëse Allahu e di më së miri besimin e tyre; në qoftë se vërtetoni se ato janë besimtare, atëherë mos i ktheni ato te jobesimtarët, sepse as ato nuk janë të lejuara për ta e as ata nuk janë të lejuar për to e ju u jepni atyre (jobesimtarëve) atë që kanë shpenzuar për to (për këto gra, për nigjah). Ju nuk keni pengesë të martoheni me to, pasi t’ua jepni vlerën e nigjahut. Mos i mbani nën nigjah idhujtaret…” (60:10) Kështu, Allahu i ndaloi gratë besimtare për të pafetë dhe gratë idhujtare për besimtarët. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i vinte në provë ato gra, ashtu siç e kishte urdhëruar Allahu: “O Pejgamber, kur të vijnë besimtaret që të të japin besën se nuk do t’i shoqërojnë askënd e asgjë Allahut, se nuk do të vjedhin, se nuk do të bëjnë kurvëri, se nuk do t’i vrasin fëmijët e tyre, se nuk do të gënjejnë për atësinë e fëmijës së tyre dhe se nuk do të kundërshtojnë në atë që i urdhëron, atëherë, prano zotimin e tyre dhe lutiu Allahut t’i falë ato, sepse Allahu është Mëkatfalës dhe Mëshirues.” (60:12) Kështu, asaj gruaje që i kishte lexuar këto kushte, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i thoshte: “Po ta marr besën (se do t’i plotësosh kushtet).” Besën e merrte vetëm me fjalë, pa u dhënë dorën fare dhe nuk i kthente më besimtaret tek idhujtarët. Edhe mysimanët i lëshuan gratë e tyre, që ishin idhujtare dhe kështu u bë ndarja midis myslimaneve dhe burrave të tyre idhujtarë. Hyrja e fisit Huza në besën e myslimanëve Fisi Huza parapëlqeu që të ishte me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në këtë besëlidhje. Prandaj, ata hynë në besën e tij. Qysh në kohën e Padijes (para Islamit) ata ishin aleatë të fisit Benu Hashim. Ndërsa, fisi Benu Bikr hyri në besën e kurejshëve dhe qe shkaku për çlirimin e Mekës, siç do të shpjegohet më pas. Zgjidhja e çështjes së të pafuqishmëve Një nga myslimanët që kishin mbetur në Mekë, Ebu Besiri, mundi të ikte nga Meka dhe të shkonte në Medine. Kurejshët dërguan dy burra tek Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që ta kthenin Ebu Besirin në Mekë dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ua dorëzoi atë, sipas marrëveshjes. Mirëpo, kur arritën në vendin e quajtur Dhul Halife, Ebu Besiri e vrau njërin nga dy burrat që po e kthenin në Mekë. Tjetri u kthye menjëherë tek Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e i tha: “Shoku im u vra nga Ebu Besiri dhe unë jam i vrarë, po të më zërë Ebu Besiri.” Pas pak erdhi Ebu Besiri, por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ndaloi atë. Ebu Besiri e kuptoi që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) do ta kthente përsëri tek idhujtarët (sipas marrëveshjes që kishin), prandaj ai doli dhe shkoi në breg të detit. Atje kishte shkuar edhe Ebu Xhendeli; pra ai u bashkua me të. Kështu, kushdo që bëhej mysliman nga Kurejshët, shkonte dhe bashkohej me të në breg të detit. Në këtë mënyrë, u bënë myslimanë një grup i mirë i kurejshëve dhe ata filluan të pengojnë çdo vargan të kurejshëve që shkonte për në Sham: e sulmonin varganin dhe i merrnin pasurinë. Pasi e panë veten ngushtë, kurejshët i dërguan fjalë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ku i luteshin atij që, për hir të Allahut dhe të farefisit, t’i merrte në Medine njerëzit që rrinin në bregdet, sepse ata nuk do t’i kërkonin më po të ktheheshin në Medine. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u dërgoi fjalë atyre që të vinin. Ata erdhën në Medine dhe çështja u zgjidh. Ndikimi i paqes Vendosja e paqes pati një ndikim të madh për përparimin e thirrjes Islame, sepse myslimanët patën rastin që të takoheshin me të gjithë arabët që t’i ftonin për tek Allahu. Kështu, shumë e shumë njerëz filluan të përqafonin Islamin, aq sa gjatë dy vjetëve u bënë myslimanë aq sa nuk ishin bërë gjatë nëntë vjetëve të marrë së bashku. Të mëdhenjtë e kurejshëve dhe paria e tyre, si Amru ibn Asi, Halid ibn Uelidi dhe Othman ibn Talhaj erdhën tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të bindur dhe myslimanë të devotshëm dhe dëshmuan: “nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe Muhamedi është i Dërguari i Allahut”, i dhanë besën Muhamedit se do të zbatonin ligjet e Islamit dhe se do të flijonin çdo gjë për Islamin, madje edhe jetën. Ata do të shkrinin tërë talentin dhe aftësinë e tyre për Islamin. Kur ata erdhën në Medine, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Vërtet, Meka dërgoi te ne pjesët më të mira të mëlçisë së saj.”