[Dilaver]

Pasha i thirri djemt e vet. Dojke m’e ditë kujna me ja lanë postin masi se e shihte veten qi asht lodhë edhe se do me dekë. E thirri djalin e madh dhe i tha:
- Qyre, biro, me i kallxue babës shka a ma e ranë n’kët dyja.
- He, more babë, ma e ranë asht Toka.
- Mirë, - tha baba edhe i tha t’birit me dalë. E thirri djalin e dytë. Edhe ate e veti:
- Kallxom, bre bir, shka asht ma e ranë?
- Oh, more babë, fukarallëku a ma i ranë.
Edhe kti i tha “mirë”. E thirri djalin e tretë, ma t’voglin. E veti:
- Shka a, bre bir, ma e ranë n’kët dyja?
- Ah, bre babë, ma e ranë a pleqnija.
- Mirë, bre, bir, po vëllau yt ma i madh tha: “Toka asht ma e ranë”.
- Toka cok asht e ranë, po kërkush nuk e ka matë. Edhe qi asht e ranë, na s’e nijmë peshën e saj se njerzit nuk e bajnë tokën po toka i banë njerzit.
- Paj vllau i dytë m’tha “fukarallaku asht ma i ranë”, - foli prap baba.
- Fukarallaku asht përnime i ranë, po e ka ymytin. Gjithkush man ymyt se i nimon fati e e përmirëson gjendjen e vet. Ma shumë ymyt ka fukaraja se do të bahet zengjin, se zengjini qi s’fiket krejt.
- Po ti shka po thue, bre bir?
- Ah, bre babë, i mjeri ti qi je plakë e rrokatë, se gjaja ma e ranë a pleqnija. Njeri plak nuk ka ymyt qi bahet as ma i ri, as ma i fortë, as ma i mençëm, as ma i dishëm, as ma trim, as ma i vyshëm, as ma i mirë. Pleqnija asht ma s’rani n’kët dyja.
- T’lumtë, bre bir, se bash qashtu asht, - tha plaku. – Baba ta paftë hajrin, se ti duhet m’e trashigue venin tem.