[loni19]

Myslimanët dhe tjerët



Paqja e Hudejbijes qe një marrëveshje që shënoi ndalimin e luftës për dhjetë vjet. Në saje të asaj paqeje, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u sigurua nga armiku më i madh në Gadishullin Arabik, fisi Kurejsh. Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu dha mundësia të hiqte qafe armiqtë më të ndyrë, më të pabesë dhe më dinakë, që nxitën tërë aleatët e tyre (jehudinjtë etj.) në luftë kundër myslimanëve. Jehudnjtë ishin përqendruar në Hajber dhe prapa tij, në drejtim të veriut. Në kohën kur Profeti po përgatitej për të shkuar në luftë kundër tyre, ndodhi një ngjarje e vogël, që u quajt Lufta e Pyllit. Lufta e Hajberit Në muajin Muharrem, në vitin e shtatë të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nis për në Hajber. Ata që nuk patën shkuar në Hudejbije, iu lutën që të merrnin pjesë në luftën e Hajberit. Por i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i njoftoi njerëzit se ata që do të shkonin atje, mund të shkonin vetëm po të kishin dëshirë të luftonin kundër armikut, sepse plaçkë lufte nuk do t’u jepej atyre që nuk kishin qenë në Hudejbije. Prandaj në Hajber shkuan vetëm ata që i kishin dhënë besën Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) te pema në Hudejbije. Ishin 1400 veta. Në Medine, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la zëvendës Siba ibn Arifta Gifariun. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdoi rrugën e njohur për në Hajber. Por, kur kishte bërë afërsisht gjysmën e rrugës zgjodhi një drejtim tjetër, që të shkonte për në Hajber nga ana e Shamit. Kështu do t’ua bllokonte rrugën Hajberasve dhe ata nuk do të kishin mundësi të iknin në Sham. Natën e fundit Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi afër Hajberit, por Jehudinjtë ende nuk kishin kuptuar gjë. Sapo doli drita, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) fali namazin e mëngjesit ashtu nëpër errësirë. Pastaj, ai dhe myslimanët u nisën në drejtim të banesave të Hajberit. Jehudinjtë kishin dalë në arat e tyre për të punuar, sepse ende nuk dinin asgjë. Por, kur panë ushtrinë myslimane, u kthyen, duke thërritur: “Muhamedi. Muhamedi me ushtrinë e tij.” Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Allahu Ekber. Ne zbritëm në fushat e tyre. Sa mëngjes i keq do të jetë ky për ata (jehudinjtë), që u paralajmëruan.” Hajberi ndodhet 17 km në veri të Medines. Banorët e atij vendi ishin ndarë në tri fise: Nutatët, Katibët dhe Shukët. Nutatët kishin tri kulla: Kulla e Naimit, Kulla e Sa’b ibn Muadhit dhe Kulla e Kalasë së Zubejrit; Shukët kishin dy kulla: Kulla e Ubejit dhe Kulla e Nezarit; Katibët kishin tri kulla: Kulla e Kamusit, Kulla e Vetiut dhe Kulla e Sulalimit. Në Hajber kishte edhe kulla e kala të tjera të vogla që nuk arrinin madhësinë e kullave që u përmendën më sipër për punë të forcës dhe të mbrojtjes. Clirimi i Nutatës I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e vendosi kampin ushtarak në lindje të kullave të Nutës, në një largësi sa kapte rrezja e goditjes me shigjeta. Ai e filloi luftën, duke rrethuar Kullën e Naimit. Ajo ishte një kullë e fuqishme, e lartë dhe e vështirë për t’u ngjitur. Aty ishte edhe vija e parë e mbrojtjes së Jehudinjve. Në atë kullë ndodhej edhe Murhibi, i cili numërohej sa për një mijë burra. Goditjet me shigjeta midis të dy palëve vazhduan disa ditë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha myslimanëve se Hajberi do të çlirohej së shpejti dhe tha: “Nesër, unë do t’ia jap flamurin një burri, që e do Allahu dhe i Dërguari i Tij dhe që e do Allahun dhe të Dërguarin e Tij .” Atë natë muhaxhirët dhe ensarët menduan se kujt do t’i jepej flamuri. Doli drita dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Ku është Aliu?” I thanë: “I dhembin sytë.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dërgoi një person dhe ai erdhi bashkë me Aliun. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i hodhi pak pështymë në sy dhe i bëri lutje Allahut për të dhe Aliu u shërua, sikur të mos kishte pasur dhimbje fare. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia dha flamurin dhe e urdhëroi që t’i thërriste Jehudinjtë për në Islam. Po ta pranonin Islamin, nuk do të bëhej luftë, përndryshe do të bëhej luftë kundër tyre. Jehudinjtë i kishin dërguar gratë dhe fëmijët e tyre te Kulla e Shukës natën dhe kishin vendosur që të dilnin të luftonin kundër myslimanëve në mëngjes. Kur shkoi Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tek ata, i gjeti duke u përgatitur për luftë. Ai i thirri ata për në Islam, por ata nuk pranuan, madje kundërshtuan prerazi. Atëherë, heroi i tyre, Murhibi kërkoi që të bënte duel dhe e tundte shpatën, duke thënë: “Vërtet, e di Hajberi se Murhibi jam unë; Jam trim i sprovuar, armët mbaj shtrënguar. Kur luftrat fillojnë ndizem dhe unë.” Atij i doli për duel Amir ibn Ekuei, i cili tha: “Vërtet, e di Hajberi se Amiri jam unë; Jam trim i sprovaur, armët mbaj shtrënguar.” Nisën këmbimet e goditjeve të shpatave. Shpata e Murhibit ra në mburojën e Amirit. Amiri iu afrua me shpatën e vet, që t’ia këpuste kërcirin Jehudiut, por meqë shpata e tij ishte e shkurtër, nuk ia arriti dot. Murhibi iu kthye Amirit dhe e goditi në gju dhe nga ajo goditje vdiq më vonë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë për Amirin: “Ai ka dy shpërblime, sepse qe luftëtar i zellshëm. Rrallë herë ka ndodhur që ndonjë arab të ketë luftuar ashtu si ai.” Murhibit i doli në duel Aliu, duke thënë: “Mua nëna më ka quajtur Hajber; Luan i pyllit që të tremb, sa e sheh.” Aliu e goditi Murhibin dhe ia preu kokën. Pas Murhibit doli i vëllai, i cili kërkoi të bënte duel. Atij i doli Zebejribn Auami dhe e vrau. Pastaj u zhvillua një betejë shumë e ashpër, ku u vranë shumë nga luftëtarët e Jehudinjve dhe ata u thyen moralisht, zbuluan pozicionet e tyre dhe myslimanët i ndoqën, derisa hynë me forcë në kullë. Myslimanët morën shumë plaçkë lufte nga kulla e Naimit, si ushqime, hurma dhe armë. Jehudinjë ikën te kulla tjetër, kulla e Sa’bit, që ishte pranë saj. Myslimanët e rrethuan kullën e Sa’bit, nën komandën e Habab ibn Mundhirit. Rrethimi vazhdoi tri ditë. Ditën e tretë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu lut Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që ta çlirojnë Hajberin dhe të fitonin plaçkën e luftës. Pastaj i urdhëroi myslimanët për sulm. Ata sulmuan me tërbim. U zhvilluan duele, pastaj beteja më e madhe e më e ashpër, e cila përfundoi me thyerjen e jehudinjve. Kështu, para se të perëndonte dielli, myslimanët e çliruan Kullën. Aty gjetën shumë pre lufte; në atë kullë kishte më shumë ushqime, armë etj. se në të tjerat dhe myslimanët fituan shumë pasuri. Myslimanët patën uri të madhe dhe disa prej tyre therën gomerët, për mish. Por i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i ndaloi ata ta hanin atë mish dhe urdhëroi që të derdheshin enët, ku zihej mishi. Jehudinjtë u strehuan në Kullën e Zubejrit dhe aty u mbrojtën s humë. Ajo ishte Kulla e tretë dhe e fundit në truallin e Nutasë. Myslimanët i rrethuan ata. Ditën e katërt të rrethimit, një Jehudi u tregoi myslimanëve një burim uji, nga i cili jehudinjtë merrnin ujë. Myslimanët ua ndërprenë rrugën atyre për në atë burim. Për këtë arsye Jehudinjtë dolën dhe luftuan ashpër kundër myslimanëve, por më në fund u thyen dhe ikën në Shukë. Atje u strehuan në Kullën e Ubejit. Clirimi i Shukës Myslimanët i ndoqën Jehudinjtë dhe i rrethuan edhe në Shukë. Ata dolën nga kulla. Ishin përgatitur për të zhvilluar betejën më të ashpër. Doli njëri nga heronjtë e tyre, i cili kërkonte të bënte duel. Ai u vra, sa u zhvillua dueli. Pastaj doli një trim tjetër, por edhe ai u vra. Atë e vrau Ebu Dexhane Semak ibn Harsha Ensariu. Sa e vrau atë, Ensariu nxitoi të futej në kullë. Bashkë me të shkuan edhe myslimanët dhe brenda kullës vazhdoi beteja një orë. Jehudinjtë ikën te Kulla e dytë, që quhej Kulla e Nezarit, e cila ishte e fundit në atë territor. Në Kullën e Ubejit myslimanët morën shumë plaçkë lufte, si armë, ushqime etj. Myslimanët përparuan dhe e rrethuan edhe Kullën e Nezarit, e cila ishte në majë të një mali e nuk kishte rrugë për t’u ngjitur atje. Atje Jehudinjtë u mbrojtën shumë. Ata kishin bindjen se myslimanët nuk kishin mundësi të futeshin aty. Prandaj, kishin grumbulluar atje gratë e fëmijët. Qëndruan si kurrë më parë, duke i qëlluar myslimanët me gurë e shigjeta. Mirëpo, myslimanët ndërtuan katapultën, me të cilën godisnin nga larg. Jehudinjtë u trembën shumë dhe ikën në Katiba, duke lënë në Kullë çdo gjë që kishin. Myslimanët u futën në Kullë dhe gjetën shumë pasuri, si enë bakri, qeramikë etj. Clirimi i Katibas Myslimanët përparuan dhe rrethuan Kullën e Kamusit, që ishte e para kullë e Katibës. Rrethimi i saj vazhdoi 20 ditë. Thuhet se jehudinjtë kërkuan garanci që, në qoftë se dilnin nuk do të vriteshin. T‎huhet, gjithashtu se myslimanët e çliruan me forcë atë Kullë dhe Jehudinjtë ikën në dy kullat e tjera, Vetih dhe Selalim. Kur myslimanët i rrethuan ato, Jehudinjtë thanë që në qoftë se myslimanët nuk do t’i vrisnin, ata do të largoheshin përfundimisht me gratë e fëmijët e tyre nga Hajberi dhe territori i tij. Myslimanët u dhanë besën për këtë dhe i lejuan që të merrnin me vete nga pasuria e tyre aq sa të mbanin devetë që kishin, përveç arit dhe argjendit si dhe kuajve e armëve. Në qoftë se ata do të fshihnin gjë dhe do të merrnin nga ato që nuk lejoheshin, nuk do të kishin garanci nga myslimanët. Me këto kushte, Jehudinjtë i dorëzuan të tria Kullat (thuhet edhe dy). Myslimanët gjetën aty 100 koraca, 400 shpata, 1000 heshta, 500 harqe arabe si dhe disa fletë të Teuratit, të cilat ia dhanë dikujt që i kërkoi. Nga jehudinjtë e thyen besën Kinan ibn Ebu Hakiku dhe vëllai i tij, të cilët kishin fshehur shumë ar, argjend e diamant. Prandaj, atyre iu hoq garancia dhe u vranë. Safia, bija e Hujej ibn Ahtubit ishte gruaja e Kinanit. Pas vdekjes së tij u mor si rob lufte. Të vrarët e dy palëve Nga Jehudinjtë u vranë 93 veta, ndërsa nga myslimanët thuhet se u vranë 15 veta (thuhet edhe 16 veta; thuhet edhe 18 veta). Ardhja e mërgimtarëve të Habeshesë-Ebu Hurejrës dhe e Eban ibn Saidit U kthyen mërgimtarët që ndodheshin në Habeshe, me Amru ibn Umeje Dhamiriun, i cili pati dërguar letrën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tek Nexhashiu. Një pjesë e tyre u drejtuan për në Hajber. Ishin 16 burra, ndër ta edhe Xhaferr ibn Ebu Talibi dhe Musa El Eshariu (Allahu qoftë i kënaqur me ta!). Mërgimtarët u takuan me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur u çlirua Hajberi, por para se të ndahej preja e luftës. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e puthi Xhaferrin dhe tha: “Për Zotin, unë nuk e di se me cilën nga dy ngjarjet të gëzohem, me çlirimin e Hajberit apo me ardhjen e Xhaferrit.” Kur u nda plaçka e Hajberit, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u dha një pjesë nga plaçka edhe mërgimtarëve që shkuan aty. Mërgimtarët e tjerë shkuan me gratë dhe fëmijët e tyre drejt e në Medine, pa kthyer në Hajber. Pasi u çlirua Hajberi plotësisht, shkoi aty edhe Ebu Hurejra (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Ebu Hurejra kishte shkuar në Medine, pasi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte nisur për në Hajber dhe ishte bërë mysliman. Pastaj, kishte kërkuar leje për të vajtur në Hajber. Meqënëse vajti atje, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dha nga preja e Hajberit. Pasi morën garancinë e mbrojtjes nga myslimanët, Jehudinjtë sollën një propozim të ri para se të dëboheshin nga Hajberi: “O Muhamed! Na e lër neve këtë tokë, që ta punojmë dhe t’i shërbejmë, sepse ne e dimë më mirë se ju natyrën e saj dhe të marrim gjysmën e prodhimeve të saj.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e pranoi atë propozim, por me kusht që t’i dëbonin ata që andej, kur të donte ai. Me këtë marrëveshje ata mbetën aty në Hajber, derisa më vonë i dëboi Omer ibn Hattabi (Allahu qoftë i kënaqur me të!), sepse ndoqën rrugën e së keqes dhe të armiqësisë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ndau plaçkën e Hajberit në 36 pjesë. Secila pjesë përfshinte në vetvete 100 pjesë të tjera. 18 pjesë i la, për t’i përdorur për raste fatkeqësish për myslimanët. Gjysmën tjetër, që përfshinte 18 pjesë, e ndau për luftëtarët: këmbësorit i dha një pjesë, ndërsa kalorësit i dha tri pjesë- një pjesë për luftëtarin dhe dy pjesë për kalin e tij. Kalorës ishin 200 veta, kështu që atyre u takuan 6 pjesë. Ndërsa, këmbësorë ishin 1200 veta dhe atyre u takuan 12 pjesë. Hajberi ishte i pasur me hurma e ushqime. Aishja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ka thënë: “Kur u çlirua Hajberi, ne thamë: “Tani do të ngopemi me hurma.” Kur u kthyen nga Hajberi në Medine, mërgimtarët ua kthyen ensarëve ato palma (hurma), që ua patën dhuruar atëherë, kur kishin ardhur aty nga Meka. Delja e helmuar Pasi u vendos qetësia dhe u hoq frika, Jehudinjtë u kthyen përsëri në veprimet e tyre të ndyra dhe komplotuan për vrasjen gnostic pre Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Për këtë, i dhuruan atij një dele të pjekur, të helmuar nga gruaja e Selam ibn Mishkemit, që ishte nga paria e Jehudinjve. Gruaja e dinte se Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i pëlqente mishi i kofshës së përparme të deles, prandaj i hodhi shumë helm aty. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mori ca mish nga ajo, e kafshoi pak, pastaj e pështyu dhe tha: “Kjo dele është e helmuar.” I pyeti gruan dhe Jehudinjtë. Ata e pranuan krimin që kishin bërë dhe thanë: “Ne thamë: “Po të jetë Muhamedi mbret, le të vdesë nga helmi dhe ne të shpëtojmë; po të jetë profet, nuk do ta dëmtojë helmi.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i fali Jehudinjtë dhe gruan. Por, pas pak, Bishër ibn Bera ibn Maruri vdiq nga ai helm, prandaj Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që gruaja të dënohej me vdekje për krimin që kishte bërë. Dorëzimi i banorëve të Fedikut Fediku ishte një fshat në lindje të Hajberit, dy ditë larg tij. Sot njihet me emrin Hait. Pasi shkoi në Hajber, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) çoi Mahisa ibn Me’udin te Jehudinjtë e Fedikut për t’i thërritur në Islam. Ata e vonuan përgjigjen, por pasi dëgjuan se Hajberi ishte çliruar, u hyri frika dhe kërkuan që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të vepronte me ta, ashtu siç veproi me banorët e Hajberit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e pranoi kërkesën e tyre. Toka e Fedikut u caktua posaçërisht vetëm për të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Nga prodhimet e saj ushqehej familja e tij, mbaheshin të vegjëlit e fisit Benu Hashim dhe martoheshin të vejat e tyre. Uadi Kurra Pas Hajberit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi në Uadi Kurra. Banorët e Uadi Kurras ishin jehudinj. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i thërriti për në Islam, por ata nuk u bënë myslimanë dhe as nuk u dorëzuan, por dolën për të bërë luftë. Nga ata doli për duel një burrë, të cilin e vrau Zubejr ibn Auami. Pastaj doli dhe një tjetër. Edhe atë e vrau ai. Doli i treti. Atë e vrau Aliu. E, kështu u vranë 11 burra nga ata. Sa herë që vritej ndonjë burrë prej tyre, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i thërriste ata për në Islam. Sa herë që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) falte namazin, i thirrte ata për në Islam, deri në mbrëmje. Të nesërmen në mëngjes, kur dielli ende nuk ishte ngritur sa një heshtë, ata u thyen. Myslimanët morën shumë pre lufte aty. Pastaj, ata i kërkuan Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të vepronte me ta, siç kishte vepruar me banorët e Hajberit. Ai e pranoi këtë kërkesë të tyre. Paqja me banorët e Timasë Te Jehudinjtë e Timasë arriti lajmi për Hajberin, Fedikun dhe Uadi Kurranë. Prandaj ata vendosën që të bënin paqe dhe të paguanin xhizjen. Kështu, ata qëndruan të sigurt të vendin e tyre. Martesa e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me Safijen Safija, bija e Hujej ibn Ahtubiut u mor robe. Me lejen e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), atë e mori për grua Dihjet ibn Halife Kelbiu. Por shokët i thanë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “O, i Dërguari i Allahut! Ajo është vetëm për ty, sepse është zonja e fiseve Kurejda dhe Nudajr.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e thirri atë, i tregoi Islamin dhe ajo pranoi e u bë myslimane. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e liroi atë dhe u martua me të. Prika e saj qe lirimi nga robëria. E çuan atë te njëra nga gratë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Pasi u çlirua Hajberi dhe banorët e Fedikut dhe të Timasë iu bindën Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nis për në Medine. Kur arriti në Sedu Sahbae, bëri aktin e martesës dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) fjeti me të atë natë. Ai përgatiti për Safijen lëng hurmash, qumësht dhe gjalpë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ndenji me Safijen tri ditë. Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nis për në Medine. Atje mbërriti në fund të muajit Sefer ose në muajin e Rabiul Euelit, në vitin e shtatë të Hixhretit. Lufta e Dhati Rikas I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye nga Hajberi dhe u qetësua në Medine. Ndërkohë dëgjoi se ishin grumbulluar beduinët (banorët e zonave malore) e fiseve Benu Enmarë dhe Tha’lebe e Muharib për luftë kundër myslimanëve. Prandaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la Othman ibn Affanin zëvendës në Medine dhe u nis me 700 sahabe në drejtim të Najas, dy ditë larg nga Medinia. Atje pa një ushtri të Gatfanëve. Të dyja palët u afruan dhe secila kërcënonte dhe frikësonte tjetrën, por lufta nuk filloi. Erdhi koha e namazit dhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) fali me një pjesë të ushtrisë dy rekatë namaz. Pastaj ata shkuan në front. Me pjesën tjetër ai fali edhe dy rekatë të tjerë e u bënë katër rekatë për të dhe për të tjerët dy rekatë. Ky quhej namazi i frikës. Allahu hodhi frikë e trishtim në zemrat e armiqve dhe ushtria e tyre u shpërnda dhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye në Medine. Kjo luftë u quajt Lufta e Dhatu Rikas (Lufta e Ballomave), sepse këmbët e myslimanëve u dëmtuan nga marshimi i gjatë më këmbë e ata i lidhën këmbët me copa ballomash. Kush të mbron ty nga unë Njëra nga ngjarjet, që ka ndodhur në luftën e Dhatu Rikasë, është edhe kjo. Një ditë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) zbrriti të pushonte nën hijen e një peme të dendur. Aty vari shpatën dhe ra të flinte. Njerëzit e tjerë u shpërndanë nëpër hijet e pemëve dhe fjetën. Ndërkohë, vajti një idhujtar dhe e kapi shpatën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur ai po flinte. Kur u zgjua pa idhujtarin me shpatë në dorë, që po i thoshte: “A ke frikë nga unë?” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Jo.” “Kush të mbron ty tani nga unë?”-e kërcënoi përsëri idhujtari. “Allahu”,- ia ktheu i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Nga toni i zërit të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) idhujtarit i ra shpata nga dora dhe e kapi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Po ty kush të mbron nga unë tani?”,- i tha i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). “Aman mos më vrit!”,- iu lut idhujtari. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ftoi atë për në Islam, por ai nuk u bë mysliman. Megjithatë, i dha besën Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se nuk do të luftonte kurrë më kundër tij dhe se nuk do të bashkohej kurrë me ata që e luftonin. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e la të lirë dhe ai shkoi te njerëzit e vet. U tha atyre: “Vërtet, unë po vij te ju nga ai njeri, që është më i miri i njerëzve.” Shumica e historianëve kanë thënë se kjo luftë ka ndodhur në vitin e katërt të Hixhretit, por më i saktë është viti i shtatë i Hixhretit, pas çlirimit të Hajberit. Këtë e vërteton edhe fakti se Ebu Hurejra dhe Ebu Musa el Esh’ariu kanë qenë në atë luftë. E siç dihet, ata të dy kanë shkuar për herë të parë te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) menjëherë pas çlirimit të Hajberit, siç u shpjegua më sipër. Është vërtetuar që i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka dërguar disa patrulla përpara dhe pas asaj lufte, për të siguruar rrugët, për të ndalur agresorët dhe për të shpartalluar ushtritë armike që tuboheshin kundër Islamit. Nuk po i përmendim ato, që të mos zgjatet fjala. Umrja Kaza Në muajin Dhil Ka’ade, në vitin e shtatë të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nis për të kryer Umren, për të cilën ishte bërë marrëveshje me paqen e Hudejbijes. Në Medine la zëvendës Ebu Ruhum Gifariun. Me vete mori 60 deve. Përgjegjës për to caktoi Naxhij ibn Xhundij Eselemiun. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mori me vete edhe armë, për t’u mbrojtur nga pabesia e Kurejshëve. Përgjegjës për armët caktoi Besir ibn Sa’adin. Kishte me vete edhe 100 kuaj, për të cilët caktoi përgjegjës Muhamed ibn Selemen. Kur shkoi në Dhul Halife, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) veshi ihramin dhe tha telbijen. Kështu vepruan edhe myslimanët bashkë me të. Pastaj, vazhduan rrugën. Kur arritën në Uadil Ja’xhexh, i grumbulluan armët. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la përgjegjës Eus ibn Huli Ensariun me 200 sahabe për to. Me vete morën vetëm nga një shpatë në këllëf. Profeti me sahabët hynë në Mekë nga Thenija Kidai, që shihej qartë nga Huxhuni. Myslimanët i mbanin shpatat në brez. Ashtu si Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), edhe ata kënduan telbijen, derisa hynë në Mesxhidil Haram dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) preku Gurin e Zi (El Haxherul Esued). Pastaj, hipur mbi deve, ai bëri tauafin rreth Qabes, me supin e djathtë zbuluar, që tregonte trimëri dhe forcë. Abdullah ibn Reuahaja, shkonte përpara të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me shpatë ngjeshur dhe thoshte: O bijtë e jobesmitarëve, mos ia zini rrugën atij Sepse çdo mirësi është në të Dërguarin e Allahut Idhujtarët ishin ulur në malin e Kajkanit, që ndodhet në veri të Qabes dhe i thoshin njëri-tjetrit: “Po vijnë njerëzit, që i kanë zënë ethet e Jethribit.” Por, kur panë që myslimanët ecnin me të shpejtë, kur bënin tauaf, thanë: “Këta qenkan më të fortë se kushdo tjetër.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kishte urdhëruar myslimanët të ecnin shpejt, kur të bënin radhën e tretë të tauafit, që ta shikonin idhujtarët forcën e tyre; vetëm nga Guri i Zi deri te Këndi i Jemenit (Ruknul Jemani), që ndodhen në jug, në atë anë ku nuk i shikonin idhujtarët, tauafi do të bëhej ngadalë. Pasi e mbaruan tauafin, Profeti bëri Ecjen e shpejtë (Sa’jin) midis Safasë dhe Meruasë shtatë herë. Pastaj theri kurbanin e vet te Meruaja dhe rruajti kokën. Kështu vepruan edhe myslimanët që ishin me të. Më pas, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi disa sahabe te Lugina e Je’xhexhit, që të kujdeseshin për armët dhe të vinin të kryenin veprimet për Umren ata sahabe që kishin ngelur atje, për të ruajtur armët. Kështu, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi në Mekë tri ditë. Në ato ditë, u martua me Mejmunen, bijën e Harith Hilaliut, e cila më parë kishte qenë gruaja e dëshmorit më të mirë, Hamza ibn Ebu Talibit; ajo ishte edhe tezja e Ibn Abasit. Pasi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dërgoi fjalë asaj për fejesë, ajo la Abasin të kujdesej për punën e martesës. Abasi e martoi Mejmunen me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Në mëngjesin e ditës së katërt, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e la Mekën dhe u nis për në Medine. Kur arriti në Serif, 14 kilometra larg Mekës qëndroi aty. Memunja u zbukurua dhe ai fjeti me të atë natë. Pastaj u kthye në Medine shumë i gëzuar, sepse Allahu ia plotësoi ëndrrën që kishte parë dhe e nderoi atë duke bërë tauaf reth Shtëpisë së Allahut (Qabes). Allahu kishte vendosur që Mejmunja të vdesë dhe të varroset po në Serif. Pasi u kthye i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga Umreja e kazlayer\rvplasë, dërgoi disa patrulla në anë të ndryshme, por më e rëndësishme ka qenë kompania e Meutes dhe ajo e Dhati Selasilit. Beteja e Mu’tetes (Xhemadil Ula, viti i 8-të i Hixhretit) Kur përmendëm më lart letrat që i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ua dërgoi mbretërve dhe mbretërve të asaj kohe, pamë se Sherahbil ibn Amru Gasamiu e vrau të dërguarin që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte çuar te mbreti i Basrasë, Harith ibn Umejrin dhe ajo vrasje konsiderohej shpallje lufte. Kur e mori vesh i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vrasjen e Harithit, i erdhi shumë keq, prandaj përgatiti një ushtri prej 3000 vetash. Komandant caktoi Zejd ibn Harithin. “Nëse vritet Zejdi,- urdhëroi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), le të jetë komandant Xhaferri e nëse vritet Xhaferri, le ta zëvendësojë atë Abdullah ibn Rauahaja.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bëri një flamur të bardhë dhe ia dha Zejd ibn Harithit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i porositi luftëtarët që të shkonin te vendi, ku ishte vrarë Harith ibn Umejri dhe t’i thërrisnin njerëzit e atjeshëm në Islam; nëse ata nuk do ta pranonin Islamin, le të luftohej kundër tyre. “Luftoni me emrin e Allahut, në rrugën e Allahut,- u tha Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) luftëtarëve, luftoni ata që mohojnë Allahun, por mos jini të pabesë dhe mos e teproni e mos vrisni fëmijë e gra. Mos e vrisni atë që është plak, as atë që është i izoluar në ndonjë manastir. Mos i pritni pemët dhe mos shembni asnjë ndërtesë.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e përcolli ushtrinë deri te vendi, ku përcilleshin mërgimtarët dhe ata që largoheshin. Pastaj u nda me ta. Ushtria vazhdoi marshimin, derisa mbërriti në Meanë, vend në jug të Jordanisë. Aty qëndroi për të pushuar. Pas pak, u mor vesh se Herakliu kishte mbërritur në vendin e quajtur Meab, me 100000 romakë. Me ta ishin bashkuar edhe 100000 të tjerë nga arabët e krishterë. Për dy net myslimanët u këshilluan me njëri-tjetrin nëse t’i shkruanin letër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe t’i kërkonin ndihmë (për të përballuar armikun), apo të hidheshin në luftë (me aq forca sa kishin). Gjatë diskutimeve, Ibn Reuahaja i nxiti që të fillonin luftën: “Tani nuk mund ta urreni atë, që deri tani e keni dëshiruar. Ne nuk luftojmë as se jemi shumë në numër as se jemi të fortë. Ne luftojmë sepse jemi në këtë fe, me të cilën Allahu i Madhëruar na ka nderuar. Ne nuk do të kemi tjetër vetëm se një nga dy të mirat: ose do të vritemi e do të biem dëshmorë, ose do të fitojmë mbi armikun.” “Të vërtetën tha Ibn Reuahaja.” -, thanë të tjetrët. Vendosën të luftonin. U nisën. Në vendin e quajtur Mu’te u përgatitën për luftë. Lufta filloi. U zhvillua një betejë shumë e ashpër, e çuditshme në historinë e njerëzimit: 3000 luftëtarë myslimanë përballonin një armik prej 200000 vetash. Tërë ai numër i madh njerëzish, të armatosur deri në dhëmbë sulmonin gjatë gjithë ditës myslimanët, duke humbur shumë, megjithatë nuk po shikonte asnjë sukses. Flamurin e myslimanëve e kishte Zejd ibn Harithi. Ai luftoi me heroizëm të madh, derisa më në fund u vra nga heshtat e armiqve dhe ra dëshmor në rrugën e Zotit të vet. Pastaj, flamurin e mori Xhaferr ibn Ebu Talibi. Edhe ai luftoi e luftoi, derisa u lodh dhe zbriti nga kali. Luftoi e luftoi, derisa iu pre dora e djathtë. E kapi flamurin me dorën e majtë dhe nuk pushoi së mbajturi lart atë, derisa iu këput edhe dora e majtë. Atëherë, e mbajti flamurin me parakrahët e vet dhe e mbajti ashtu duke e valvitur, derisa u vra. Ishte goditur me 90 e ca goditje heshtash dhe shigjetash; të gjitha goditjet i kishte marrë në pjesën e përparme të trupit. Pastaj erdhi radha e Abdullah ibn Rauahas. Ai mori flamurin dhe u lëshua përpara. I zbriti kalit dhe luftoi me heroizëm, derisa u vra. Që flamuri të mos binte në tokë e mori Thabit ibn Erkami. “Zgjidhni një komandant!”,- u tha ai myslimanëve. Dhe ata zgjodhën Halid ibn Uelidin. Tashmë flamuri i myslimanëve kaloi tek ai burrë që ishte shpatë nga shpatat e Allahut. Halidi eci përpara drejt armikut dhe luftoi si nuk ishte parë ndonjëherë, derisa në dorën e tij u thyen nëntë shpata. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) po atë ditë i kishte njoftuar shokët e tij në Medine për vrasjen e tre komandantëve myslimanë dhe se udhëheqja e luftës kishte kaluar te Halid ibn Uelidi, të cilin e quajti shpatë nga shpatat e Allahut. Në mbarim të ditës të dyja palët u kthyen në vendqëndrimet e tyre. Në mëngjesin e ditës tjetër, Halidi e ndryshoi formacionin e ushtrisë myslimane. Ushtarët që ishin në prapavijë, i nxori në ballë të ushtrisë dhe ata që ishin përpara, i vuri prapa. Ata që ishin në të majtë, i nxori në të djathtë dhe ata që ishin në të djathtë, i nxori në të majtë. Kështu, armiku kujtoi se myslimanëve u kishin ardhur forca të reja dhe u frikësua shumë. Pas një përleshjeje të lehtë, Halid ibn Uelidi filloi të tërhiqej bashkë me myslimanët. Armiku nuk pati guxim t’i ndiqte myslimanët, sepse kishte frikë mos po bënin ndonjë mashtrim, për t’i sulmuar nga prapa. Kështu, myslimanët arritën në Mu’tete. Shtatë ditë qëndruan atje duke e përballuar armikun. Pastaj të dyja palët u tërhoqën dhe u ndërpre luftimi. Kjo ndodhi sepse romakët kujtuan se myslimanëve po u vinin ndihma të njëpasnjëshme dhe se myslimanët po i mashtronin për t’i nxjerrë në shkretëtirë, ku do të kishin mundësi për të shpëtuar. E, kështu, lufta përfundoi me fitoren e myslimanëve. Nga myslimanët u vranë 12 burra myslimanë. Për të vrarët e armikut nuk dihet me saktësi, por thuhet se janë vrarë shumë prej tyre. Ceta e Dhati Selasilit Duke pasur parasysh qëndrimin e arabëve të Shamit në betejën e Mu’tetes, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vepronte me urtësi, që të mos i lejonte ata të ndihmonin romakët a të qëndronin në anën e tyre. Për këtë, ai dërgoi tek ata Amru $ C:\Progribn Asin me 300 sahabe, ndër të cilët 30 ishin kalorës, për t’i bashkuar me myslimanët. Amr ibn Asi do t’u jepte atyre një mësim të mirë për qëndrimin e tyre në përkrahje të romakëve. Kur Amr ibn Asi u afrua tek ata, mori vesh se ata kishin tubuar një ushtri të madhe. Prandaj i kërkoi ndihmë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ndihmoi edhe me 200 veta nga muhaxhirët dhe ensarët. Komandant për këta caktoi Ebu Ubejde ibn Xherahun. Amru ibn Asi ishte komandant i përgjithshëm dhe imam për namazin. Ushtria myslimane kaloi Kudhanin dhe marshoi, derisa u takua me armikun. Sapo myslimanët u hodhën në sulm kundër armiqve, ata ikën dhe u shpërndanë. Selasil quhej një copë tokë, ku ndodhej edhe një burim uji, prapa Uadi Kurrasë. Këtë emër mori ushtria që shkoi atje, sepse myslimanët zbritën për të pushuar në atë vend. Kjo ka ndodhur në muajin Xhemadil Ahir, në vitin e tetë të Hixhretit, do me thënë, një muaj pas betejës së Mu’tetes.