Dardania.de - Shiko Postimin Tek

Trina · 12-08-05, 23:48

Nisma e një rrefimi i cili fshihet thellë në zemrën time.

Pritje dhe Lutje

Mbas gjithë këtyre viteve nuk më hiqet nga mendja zhurma e njitrajtshme të rrotave të trenit. Më dukej se kurrë nuk do të ndalet dhe jeta ime do të përfundojë në atë "perpetumobile" të trenit…sepse nuk prante ….e nuk prante as rëndimi i peshës, mu në mes të gjoksit dhe sa vinte e bëhej rëndë e më rëndë. Me zhurmën e rrotave të hekurta fshiheshin ngadalë kapitujt e jetës sime, thjeshtë ndjeja se po vdisja për së gjalli.
…dhe me bllokonte truri sepse nuk paramendoja asgjë hiq se as ku e as pse me dergonte ai tren i mallkuar.
…dhe u mësova të ndjek dhe respektoj regullat e statusit tim të ri…u mësova që në rradhë të pres për ekzistencë …rëndë shumë rëndë pa bë punë hiq…pa e futur trurin në funkcion…nuk e dëshironte kush mendjen time, duart e mia, idenë time hiq se hiq…idenë time për ta shåetuar një popull te lashtë.
Më kujtohet se mua, trupin tim të futur në tinarin hermetik do ta dëfrenin njerëzit e mirë…dhe të mirë ishin… Në rradhë përsëri hyna në autobusin e caktuar me të tjerët njerëz …dhe une kisha numrin 24 mu aty ku mbaronte numri për autobusin e parë…dhe me drejtuan numrin 24 në të dytin. Unë numri 24 copë shkëmbi që shihte bardh a gri sepse duhej te shihte dhe të ecte në rradhe…ehh sa ironike ani veshja çfare se... me fund elegant dhe bluze që vijëzonte me kujdes pjesët e trupit …trupi im që përditë bëhej më i huaji sepse nuk kishte banor shpirtin tim…kishte mbetur atje ku binte bora e parë lehtas, borë naive (bjondine) që nuk paralajmeronte stuhite e rradhës…
E syte e mi nuk pranonin asnji quant habie të atyre që bënin seri me elegancën time në atë grumbull të puplash, në atë grumbull të atyre pa atdhe, të cilët agimi dhe muzgu i zinte me trenerka, roba sporti a xhinse…më është dashur kohë ta kuptoj se ku isha, pse isha dhe kush isha.

Ishte nji ndër ditët më mbamendëse të jetës sime dhe i kisha premtuar vehtes se kurrë nuk do të le pa e pershkru atë ditë…në të vërtetë tani nuk e di se a mund ta kuptojë kush këtë që po e them dhe sikur as vete nuk po mundem ta kuptoj…por megjithate diçkafi më thotë te flas…Diçka me shtyen t'ju rrëfej se lulet qe shihja atëhere me të gjitha ngjyrat e bukura të botës, aromë nuk kishin.
U ndalëm të marrim nga një hotel tjetër edhe nji grup njerezish që vinin prej kahmosit, racash të ndryshme por atë që kishim të përbashkët ishte se dukeshim të gjithë si puplat e shpërnadara, amorfe, të trembur...kush më shumë e kush më pak.
Kurrë nuk kam pasë më shumë dashuri për njerëzit e mi se sa në atë hotel-kamp. Memzi prisja agimin që ti shoh se a janë në numër, a kanë fjetur a janë mirë. Më vinte që të gjithëve një nga një t'ju puth sytë dhe t'ju zbus sado pak shiqimin e humbur nga zemra që më dukej se ju pëlciste nga mungesa, nga malli, nga tmerri...
Udhëtim dy orësh siq thonin kujdestarët tanë, për t¨ë na relaksuar, për të na njoftuar me bukurinë dhe butësinë e këtij vendi të bardhë. Çdo gje shkoi si ishte e planifikuar vetëm zemra ime nuk mund të bëhej pjesë e planifikimit, pjesë e dëfrimit të asaj dite shetitjesh, vizitash e programesh. Mbaj në mend kur u ftuam të vallëzojme vallet e vendit. U ngrita nga mirësjellja dhe hyna në valle.
Zemra më çahej e në fyt u lidhën mija nyje, ndjeja mjerim...Krahët e mi dhe këmbët nisën vallen e dasmave tona. Marrmendja më bëri të ulem në vend dhe ta vazhdoj në mendje vallen kosovare që e percillja me lotët që rridhnin vadë mbi tavolinën e shturar solemne. Mu afruan të më qetësojne dhe të shprehin mirkuptim për traumat e mia si refugjate. Dhe atëhere kisha mësuar dy fjalë, me pritë dhe me lutë.
I premtova vehtes atë ditë se unë do të pres dhe do të lus sepse kam arësye të shenjtë për ta bë këte. O jam betuar në gjëne më të shtrejtën, o jam betuar në DASHURI se do të Lutem, do të pres, do të bëj çmos që të vallëzoj vallen time të dashurisë time të Shenjtë.
Me pritë prita dhe pritëm dhe me lutë kam lutur shumë. Jam lodhur duke lutur. Kam lutur me dëshmi dhe pa dëshmi. Lutjet nuk ishin vetëm të drejtpërdrejta, joo. Lutëm me punë, pa menduar se jemi duke lutur, por lusnim me vepra, me dëshmi, me aftësi, me dashuri. Lusnim me thirrje për miqësi...Luta me shkrime...luta pa pra. Luta dhe lusnim për shpëtim pa më ardhur rëndë hiq, jo...Përkundrazi lujtet e mia i bëja me vendosmëri, me mendjemadhësi...çka s'nigjon njeriu...por po ashtu ishte...duhej me pritë dhe me lutë sepse kisha pë kend...
Po a ka kënaqësi më të madhe me pritë të Shënjtën?
Po a ka kënaqësi më të madhe se me lutë dhe me u Lutë për të Shenjtën?
Po a ka nder më të madh se me pritë dhe me u Lutë për të Shenjtën me gjithë Dashurinë që mund ta ketë njeriu?
JO nuk ka gjë më të bukur se me u Lutë, me pritë dhe me punu me Dashuri deri në amshim për të Shenjtën Liri-Pamvarësi.

Vazhdoj nji herë tjetër...

12-08-05, 23:48	#95
Trina Anëtarësuar: 12-08-05 Postime: 12	Nisma e një rrefimi i cili fshihet thellë në zemrën time. Pritje dhe Lutje Mbas gjithë këtyre viteve nuk më hiqet nga mendja zhurma e njitrajtshme të rrotave të trenit. Më dukej se kurrë nuk do të ndalet dhe jeta ime do të përfundojë në atë "perpetumobile" të trenit…sepse nuk prante ….e nuk prante as rëndimi i peshës, mu në mes të gjoksit dhe sa vinte e bëhej rëndë e më rëndë. Me zhurmën e rrotave të hekurta fshiheshin ngadalë kapitujt e jetës sime, thjeshtë ndjeja se po vdisja për së gjalli. …dhe me bllokonte truri sepse nuk paramendoja asgjë hiq se as ku e as pse me dergonte ai tren i mallkuar. …dhe u mësova të ndjek dhe respektoj regullat e statusit tim të ri…u mësova që në rradhë të pres për ekzistencë …rëndë shumë rëndë pa bë punë hiq…pa e futur trurin në funkcion…nuk e dëshironte kush mendjen time, duart e mia, idenë time hiq se hiq…idenë time për ta shåetuar një popull te lashtë. Më kujtohet se mua, trupin tim të futur në tinarin hermetik do ta dëfrenin njerëzit e mirë…dhe të mirë ishin… Në rradhë përsëri hyna në autobusin e caktuar me të tjerët njerëz …dhe une kisha numrin 24 mu aty ku mbaronte numri për autobusin e parë…dhe me drejtuan numrin 24 në të dytin. Unë numri 24 copë shkëmbi që shihte bardh a gri sepse duhej te shihte dhe të ecte në rradhe…ehh sa ironike ani veshja çfare se... me fund elegant dhe bluze që vijëzonte me kujdes pjesët e trupit …trupi im që përditë bëhej më i huaji sepse nuk kishte banor shpirtin tim…kishte mbetur atje ku binte bora e parë lehtas, borë naive (bjondine) që nuk paralajmeronte stuhite e rradhës… E syte e mi nuk pranonin asnji quant habie të atyre që bënin seri me elegancën time në atë grumbull të puplash, në atë grumbull të atyre pa atdhe, të cilët agimi dhe muzgu i zinte me trenerka, roba sporti a xhinse…më është dashur kohë ta kuptoj se ku isha, pse isha dhe kush isha. Ishte nji ndër ditët më mbamendëse të jetës sime dhe i kisha premtuar vehtes se kurrë nuk do të le pa e pershkru atë ditë…në të vërtetë tani nuk e di se a mund ta kuptojë kush këtë që po e them dhe sikur as vete nuk po mundem ta kuptoj…por megjithate diçkafi më thotë te flas…Diçka me shtyen t'ju rrëfej se lulet qe shihja atëhere me të gjitha ngjyrat e bukura të botës, aromë nuk kishin. U ndalëm të marrim nga një hotel tjetër edhe nji grup njerezish që vinin prej kahmosit, racash të ndryshme por atë që kishim të përbashkët ishte se dukeshim të gjithë si puplat e shpërnadara, amorfe, të trembur...kush më shumë e kush më pak. Kurrë nuk kam pasë më shumë dashuri për njerëzit e mi se sa në atë hotel-kamp. Memzi prisja agimin që ti shoh se a janë në numër, a kanë fjetur a janë mirë. Më vinte që të gjithëve një nga një t'ju puth sytë dhe t'ju zbus sado pak shiqimin e humbur nga zemra që më dukej se ju pëlciste nga mungesa, nga malli, nga tmerri... Udhëtim dy orësh siq thonin kujdestarët tanë, për t¨ë na relaksuar, për të na njoftuar me bukurinë dhe butësinë e këtij vendi të bardhë. Çdo gje shkoi si ishte e planifikuar vetëm zemra ime nuk mund të bëhej pjesë e planifikimit, pjesë e dëfrimit të asaj dite shetitjesh, vizitash e programesh. Mbaj në mend kur u ftuam të vallëzojme vallet e vendit. U ngrita nga mirësjellja dhe hyna në valle. Zemra më çahej e në fyt u lidhën mija nyje, ndjeja mjerim...Krahët e mi dhe këmbët nisën vallen e dasmave tona. Marrmendja më bëri të ulem në vend dhe ta vazhdoj në mendje vallen kosovare që e percillja me lotët që rridhnin vadë mbi tavolinën e shturar solemne. Mu afruan të më qetësojne dhe të shprehin mirkuptim për traumat e mia si refugjate. Dhe atëhere kisha mësuar dy fjalë, me pritë dhe me lutë. I premtova vehtes atë ditë se unë do të pres dhe do të lus sepse kam arësye të shenjtë për ta bë këte. O jam betuar në gjëne më të shtrejtën, o jam betuar në DASHURI se do të Lutem, do të pres, do të bëj çmos që të vallëzoj vallen time të dashurisë time të Shenjtë. Me pritë prita dhe pritëm dhe me lutë kam lutur shumë. Jam lodhur duke lutur. Kam lutur me dëshmi dhe pa dëshmi. Lutjet nuk ishin vetëm të drejtpërdrejta, joo. Lutëm me punë, pa menduar se jemi duke lutur, por lusnim me vepra, me dëshmi, me aftësi, me dashuri. Lusnim me thirrje për miqësi...Luta me shkrime...luta pa pra. Luta dhe lusnim për shpëtim pa më ardhur rëndë hiq, jo...Përkundrazi lujtet e mia i bëja me vendosmëri, me mendjemadhësi...çka s'nigjon njeriu...por po ashtu ishte...duhej me pritë dhe me lutë sepse kisha pë kend... Po a ka kënaqësi më të madhe me pritë të Shënjtën? Po a ka kënaqësi më të madhe se me lutë dhe me u Lutë për të Shenjtën? Po a ka nder më të madh se me pritë dhe me u Lutë për të Shenjtën me gjithë Dashurinë që mund ta ketë njeriu? JO nuk ka gjë më të bukur se me u Lutë, me pritë dhe me punu me Dashuri deri në amshim për të Shenjtën Liri-Pamvarësi. Vazhdoj nji herë tjetër...