[loni19]

Letra mbretërve dhe princërve



Pasi u kthye i Dëguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga Umrja e Hudejbijes dhe pasi kishte vendosur paqen me kurejshët e ishte i siguruar nga ana e tyre, u nisi letra mbretërve dhe princërve, ku u bënte thirrje që të pranonin Islamin e u rikujtonte përgjegjësinë e madhe që kishin. Letrat qenë si më poshtë. 1. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkruan Nexhashiut (As Hame ibn Ebxhir), mbret i Habeshesë “Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëbërësit Kjo letër është prej Profetit Muhamed, dërguar Nexhashi Ashamit, të madhit të Habeshesë Paqja qoftë mbi atë që ndjek rrugën e drejtë, që i beson Allahut dhe të Dërguarit të Tij. Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut, që është Një e nuk ka shok. Ai nuk ka as bashkëshorte dhe as bir. Dëshmoj se Muhamedi është robi dhe i Dërguari i Tij. Unë po të bëj thirrje të pranosh Islamin. Unë jam i Dërguari i Allahut, prandaj bëhu mysliman, që të shpëtosh. “O ithtarë të Librit51, ejani të bashkoheni me ne në një fjalë mes nes8BF1-00608C54A1AAh dhe jush: të mos adhurojmë askënd dhe asgjë tjetër përveç Allahut, të mos i bëjmë Atij shok, të mos e konsiderojmë njëri-tjetrin zota përveç Allahut! E në qoftë se nuk pranojnë, ju thoni52: “Dëshmoni pra, se ne jemi myslimanë (besuam një Zot)!” Nëse ti nuk do ta pranosh Islamin, do të ngarkohesh me fajin e tërë të krishterëve të popullit tënd.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Amru ibn Umeje Dhamiriun. Sa e mori Nexhashiu atë, e vlerësoi, zbriti nga froni dhe u bë mysliman përpara Xhaferr ibn Ebu Talibit. Pastaj ai i shkroi Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se ishte bërë mysliman dhe i kishte dhënë besën atij. Më vonë, Nexhashiu bëri martesën e Umu Habibes, që ishte bija e Ebu Sufjanit, me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Umu Habibja konsiderohet nënë e besimtarëve. Nexhashiu pagoi 400 dinarë për prikën e saj. Pastaj i dërgoi Umu Hudejbijen dhe emigrantët, që ishin tek ai, me dy anije, bashkë me Amru ibn Umeje Dhamiriun, i cili kishte ardhur bashkë me ta, kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pati qenë në Hajber. Nexhashiu vdiq në muajin Rexhep, në vitin e nëntë të Hixhretit. Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i erdhi keq. Ai kujtoi të mirat e tij ditën e vdekjes dhe ia fali namazin e xhenazes në mungesë. Nexhashiun e zëvendësoi një Nexhashi tjetër dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dërgoi letër edhe atij. Në letër i bënte thirrje për në Islam, por nuk dihet, nëse u bë mysliman ai i dyti apo jo. 2. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dërgon letër Makukasit, mbretit të Aleksandrisë “Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit Letër nga Muhamedi, robi i Allahut dhe i Dërguari i Tij, dërguar Makukasit, që është i madhi i kopteve. “Paqja qoftë mbi atë, që ndjek rrugën e drejtë. Unë të thërras në Islam. Bëhu mysliman që të shpëtosh. Bëhu mysliman që të të shpëtojë ty Allahu dy herë. E në qoftë se nuk e pranon Islamin do të ngarkohesh me fajin e të gjithë koptëve. “O ithtarë të Librit, ejani të bashkoheni me ne në një fjalë: të mos adhurojmë askënd dhe asgjë tjetër përveç Allahut, të mos i bëjmë Atij shok, të mos e konsiderojmë njëri-tjetrin zota përveç Allahut!" “E në qoftë se nuk pranojnë, ju thoni: “Dëshmoni pra, se ne jemi myslimanë (besuam një Zot)!” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Hatib ibn Beltanin. Porsa mbërriti atje, ai ia dha letrën mbretit dhe i foli atij për Islamin. Makukasi e nderoi letrën, e vendosi në një çantë prej fildishi, e vulosi atë dhe e ruajti me shumë kujdes. Pastaj, i shkroi një letër Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) si vijon: “Pranoj se një profet do të vinte, por kam menduar se ai do të vinte në Sham.” Makukasi nuk u bë mysliman. Ai i dhuroi Profetit (Allahu qoftë i kënaqur me të!) dy skllave. Marien dhe Sirijen, të cilat ishin të njohura ndër koptet. Ai i dhuroi Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) edhe rroba dhe një mushkë që thirrej “Dyldyl”. Profeti (Allahu qoftë i kënaqur me të!) mori për vete Marien dhe mushkën, ndërsa Sirijen ia dhuroi Hasan ibn Thabitit. 3. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dërgon letër Kisra Epruizit, mbretit të Persisë “Nga Muhamedi, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për Kisranë, të madhin e Persisë. Paqja qoftë mbi atë, që ndjek rrugën e drejtë, që i beson Allahut dhe të Dëguarit të Tij. Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është robi dhe i Dërguari i Tij. Unë të thërras ty për në Islam me ftesën e Allahut. Unë jam i Dërguari i Allahut për të gjithë njerëzit, për të paralajmëruar atë, që është i gjallë dhe për dënimin që i pret jobesimtarët. Bëhu mysliman që të shpëtosh. E në qoftë se nuk e pranon Islamin, do të të ngarkohet ty faji i të gjithë zjarradhuruesve.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Abdullah ibn Hudhafe es Sehmiun. E urdhëroi atë që t’ia jepte të Madhit të dy deteve e ai t’ia jepte Kisrait. Mirëpo, kur shkoi letra atje, Kisrai e grisi dhe tha: “Një rob pa vlerë nga nënshtetasit e mi e shkruan emrin e tij përpara emrit tim!” Kur e mori vesh Profeti se ai e kishte grisur letrën, tha: “Allahu ia gristë sundimin.” Dhe vërtet, ndodhi ashtu siç tha Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ushtria e Kisrait u thye me turp përpara bizantinëve. I biri, Shiruviu, e vrau atë dhe i mori mbretërinë. Atje vazhdoi përçarja dhe korrupsioni, derisa ushtria islame e çliroi atë vend, kur Kalif ishte Omer ibn Hattabi (Allahu qoftë i kënaqur me të!). 4. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkruan Kajserit, mbretit të Bizantit “Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit Letër nga Muhamedi, robi i Allahut dhe i Dërguari i Tij, për Herakliun, më të madhin e bizantinëve: “Shpëtimi edhe paqja qofshin për atë që ndjek rrugën e drejtë. Bëhu mysliman, që të shpëtosh. Bëhu mysliman, që Allahu të të japë shpërblimin dy herë. Në qoftë se ti nuk e pranon Islamin, do të mbash përsipër fajin e tërë bizantinëve.” “O ithtarë të Librit, ejani të bashkoheni me ne në një fjalë mes nesh dhe jush: të mos adhurojmë askënd dhe asgjë tjetër përveç Allahut, të mos i bëjmë Atij shok, të mos e konsiderojmë njëri-tjetrin zota përveç Allahut! E në qoftë se nuk pranojnë, ju thoni: “Dëshmoni pra, se ne jemi myslimanë!” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Dihajet ibn Halife Kalbiun. E urdhëroi atë që letrën t’ia jepte mbretit të Basrasë, e ky t’ia jepte Kajserit. Atëherë, Kajseri sapo kishte ardhur nga Himsi te Bejtul Mukadesi më këmbë. Ai e bëri atë udhëtim më këmbë për të falenderuar Allahun, që i dha atij fitoren kundër persianëve. Pasi mori letrën e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Kajseri dërgoi njerëzit e vet, që t’i sillnin një burrë nga arabët, që e njihte mirë Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata kërkuan dhe gjetën Ebu Sufjanin, që ishte me një vargan tregtar të kurejshëve. I sollën varganarët te Herakliu. Mbreti i ftoi të hynin tek ai. Aty ishte edhe paria e bizantinëve. Ata hynë dhe Herakliu i pyeti ata se cili prej tyre ishte më i afërmi i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata i thanë se më i afërmi i tij ishte Ebu Sufjani. Atëherë, Herakliu e afroi Ebu Sufjanin pranë vetes, ndërsa njerëzit e tjerë i uli prapa tij. Pastaj tha: “Unë do ta pyes këtë (Ebu Sufjanin) për atë (Profetin). E në qoftë se do të më gënjejë, ju përgënjeshtrojeni.” Ebu Sufjani nuk e gënjeu Herakliun, sepse i vinte turp ta bënte një gjë të tillë. Herakliu: Cfarë prejardhje ka ai? Ebu Sufjani: Prejadhjen e ka të mirë. Herakliu: A e ka thënë dikush atë që thotë ai?56 Ebu Sufjani: Jo. Herakliu: Kush e ndjek atë: paria apo të pafuqishmit? Ebu Sufjani: Atë e ndjekin të pafuqishmit. Herakliu: Ata shtohen apo pakësohen? Ebu Sufjani: Ata shtohen. Herakliu: A e ka braktisur ndonjëri fenë e tij, pasi është bërë mysliman, meqë nuk i pëlqen ajo fe? Ebu Sufjani: Jo. Herakliu: A e akuzonit gënjeshtar, para se të thoshte ato që thotë tani? Ebu Sufjani: Jo. Herakliu: A tërhiqet? Ebu Sufjani: Jo. Këtu Ebu Sufjani futi një fjalë të dyshimtë, duke thënë: “Jemi 56) Se është Profet. (shënim i përkthyesit) në një periudhë, në të cilën nuk e dimë ç’do të bëjë.” Herakliu: A keni luftuar? Ebu Sufjani: Po. Herakliu: Si e luftonit atë? Ebu Sufjani: Lufta midis nesh ka qenë e vazhdueshme; herë ka fituar ai e herë kemi fituar ne. Herakliu: Për çfarë ju urdhëron ai? Ebu Sufjani: Ai na thotë: “Adhurojeni Allahun dhe mos i bëni shok Atij, lërini ato që thonë prindërit tuaj.” Ai na urdhëron të falim namazin, të jemi të çiltër, të jemi të ndershëm dhe ta shikojmë njëri-tjetrin. Në përgjigje të kësaj Herakliu tha: “Ti (o, Ebu Sufjan) the se ai (Muhamedi) është me prejardhje të mirë dhe fisi i tij është i mirë. Në të vërtetë, kështu kanë qenë të Dërguarit (e Allahut); ata e kishin prejardhjen nga fisi më i mirë i popullit të vet. Ti the, askush nga ju nuk ka mëtuar (pretenduar) për profet përpara tij. E, unë them se po të kishte mëtuar dikush ashtu, do të thosha se ky (Muhamedi) mund të jetë një burrë që dëshiron të plotësojë atë fjalë që është thënë përpara tij. Ti the se nga prindërit e tij nuk ka qenë asnjëri mbret. E, unë them se sikur njëri nga prindërit e tij të kishte qenë mbret, ndoshta ky burrë kërkon mbretërinë e babait të vet. Ti the se nuk e keni akuzuar ndonjëherë për gënjeshtar. Unë kuptova se ai nuk mundet të jetë i çiltër për njerëzit dhe të gënjejë për Allahun. Ti the se atij i shkon pas vegjëlia. Me këtë unë kuptoj se ai është Profet i vërtetë, sepse vegjëlia është pasuesja e Profetëve. Ti the se ithtarët e tij shtohen (nga dita në ditë); kështu ndodh edhe me besimin, derisa të plotësohet. Ti the se kush bëhet mysliman, nuk e braktis më atë fe. Vërtet, kështu është imani (besimi); buzëqeshja e tij bashkohet me zemrën. Ti the se ai nuk e thyen besën. Vërtet, të tillë janë të gjithë profetët. Ti the se ai ju urdhëron që të adhuroni Allahun e të mos i vini shok Atij askënd e asgjë e të mos i adhuroni idhujt dhe të falni namazin, të jeni të drejtë e të ndershëm. Në qoftë se fjala jote për atë njeri është e vërtetë, unë them se ai do të sundojë vendin që është nën këmbët e mia. E kam ditur se do të dilte ai njeri, mirëpo nuk e kam menduar se do të dilte nga vendi juaj.” Kajseri e përfundoi fjalën e vet kështu: “Sikur ta dija se do të mbërrija tek ai, do të mundohesha të vij, të takohesha me të dhe po të isha tek ai, unë do t’i laja këmbët atij.” Pastaj kërkoi letrën e Pejgamberit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e lexoi. Sapo Herakliu lexoi letrën, nisi zhurma në mes të parisë; u ngritën zërat e u shtuan fjalët. Atëherë, Herakliu i nxori Ebu Sufjanin dhe shokët e tij nga salla. Pasi doli, Ebu Sufjani u tha shokëve të vet: “A e shikuat se sa lart iu rritën vlera dhe emri Muhamedit, saqë edhe mbreti i romakëve e pati frikë atë.” Ebu Sufjani e përfundon tregimin e tij kështu: “Qysh atëherë, besova se Profeti do të triumfonte, derisa deshi vetë Allahu dhe e pranova Islamin edhe unë.” Herakliu i dha Dihajetit parŕ dhe veshje si dhuratë për Profetin. Pastaj shkoi në Hums.57 Mblodhi parinë e romakëve në një katedrale të vetën, urdhëroi që të mbylleshin dyert e u tha: “O romakë! Po të doni të keni shpëtim dhe mbarësi e të vazhdojë sundimi juaj, besojeni dhe pasojeni këtë profet.” Në atë çast ata hovën si gomerë të egër tek dyert, që të iknin, por ato i gjetën të mbyllura. E kur Herakliu e pa reagimin e tyre negativ, tha: “Kthejini ata tek unë!” Ata vajtën tek ai: “Unë ju thashë juve ashtu,- foli Herakliu, për të provuar qëndrueshmërinë tuaj në fenë tuaj. E këtë gjë e pashë.” Atëherë, ata u kënaqën dhe u përulën. Nga kjo ngjarje shihet se Herakliu e njohu Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me të githa vetitë e tij. Mirëpo atë e mposhti lakmia për mbretërinë dhe nuk u bë dot mysliman. Kështu, ai u ngarkua me fajin e vet dhe me fajin e të gjithë nënshtetasve të vet. Kështu ka thënë Profeti (paqja e Allahut dhe 57) Qytet në Sham. (shënim i përkthyesit) bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Në rrugën për në Medine, Dihajet ibn Halife Kalbiut i dolën përpara disa hajdutë nga fisi Benu Xhidham, të cilët e grabitën dhe ia morën të gjitha paratë dhe plaçkat. Kur mbërriti në Medine, ai shkoi te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i raportoi për gjithçka i kishte ndodhur, qysh kur kishte dalë prej Medines deri sa u kthye. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mësoi për sjelljen e keqe të hajdutëve ndaj të dërguarit të tij, dergoi menjëherë Zejd ibn Harithin me 500 luftëtarë kundër tyre, të cilët e ndëshkuan atë fis hajdutësh ashtu siç e meritonte: i vranë, u morën pasurinë, u morën pre 1000 deve dhe 5000 dele e u kapën rob 100 gra e fëmijë. Ndërsa, Zejd ibn Rifa el Xhidhamiu, që ishte njëri nga kryetarët e tyre shkoi me nxitim në Medine. Ai vetë ishte bërë mysliman; edhe njerëzit, që sundonte ai, ishin bërë myslimanë. Ata e patën ndihmuar Dihajetin, kur hajdutët i prenë rrugën. E Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia ktheu atij prenë dhe robërit (gra e fëmijë) që i patën marrë myslimanët. 5. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkroi edhe Harith ibn Ebu Shemir Gasaniut, që ishte princi i Damaskut, i emëruar nga Kajseri Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit "Nga Muhamedi, i Dërguari i Allahut. Për Harith ibn Shemirin. Paqja dhe shpëtimi qofshin për atë, që ndjek rrugën e drejtë dhe i beson Allahut e është i çiltër në besimin e tij. Unë të bëj thirrje për në Islam, që të besosh në Allahun, që është Një e nuk ka shok, sepse kështu sundimi yt do të vazhdojë (e do të jesh i shpëtuar).” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Shuxha ibn Ueheb Esediun, që ishte prej fisit Benu Esed ibn Huzejme. Porsa e lexoi letrën e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Harithi e flaku tej atë dhe tha: “Kush është ai që mund të ma heqë mua mbretërimin?” Pastaj, nisi të përgatitej për të dërguar ushtri kundër myslimanëve dhe i tha Shuxha ibn Uehebit: “Njoftoje shokun tënd për çfarë po shikon!” Para se të luftonte Harithi mori mendimin e Kajserit, por Kajseri nuk qe i një mendjeje me të. Atëherë, Harithi i dha Shuxha ibn Uehebit veshje e para dhe e përcolli atë me të mirë. 6. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkroi letër edhe Princit të Basrasë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkroi letër Princit të Basras, me të cilën e thërriste në Islam. Letrën e dërgoi me Harith ibn Umejr Ezediun. Kur ai arriti në Moute, në jug të Jordanisë, i doli përpara Sharanbil ibn Amr Gassaniu dhe i preu kokën. Ky qe veprimi më armiqësor ndaj të dërguarve të Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Asnjë i dërguar tjetër, përveç Harith ibn Umej Ezediut nuk i ishte vrarë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kjo ngjarje solli betejën e Moutes, për të cilën do të flitet më pas. 7. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkroi letër edhe Hudhe ibn Aliut, princit të Jemames “Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit. Nga Muhamedi, i Dërguari i Allahut. Për Hudhe ibn Aliun. Paqja qoftë mbi atë që ndjek rrugën e drejtë. Dije se feja ime do të triumfojë ku ka shkelur këmbë njeriu dhe thundër kali. Prandaj, bëhu mysliman që të shpëtosh dhe unë do të të lë ty ta vazhdosh sundimin.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Salit ibn Amru Amiriun. Princi i Jemames e nderoi të Dërguarin e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i dha dhurata, ndër të tjera, edhe veshje. Në përgjigje ai i shkroi Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kështu: “Shumë e mirë dhe shumë e bukur është ajo, në të cilën na fton ti! Unë do t’i flas popullit tim dhe do të këshillohem me ta. Arabët ma kanë frikën mua, prandaj më lër në dorë një pjesë të punës tënde, që të të vij pas.” Kur e mori vesh i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këtë fjalë, tha: “Edhe një copë tokë po të më kërkonte, nuk do t’ia kisha dhënë. Iu shkatërroftë, iu shkatërroftë ç’ka në dorë ai.” Hudha vdiq, kur i Dërguari i Allahut po kthehej nga çlirimi i Mekës. 8. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkroi letër Mundhir ibn Sauiut, mbretit të Bahrejnit Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Alae ibn Hadhremiun. Porsa shkoi atje i dërguari i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Mundhiri dhe disa vetë nga banorët e Bahrejnit u bënë myslimanë. Ndërsa disa të tjerë mbetën në fenë e tyre: jehudinj dhe mexhusë. Mundhiri i shkroi letër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ku kërkonte përgjigje fetare si të vepronte. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia ktheu përgjigjen si vijon: “Myslimanët le të mbajnë pasuritë dhe pronat ashtu siç i kishin, ndërsa jehudinjve dhe mexhusëve merru xhizjen. E përsa kohë që të jesh i aftë (për të punuar), nuk do të të heqim nga detyra që ke.” 9. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u shkroi mbretërve të Amanit, Xhejferit dhe vëllait të tij Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit. "Nga Muhamedi, i Dërguari i Allahut. Për Xhejferin dhe Abdiun. Paqja qoftë mbi atë, që ndjek rrugën e drejtë. Unë ju bëj thirrje për në Islam. Bëhuni myslimanë, që të shpëtoni (në të dy jetët). Unë jam i Dërguari i Allahut për të gjithë njerëzit, për të paralajmëruar atë, që është i gjallë dhe për dënimin që i pret jobesimtarët.58 Nëse ju do ta pranoni Islamin, unë do t’ju lë të sundoni. Në qoftë se nuk do ta pranoni Islamin, sundimi juaj është shkatërruar, sepse kalorësia (islame) do të shkelë mbi tokën tuaj dhe profetësia ime do të triumfojë mbi mbretërinë tuaj.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Amru ibn Asin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Posa shkoi në Aman, Amru ibn Asi, takoi Abdi ibn Xheladiun. Ky e pyeti se për çfarë bënte thirrje Profeti islam. Ai iu përgjigj: “Profeti bën thirrje të besohet se Allahu është Një dhe nuk ka shok, që të mos adhurohet asgjë tjetër dhe askush tjetër përveç Allahut dhe të besohet se Muhamedi është robi i Allahut dhe i Dërguari i Tij.” Pasi u zhvillua një dialog midis tyre, Abdiu e pyeti Amrin se për çfarë urdhëronte profeti Muhamed? Amru i tha: “Ai urdhëron t’i bindemi Allahut. Ai urdhëron, gjithashtu për punë të mira, për të shikuar farefisin, për të ndaluar padrejtësinë, armiqësinë, kurvërinë, alkoolin, adhurimin e gurëve dhe të idhujve.” Abdiu tha: “Sa ftesë e mirë është kjo! Sikur të ishte i një mendjeje vëllai im, do të shkonim dhe do t’i besonim Muhamedit e do ta pranonim profetësinë e tij. Mirëpo vëllai im është shumë i dhënë pas mbretërisë së vet, saqë nuk besoj të pranojë të jetë i varur nga Muhamedi.” Amru i tha: “Po, nëse vëllai yt bëhet mysliman, i Dërguari i Allahut do ta lërë përsëri atë që të jetë sundimtar i popullit të vet e ta marrë zeqatin nga të pasurit e t’ua japë të varfërve.” Abdiu i tha: “Sikur vëllai im ta bënte këtë do të ishte një njeri me moral të mirë.” Pastaj, Abdiu e pyeti Amrin për hollësitë e zeqatit dhe ai ia tregoi ato. Por, kur i foli për bagëtitë që duhen dhënë, Abdiu tha: “Unë mendoj se populli im nuk do të jetë i një mendjeje për këtë.” Abdiu e çoi Amrin te vëllai i vet, Xhejferi. Pasi e lexoi letrën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ky ia dha atë Abdiut. Pastaj e pyeti Amrin se çfarë kishin bërë Kurejshët, a ishin bërë myslimanë? Amri i tha se ata ishin bërë myslimanë dhe se po të bëhej mysliman edhe Xhejferi, do të shpëtonte (në të dyja jetët). Në qoftë se ai Xhejferi nuk bëhej mysliman, atëherë kalorësia myslimane do të shkelte mbi vendin e tij për luftë. Xhejferi i tha: “Dua të mendohem deri të nesërmen.” Të nesërmen ai u tregua kokëfortë dhe në fillim nuk pranoi. Megjithatë, më pas u veçua me të vëllanë për t’u këshilluar. Ditën tjetër, Xhejferi dhe vëllai i tij, Abdiu u bënë myslimanë. Ata u bënë përkrahës të atij që la zëvendës Amri. Letra tek Abdiu dhe Xhejferi është dërguar pas çlirimit të Mekës. Ndërsa, letrat e tjera janë dërguar pasi u kthye Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga Hudejbija. Lufta e Pyllit I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte dërguar disa deve qumështi të kullosnin në anë të pyllit, pranë malit të Uhudit. Me devetë ishte edhe shërbëtori i tij, Ribahu dhe Seleme ibn Ekuei. Abdu Rrahman ibn Ujejne Fizariu i sulmoi devetë, vrau bariun dhe i mori të githa devetë. Seleme kishte një kalë të Ebu Talhasë. Ai ia dha kalin Ribahut, që të shkonte me nxitim në Medine dhe të njoftonte për ngjarjen, ndërsa vetë qëndroi mbi kodër, u kthye nga Medinia dhe thirri me sa fuqi kishte: “O shokë, ndihmë!” E përsëriti tri herë thirrjen. Pastaj iu vu prapa grabitësve, duke i qëlluar me shigjeta dhe duke thirrur: “Merre shigjetën, unë jam biri i Ekueit dhe sot është dita e hakmarrjes.” Kështu, nuk pushoi së godituri me shigjeta. Befas, një kalorës u kthye nga ai, u ul pranë një peme dhe e goditi Selemiun. Grabitësit hynë në një grykë të ngushtë të malit, por Selemiu u doli sipër dhe filloi t’i godiste me shigjeta. Nuk pushoi së qëlluari, derisa i detyroi t’i linin devetë. Selemiu vazhdoi t’i ndiqte e t’i qëllonte me shigjeta, derisa ata i hodhën 30 pelerina dhe 30 heshta, sepse donin ta lehtësonin ngarkesën, që të iknin sa më shpejt. Selemiu i vinte mallit grumbuj të vegjël gurësh përsipër, që t’i shihte ku ishin. Grabitësit u ulën të pushonin në ngushticën e Thenijas, kurse Selem ibn Ekuei qëndroi në majën e një kepi. Atje iu ngjitën katër veta nga grabitësit. Selemiu u tha: “A më njihni mua? Unë jam biri i Ekueit. E, po t’ia vë syrin ndonjërit prej jush, e kap menjëherë dhe e lë të vdekur përtokë. E askush nga ju nuk më kap dot mua kurrë.” Nuk kaloi shumë kohë dhe Selemiu pa kalorësit e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), që po kalonin përmes pemëve. I pari ishte Ahrumi, pastaj vinte Katadeja e më pas Mikdadi. Ata erdhën aty. Ahrumi u ndesh me Abdu Rrahmanin dhe ia vrau kalin. Abdu Rrahmani e goditi Ahrumin dhe e vrau; pastaj hipi në kalin e Ahrumit, por mbërriti Ebu Kadeja dhe e vrau Abdu Rrahmanin, duke e goditur me shpatë. Të tjerët ikën, por kalorësit e të Dërguarit të Allahut i ndoqën pas. Me ta vraponte edhe Seleme ibn Ekuei. Para se të perëndonte dielli, arritën në Dhi Kird, në një grykë mali, ku kishte ujë. Aty armiqtë kishin zbritur të pinin ujë. Selemiu i përzuri andej, duke i goditur me shigjeta. Në mbrëmje, ai dhe kalorësit takuan të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). I thanë: “O i Dërguari i Allahut! Armiqtë janë shumtë të etur, prandaj sikur të më dërgosh mua edhe tek njëqind prej tyre do t’i kapja ata dhe bagëtitë e tyre.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “O biri i Ekueit, ti i mposhte ata, prandaj tani sillu më urtë.” Pastaj, shtoi: “Tani ata do të qëndrojnë te fisi Benu Gatfanë.” Më pas, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ndau shpërblimin e luftës për kalorësit. Seleme ibn Ekueit i dha shpërblim edhe si kalorës edhe si këmbësor dhe e mori pas në devenë e vet, “Adhbaë”: “Më i miri i kalorësve tanë sot është Ebu Katadeja,- tha Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ndërsa më i miri i këmbësorëve është Ebu Selemeja.” Kjo ngjarje ka ndodhur tri ditë përpara se të shkonte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Hajber; në Medine la zëvendës Ibn Umm Mektumin, ndërsa flamurin ia dha Mikdadit.