[munti]

NASIRUDIN ALBANI


Emri i tij është Muhammed Nasirudin el Albani, ndërsa në tërë botën islame njihet si “Shejh Albani”. Ka lindur më 1914 në Shkodër dhe qysh kur ishte fëmijë familja e tij emigroi në Siri ku u vendos në Damaskun e sotëm. Aty i kaloi ditët e fëmijërisë dhe qysh herët nisi të merrej me dije. Mësoi nga një numër i madh i dijetarëve të asaj kohe. Krahas kërkimit të dijes, merrej edhe me një zeje të trashëguar. Punën e orëtarit e kryente me përvojë, andaj këtu e zgjidhte problemin material për vete dhe familjen e tij. Babai kryente detyrën e imamit dhe të gjithë shqiptarët që jetonin aty tuboheshin rreth tij. Ndaj djalit të tij kishte kujdes shumë të madh, me shpresë se një ditë do ta arrinte qëllimin.
Me kalimin e kohës Nasirudini me vendosmëri të madhe merrej me studime. Kërkimet në bibliotekën e Damaskut ishin bërë përditshmëri e tij, posaçërisht kishte interesim rreth dorëshkrimeve. Ditë të tëra nuk dilte jashtë dhe mund të themi se ajo ishte shtëpia e tij e dytë. Thonë se bibliotekën e Damaskut “Edh-dhahirie” që është nga më kryesoret në botën islame nuk e njeh askush më shumë se Nasirudini dhe gjithë përmbajtjen e saj e ka të regjistruar në kokën e tij. Kjo u bë shkak që më vonë rreth vetes të ketë numër të madh të nxënësve që mësonin nga dija e tij.
Më vonë u largua nga Siria dhe shkoi në Medinë ku ishte themeluar Universiteti Islam në krye me dijetarin Abdullah bin Baz, i cili e ftoi Nasirudinin që të vijë si mësimdhënës në këtë Universitet. Ftesën e pranoi me kënaqësi, ngase aty mësonin nxënës nga të gjitha anët e botës. Dëshmitarët thonë se ato ditë Medina i ngjante kohës kur jetonin sahabët e Pejgamberit. Dijetarët më të mëdhenj të kohës kishin vërshuar Medinën, kurse Xhamia e Pejgamberit ishte shndërruar në Universitet Popullor dhe vrujonte nga dija.
Nga Arabia Saudite kaloi në Jordan ku vazhdoi një jetë të lirë pa farë obligimi zyrtar. Tërë kohën e kalonte në studim dhe kurorëzoi shumë vepra të mëdha. Vetë nuk jetoi në Shqipëri, por shqipen nuk e kishte harruar, fliste rëndë, por mund të kuptohej.
Gjatë fjalimit të tij të bënte të bindesh se një det i mirëfilltë i dijes po derdhej nga goja e tij. Ngjallte kujtesën e dijetarëve të mëhershëm. Veprat e tij në historinë islame do të mbesin të paharruara.
Veprat që i shkroi janë të shumta. Kryesisht ka shkruar në lëndën e Hadithit dhe shkencat e saj. Me punën që e bëri është krahpërkrah me dijetarët më të mëdhenj të shkencës së Hadithit, andaj me të drejtë nga ana e kompetentëve është vlerësuar si muhadithi numër një i këtij shekulli.
Sipas vlerësimeve, ka më tepër se njëqind vepra të botuara, disa prej tyre voluminoze. Nga më të rëndësishmet “Irvaul galil”, ku ka bërë studimin kritik të haditheve me të cilat ka argumentuar njëri nga dijetarët e medh’hebit hanbeli në librin “Menarus-sebil”.
Vlerësimet e tij janë bazë për të gjithë studiuesit e sotëm. Gjithashtu mr rëndësi të madhe është edhe seria e haditheve të vërteta “Silsiletul ehadithi es-sahiha” dhe seria tjetër e haditheve të dobëta (daife). Me këtë bëri një punë që nuk e ka bërë askush para tij. Seria ka disa vëllime të botuara dhe të tjera të pabotuara. Është në vazhdim e sipër projekti rreth vlerësimeve të haditheve të katër suneneve dhe shumë të tjera. Pasi numri i tyre është shumë i madh, ne cekëm vetëm disa nga më të rëndësishmet. Thonë se ajo që ka mbetur në dorëshkrim është më tepër nga ajo që është botuar.
Në vlerësimet e haditheve që i bën Nasirudini mbështeten dijetarët më eminentë.
(P.S. Ky shkrim është publikuar në vitin 1996 – shumë kohë para se të vdes shejhu i nderuar - sh.FeB)