[loni19]

Çlirimi i Mekës



Përgatitja dhe sekreti

Në muajin Ramazan, në vitin e tetë të Hixhretit, Allahu i Madhëruar ia bëri risk të Dërguarit të Vet çlirimin e Mekës dhe ky quhet Clirimi i Madh. Me këtë Clirim Allahu e ndihmoi Islamin dhe të Dërguarin e Vet, e shpëtoi “Shtëpinë” dhe “Vendin” e vet, i përgëzoi kështu banorët e qiellit, dhe bëri që njerëzit ta përqafonin fenë e Allahut grupe-grupe. Faktori që çoi në çlirimin e Mekës qe sa vijon. Pasi u vendos paqja e Hudejbijes, Benu Bikret u bashkuan me Kurejshët. Në kohën e Padijes (para Islamit) ata kishin gjaqe dhe hakmarrje me fisin Huza, por zjarri i tyre ishte shuar me shfaqjen e Islamit. Mirëpo, pasi armëpushimit në Hudejbije, fisi Benu Bikr e shfrytëzoi këtë rast dhe e sulmoi fisin Huza pabesisht, natën, në muajin Shaban, në vitin e 8-të të Hixhretit. Pastaj i përzunë Huzatë në Mekë, ku edhe i luftuan. Për këtë i ndihmuan Kurejshët fshehurazi, duke dërguar njerëz dhe armë. Fisi Huza kishte hyrë në besën e myslimanëve, kur u vendos paqja e Hudejbijes dhe një numër i mirë prej tyre ishin bërë myslimanë. Këtë ia thanë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). “Uallahi, unë do t’ju mbroj ju, ashtu siç mbroj veten time”,- u tha ai atyre. Kurejshët e kuptuan veprimin e keq që bënë dhe patën frikë pasojën e hidhur, që kishin thyer besën. Për këtë nxituan dhe dërguan Ebu Sufjanin në Medine që të ripërtërinte marrëveshjen dhe ta shtonte afatin e paqes. Porsa mbërriti në Medine, Ebu Sufjani shkoi tek e bija, nëna e besimtarëve – Umu Habibe (Allahu qoftë i kënaqur me të!), por ajo e largoi atë nga vendi ku rrinte i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Atëherë Ebu Sufjani i tha asaj: “O bija ime! A më do mua më shumë se këtë dyshek apo do dyshekun më shumë se unë?” “Ai është dysheku i të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!),- ia ktheu ajo, e ti je një idhujtar i fëlliqur.” “Uallahi, ty të paska goditur e keqja, pasi je larguar nga unë.”,-tha i ati. Erdhi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ebu Sufjani i foli pse kishte ardhur. Por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk i ktheu asnjë përgjigje. Pastaj, Ebu Sufjani shkoi tek Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) që ai t’i fliste të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për çështjen në fjalë, por Ebu Bekri i tha se nuk mund ta bënte një gjë të tillë. Pastaj shkoi tek Omeri, por Omeri i foli ashpër. Pastaj shkoi tek Aliu, i cili i tha se nuk bënte të ndërhynte në një punë të tillë. Aliu i tha që të kthehej andej nga kishte ardhur dhe Ebu Sufjani ashtu veproi. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte përgatitur për luftë. Për këtë i kishte urdhëruar edhe shokët e vet, madje, kishte njoftuar edhe bedeuinët, që ishin rreth Medines. Por lajmin e kishte të fshehtë dhe iu lut Allahut: “O Allah, bëji Kurejshët që të mos shikojnë e të mos marrin vesh ç’bëhet, derisa ne të futemi në vendin e tyre.” Me qëllim që çështja të mbahej tepër e fshehtë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Ebu Kataden në fillim të Ramazanit në Batni Idham, 58 kilometra larg Medines, që njerëzit të kujtonin se ai synonte të shkonte në atë krahinë. Nga ana tjetër, Hatib ibn Ebu Bete u shkroi një letër Kurejshëve dhe i njoftoi për marshimin e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) drejt tyre në Mekë. Letrën ia dha një gruaje dhe i pagoi diçka, që t’ua jepte Kurejshëve. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u njoftua nga Allahu për këtë gjë dhe dërgoi Aliun, Mikdadin, Zubejrin dhe Murtthed Ganeuiun. Para se t’i niste, u tha: “Shkoni në vendin e quajtur Raudatul Hahin. Atje do të gjeni një grua, e cila ka me vete një letër dhe merriani.” Ata shkuan atje, e gjetën gruan dhe ia kërkuan letrën, por ajo tha: “Unë nuk kam letër.” “O do ta nxjerrësh letrën tani, o do të të zhveshim, që ta gjejmë atë.”,- i thanë ata. Atëherë, ajo e nxori letrën nga gërshetat e flokëve. Letrën ia sollën të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). “Cfarë është kjo, o Hatib?”,- i tha Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). “Unë kam njerëz dhe të afërm, dhe një djalë në Mekë,- u shfajësua ai. E djali nuk ka njeri që ta mbrojë atje. Prandaj ua dërgova këtë letër Kurejshëve, që të më mbrojnë familjen që kam atje. Por unë nuk e kam braktisur Islamin dhe as nuk jam i kënaqur me kufrin (mosbesimin) e tyre.” Atëherë, Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tha: “O i Dërguari i Allahut! Më lër mua t’ia pres kokën, sepse ai ka tradhëtuar Allahun dhe të Dërguarin e Tij dhe është bërë dyfytyrak.” Mirëpo, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Ai ka marrë pjesë në luftën e Bedërit. E ku e di ti (o, Omer) që ndoshta Allahu i ka shikuar (me mëshirë) luftëtarët e Bedërit dheardwareI u ka thënë: “Bëni çfarë të doni, se Unë jua kam falur.” Atëherë, Omerit (Allahu qoftë i kënaqur me të!) iu mbushën sytë me lot dhe tha: “Allahu dhe i Dërguari i Tij e dinë më mirë.” Gjatë rrugës për në Mekë

Më 10 të muajit Ramazan, në vitin e 8-të të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la Medinen dhe u drejtua për në Mekë me 10000 myslimanë. Në Medine la zëvendës Ebu Ruhm Gifariun. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mbërriti në Xhahfe, e takoi atë ungji i vet, Abasi me gjithë familjen e vet, që ishin bërë myslimanë dhe po emigronin nga Meka në Medine. Kurse në Ebva e takuan djali i xhaxhait të vet, Ebu Sufjan ibn Harithi dhe djali i hallës së tij, Abdullah ibn Umeja. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk bisedoi me ta të dy, sepse prej tyre kishte përjetuar shumë mundime e tallje. Mirëpo, Umu Selemeja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i tha Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Biri i ungjit tënd dhe biri i hallës sate nuk janë më të këqinjtë e njerëzve ndaj teje.” Pastaj, Aliu i tha Sufjanit: “Dili Profetit përpara dhe thuaji ashtu siç thanë vëllezërit e Jusufit për Jusufin: “Pafsha Allahun, është e vërtetë se Allahu të ka lartësuar ty mbi ne, kuse ne, vërtet ishim fajtorë.” (12:91) Ebu Sufjani i tha ashtu Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu kthye: “Sot nuk ka qortim për ju. Allahu ju faltë! Ai është më Mëshiruesi i mëshiruesve.” (12:92) Atëherë, Ebu Sufjani nxori ca bejte, me të cilat e lavdëroi Profetin dhe i kërkoi falje për çfarë kishte bërë më parë kundër tij. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti në vendin e quajtur Kadid, pa që agjërimi ishte i rëndë për njerëzit në atë udhëtim dhe vetë e çeli agjërimin. Urdhëroi edhe njerëzit e tjerë (luftëtarët) që ta prishnin agjërimin. Pastaj e vazhdoi marshimin deri në Merr Dhahran. Në mbrëmje pushoi dhe urdhëroi ushtrinë të ndizte 10000 zjarre, nga një zjarr për çdo ushtar. Përgjegjës për garnizonin caktoi Omer ibn Hattabin. Ebu Sufjani doli i frikësuar, duke pritur çfarë do të ndodhte, sepse nuk dinte asgjë. Bashkë me të ishin edhe Hakim ibn Hizami dhe Budejk ibn Uarakai. Kur pa zjarret, Ebu Sufjani tha: “Nuk kam parë asnjëherë kaq zjarre dhe kaq ushtarë si sonte.” Budejli tha: “Ata mund të jenë fisi Huza.”,- i tha Budejli. “Fisi Huza janë shumë më pak dhe nuk mund të kenë kaq zjarre dhe kaq ushtri.”,- ia ktheu Ebu Sufjani. Ebu Sufjani përpara të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!).

Abasi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) kishte hipur në mushkën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe po shhkonte sa andej-këtej, kur papritmas dëgjoi një zë, që e njohu: “Ebu Handhele?” Pastaj: “Ebul Fadli?” “Po, unë jam.”,- tha Abasi. “T’u bëfshin kurban babai im dhe nëna ime, çfarë është kështu?”,- e pyeti Ebu Sufjani. “Është i Dërguari i Allahut me myslimanët. Uallahi, sa keq do të jetë për Kurejshët.”,-foli Abasi. “Cfarë të bëj unë?”,- pyeti përsëri Ebu Sufjani. “Uallahi, po të të kapin, do të ta presin kokën,- tha Abasi, prandaj, hip në vithet e kësaj mushke, që të të çoj tek i Dërguari i Allahut.” Ebu Sufjani hipi në mushkë. Kur kaloi nga Omer ibn Hatabi, ky e shikoi dhe e pyeti: “Ebu Sufjani? Armiku i Allahut? Falenderoj Allahun, që të solli ty në duart e mia pa asnjë kusht.” Pastaj, Omeri u nis me nxitim tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), por Abasi e ngau me vrap mushkën dhe shkoi përpara tij tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), bashkë me Ebu Sufjanin. Pas pak hyri Omer ibn Hatabi aty dhe i kërkoi leje të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që t’ia hiqte kokën Ebu Sufjanit, por Abasi tha: “Unë i kam dhënë garanci atij.” Abasi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) e afroi të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i foli në vesh: “Atë (Ebu Sufjanin) nuk e shpëton askush këtë natë, përveç meje dhe teje.” Omeri (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) filloi të fliste edhe më shumë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi në heshtje. Pastaj i tha Abasit: “Shko me Ebu Sufjanin te çadra jote dhe në mëngjes ma sill mua!” Kur i shkoi Abasi në mengjes, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha Ebu Sufjanit: “Sa keq për ty, o Ebu Sufjani, nëse ti ende nuk e di se nuk ka zot tjetër, përveç Allahut.” Ebu Sufjani: Sa i urtë, sa fisnik dhe sa udhëzuaes! Sikur të kishte zot tjetër, përveç Allahut, do të më bënte mua dobi. Profeti: Sa keq për ty o Ebu Sufjan! A nuk të bëhet mbarë që të dish se unë jam i Dërguari i Allahut? Ebu Sufjani: Për këtë, akoma kam diçka në vetvete (që nuk më bind). Abasi Ebu Sufjanit: Bëhu mysliman para se të të pritet koka. Ai u bë mysliman dhe shprehu dëshminë e vërtetë: “Nuk ka zot tjetër, përveç Allahut dhe Muhamedi është i Dërguari i Allahut.” Atëherë, Abasi i tha Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “O i Dërguari i Allahut! Dihet se Ebu Sufjani e do krenarinë, prandaj bëji atij ndonjë të mirë!” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Mirë. Kush hyn në shtëpinë e Ebu Sufjanit nuk do ta luftojnë myslimanët; kush hyn në shtëpinë e vet dhe nuk lufton kundër myslimanëve, nuk do të luftohet; kush hyn në Mesxhidi Haram, nuk do të luftohet.” Hyrja e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Mekë

Në mëngjes, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nis për në Mekë, ndërsa Abasin e urdhëroi që ta mbante Ebu Sufjanin në luginë, te faqja e malit, që të shikonte kur të kalonin andej ushtarët e Allahut. Abasi ashtu veproi. Andej kaluan fiset arabe me flamujt e vet. Sa herë që kalonte ndonjë fis, Ebu Sufjani thoshte: “O Abas! Kush janë këta?” Ai ia kthente: “Janë Benu Fulanët.” Sufjani do të thoshte: “Unë nuk kam të bëj me Benu Fulanët.” Kështu, kaluan andej me radhë të gjitha fiset, derisa erdhi radha të kalonin fiset e ensarëve. Flamurin e tyre e mbante Sa’ad ibn Ubadja. “O Ebu Sufjan!”,- i tha Sa’ad ibn Ubadja. “Sot është dita e betejës.” Ai ia ktheu: “O Abas! Sa mirë, sot është dita e luftës për të drejtë.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ecte me grupin e gjelbër. Në këtë grup kishte edhe muhaxhirë edhe ensarë. Prej tyre dukeshin vetëm sytë dhe veshjet e hekurta. Ebu Sufjani tha: “I Madhëruar është Allahu. O Abas, kush janë këta?” “Ky është i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), në mes të muhaxirëve dhe ensarëve,”- i tha Abasi. “Këtyre nuk mund t’u dalë përpara askush,- foli Ebu Sufjani. Vërtet, u bë i madh mbretërimi i djalit të vëllait tënd.” “O Ebu Sufjan! Kjo është profetësia (dhe jo mbretëria)”,- foli Abasi. “Po, ashtu është,”- tha Ebu Sufjani. Të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia përcollën fjalët që Sa’di ia kishte thënë Ebu Sufjanit: “Ka gënjyer Sadi,- foli i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), sepse kjo është dita, kur Allahu e madhëron Qaben dhe dita, kur lartësohet Qabja.” Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia mori flamurin Sadit dhe ia dha djalit të tij, Kajsit. Pasi kaloi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Ebu Sufjani shkoi me nxitim në Mekë dhe thirri me zërit e tij më të lartë: “O Kurejshë! Po vjen Muhamedi me forca të mëdha e ju nuk mund ta përballoni kurrë. Prandaj, kush vjen të hyjë në shtëpinë e Ebu Sufjanit, ai është i siguruar (nuk do të dënohet).” Atëherë, njerëzit shkuan me nxitim te shtëpitë e tyre dhe te Mesxhidi Haram. Kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti në Dhu Tuua, e urdhëroi Halid ibn Uelidin, i cili ishte komandanti i anës së majtë të ushtrisë, të hynte nga ana e poshtme e Mekës, nga ana e Kadasë. Nëse dikush do t’i dilte përpara për ta ndaluar, ta asgjësonte atë menjëherë, pastaj të shkonte në Safa. Ndërsa, Zubejriun, që ishte komandant i forcave të anës së djathtë, e urdhëroi që të mbante flamurin e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe të hynte në Mekë nga ana e sipërme e saj, nga Kidaja dhe ta ngulte flamurin në Huxhun dhe të mos largohej që andej, derisa të vinte i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kurse Ebu Ubejden, që ishte komandant i këmbësorëve dhe i atyre që nuk kishin armë, e urdhëroi që të shkonte nga lugina, derisa të zbriste në Mekë përpara të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Në Handeme, Kurejshët kishin nxjerrë disa zezakë për të luftuar myslimanët: “Nëse çështja kalon në favorin tonë, bashkohemi me ta (zezakët),- thanë Kurejshët, nëse jo, atëherë do të pranojmë atë që do të na ofrojnë myslimanët.” Kur Halid ibn Uelidi kaloi nga zezakët vrau pa vështirësi 12 veta prej tyre. Të tjerët ikën. Pastaj, Halid ibn Uelidi shkoi në Mekë e u takua me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në kodrën Safa. Nga efektivi i Halidit u vranë dy burra, që kishin humbur rrugën dhe ishin ndarë nga ai. Zubejri e nguli flamurin në Huxhun, te Xhamia e Fithit dhe aty ngriti një tendë ku do të qëndronin Umu Selemeja dhe Mejmunja (Allahu qoftë i kënaqur me to!). Për anash Zubejri kishte Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!), i cili bisedonte me të. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këndoi suren El Fet’h, derisa hyri në Mesxhidi Haram. Përreth tij ishin muhaxhirët dhe ensarët. Atje, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) preku Gurin e Zi (El Haxherul Esued) dhe bëri tauaf rreth Qabes sipër devesë, sepse nuk e kishtë bërë nijet ihramin. Në atë kohë rreth Shtëpisë së Shenjtë ishin 360 statuja. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) filloi t’u binte atyre me shkop dhe këndonte ajetin e Kuranit: “Erdhi e Vërteta dhe u zhduk e kota. Vërtet, e kota gjithnjë ka qenë e zhdukur.” (17:80) Dhe: “Erdhi e Vërteta dhe u zhduk e kota, (erdhi e Vërteta) që e kota të mos kthehet më.” (34:39) Idhujt binin njëri pas tjetrit me fytyrë përtokë. Pastrimi i Qabes dhe falja e namazit

Pasi mbaroi tauafin, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) thirri Othman ibn Talhan dhe i mori çelësin e Qabes e pastaj urdhëroi që ajo të hapej. Më pas urdhëroi që të nxirreshin e të thyheshin tërë idhujt që ishin brenda në Qabe. Ata u nxorrën dhe u thyen krejtësisht. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që të zhdukeshin të gjitha pikturat që gjendeshin në Qabe. Ato u hoqën mënjanë dhe u asgjësuan. Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) hyri në Qabe bashkë me Usame ibn Zejdin dhe Bilalin, e mbylli derën dhe u kthye nga muri që kishte përballë, tre kutë larg. Në të majtë të tij ishte një shtyllë; në të djathtë të tij ishin dy shtylla; prapa tij ishin tri shtylla. Aty Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) fali dy rekatë namaz. Pastaj, hyri në Qabe, duke thënë “Allahu Ekber” dhe “Nuk ka zot tjetër, përveç Allahut.” Nuk ka qortim për ju sot

Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e hapi derën e Qabes, kur Kurejshët kishin mbushur Mesxhidi Haramin rreshta-rreshta. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kapi dy anët e derës dhe mbajti një hytbe të përsosur, në të cilën tregoi shumë urdhra të Islamit dhe shpalli të anuluara përgjithmonë shumë urdhra të kohës së Padijes (para Islamit). Pastaj tha: “O Kurejshë! “Cfarë mendoni që unë të bëj me ju?” Ata i thanë: “Ti do të sillesh mirë me ne, sepse je fisnik dhe biri i vëllait fisnik.” “Nuk ka qortim për ju sot. Pra, shkoni (në familjet tuaja), sepse jeni të lirë”,- u tha. Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) zbriti dhe u ul në Mesxhidi Haram dhe ia ktheu çelësin përsëri Othman ibn Talhasë e i tha: “Merre këtë (çelës) përgjithmonë. Askush nuk do të na e marrë atë më, përveç ndonjë mizori.” Besëlidhja

Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi tek njerëzit te kodra Safa, hipi lart, nga ku shikohej Shtëpia e Shenjtë (Qabja), ngriti duart dhe i bëri lutje Allahut. Pastaj, u mori besën njerëzve për Islamin. Ndër ata që u bënë myslimanë ishte edhe Ebu Kuhafeja, babai i Ebu Bekrit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u gëzua shumë që ai u bë mysliman. Pastaj (pas burrave) Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u mori besën edhe grave se: “Nuk do t’i bëjnë shok askënd e asgjë Allahut, se nuk do të vjedhin, se nuk do të bëjnë kurvëri, se nuk do të vrasin fëmijët e tyre, se nuk do të gënjejnë për atësinë e fëmijës së tyre dhe nuk do ta kundërshtojnë atë që ai urdhëron.” (60:12) Ndër ato gra që i dhanë besën Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ishte edhe Hindja, bija e Ubesë, gruaja e Ebu Sufjanit, e cila erdhi e maskuar, sepse kishte frikë nga ajo që kishte bërë me kufomën e Hamzait (që i pati ngrënë mëlçinë). Por pasi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i mori besën asaj, ajo i tha atij: “O i Dërguari i Allahut! Më parë, gjëja që doja më shumë ishte të shihja njerëzit e shtëpisë sate të poshtëruar. Tani, gjëja që dua më shumë është t’i shoh ata të lartësuar.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Për Atë, që ka në dorë shpirtin tim, edhe unë ju dua të lartësuar.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ua mori besën grave vetëm me fjalë (pa u dhënë dorën atyre). Omer ibn Hatabi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) rrinte më poshtë se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur ky u shpjegonte njerëzve urdhrat e Islamit dhe u merrte besën atyre. Disa shkuan aty për t’i dhënë besën të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se do të emigrinin nga Meka, por ai u tha: “Shpërblimin e imigrimit e morën njerëzit që shkuan në Hixhret. Tani, pas çlirimit të Mekës, nuk ka më hixhret, por ka Xhihad (luftë në rrugën e Allahut) dhe nijet (qëllim të mirë). E kur t’u jepet kushtrimi për të luftuar, dilni menjëherë (në luftë)! “ Ndëshkim për kriminelët

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dha urdhër që disa njerëz të vriteshin, sepse kishin kryer krime shumë të mëdha. Edhe sikur të kapeshin në Qabe, duhej të vriteshin. Atyre po u dukej toka tepër e ngushtë, edhe pse ajo është e gjerë. Dikush nga ata pati mirësinë dhe u bë mysiman. Ata që u vranë, qenë: Ibn Hatali, Mukis ibn Subabe, Harith ibn Nufili, një këngëtare e ibn Hatalit. Thuhet se u vranë edhe Harith ibn Talatil Huzaiu dhe Umu Sa’adi. Mendohet se Umu Sa’adi ishte robëreshë e ibn Hatalit. Ata që u bënë myslimanë, qenë: Abdullah ibn Sa’ad ibn Ebi Serehi, Ikrime ibn Ebi Xhehl, Habbar ibn Esuedi, një këngëtare tjetër e ibn Hatalit. Por, thuhet se u bënë myslimanë edhe Ka’ab ibn Zuhejri, Uahshi ibn Haribi dhe Hind ibn Utbe, e shoqja e Ebu Sufjanit. Të tjerët u fshehën. Nër ta ishin: Safuan ibn Umeja, Zuhejr ibn Ebu Umeja dhe Suhejl ibn Amru. Falenderimi i takon Allahut. Më vonë këta u bënë myslimanë. Namazi i Clirimit (të Mekës) I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) hyri para dreke në shtëpinë e Umu Haniejat-bija e Ebu Talibit, u la dhe fali tetë rekatë, duke dhënë “Selam!” në çdo dy rekatë. Ishte namazi i Clirimit. Umu Hanieja kishte strehuar dy kunetër të saj, por Ali ibn Ebu Talibi deshi t’i vriste ata. Umu Hanieja pyeti të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ai i tha: “Ne i kemi dhënë garanci atij, që i ke dhënë ti o Umu Hani.” Bilali thërret ezanin mbi Qabe Erdhi koha e namazit të drekës dhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi Bilalin të thërriste ezanin. Bilali hipi mbi tarracën e Qabes dhe thirri ezanin. Ishte shpallja e fitores së Islamit. Aq shumë sa i gëzoi myslimanët, aq shumë i hidhëroi ezani idhujtarët. Falenderimi i takon Allahut, Zotit të botëve. Qëndrimi i të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Mekë Pasi u çlirua Meka, ensarët patën frikë se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) do të qëndronte aty, meqë Meka ishte vendlindja e tij dhe e njerëzve të tij afërm. Ata menduan se ai nuk do të shkonte më për të banuar në Medine. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte mbi kodrën Safa, kishte ngritur duart lart dhe po i lutej Allahut. Pasi e mbaroi lutjen, u tha ensarve: “Allahu na ruajtë nga thyerja e besës. Unë jam me ju, sa të jem gjallë, ashtu edhe kur të jem i vdekur.” Ensarët u qetësuan, u iku frika dhe u gëzuan. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi në Mekë 19 ditë, duke vënë në vendin e vet detyrat fetare dhe duke e spastruar atë vend nga shenjat e Padijes, nga idhujt e statujat. Ai urdhëroi dikë që të thërriste: “Kush t’i ketë besuar Allahut dhe Ditës së Fundit, le ta thyejë çdo idhull, që e ka në shtëpinë e vet!” Shembja e idhujve Uzza, Suua dhe Menatë Më 25 të muajit Ramazan, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Halid ibn Uelidin me 30 kalorës ne Nahle, për të shembur idhullin Uzza. Halid ibn Uelidi shkoi atje dhe e shembi idhullin, i cili ishte më i madhi i idhujve të tyre. Po në muajin e Ramazanit, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Amru ibn Asin për të shembur idhullin Suua, që ishte më i madhi i idhujve të Hedhijlit. Skeleti i atij idhulli ishte në Rehatë, rreth 150 kilometra në veri të Mekës. Amru shkoi atje dhe e shembi atë. Kujdestari i idhullit, kur e pa që idhulli nuk kishte asnjë mundësi për të bërë as mirë as keq, u bë mysliman. Po në atë muaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Sejid ibn Zejd Eshhiliun (Allahu qoftë i kënaqur me të!) me 30 kalorës tek idhulli Menatë, në Mishlel, te Kudidi. Idhulli ishte i fiseve Kalib, Huza, Gasan, Eus dhe Hazrexh. Zejdi shkoi atje dhe e theu idhullin dhe skeletin e tij. Dërgimi i Halidit te fisi Benu Xhudhejme

Në muajin Sheual të atij viti Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Halid ibn Uelidin te fisi Xhudhajme, për t’i ftuar ata në Islam. Bashkë me të dërgoi 350 burra nga muhaxhirët dhe ensarët e fisit Benu Selim. Kur Halidi përmendi ftesën për në Islam, ata thanë: “Po të bëhemi myslimanë, jemi bërë të pafe.” Atëherë, Halidi vrau shumë prej tyre, kurse të tjerët i mori për robër. Më pas, një ditë, Halidi i urdhëroi që secili nga 350 burrat ta vriste robin e vet, mirëpo ibn Amru dhe shokët e vet nuk e pranuan atë urdhër. Kur u kthyen, ia treguan Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këtë ngjarje. Ai i ngriti duart lart dhe tha: “O Allah! Unë të kërkoj Ty falje për atë që bëri Halidi.” Pastaj, dërgoi Aliun (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe dha paratë e dijetit (shpagimin e gjakut) për të vrarët e tyre. Ai ua kompensoi pasurinë e tyre të dëmtuar dhe çfarë teproi, ua la atyre. Midis Halidit dhe Abdurr Rrahman ibn Aufit u bënë fjalë për atë që pati bërë Halidi. Pasi u kthyen, ia thanë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ngjarjen dhe ai tha: “Ngadalë, o Halid, lëri shokët. Edhe sikur të kishe sa mali i Uhudit flori dhe ta jepje atë lëmoshë për hir të Allahut, nuk do të arrije atë që kanë arritur shokët e mi.”