[Psikologu]

Karl Popper dhe kritika e tij

Ky filozof Karl Popper , i kishte rrënjet në logjiken pozitive dhe ky deshironte të bente kufizimin ose ndarjen në mes të asaj shkencores dhe joshkencores.
Qysh ne vitet e 1930 e kendej , Popper filloj të ketë një simpati dhe sinqeritet të madhë rrethë Psikoanalizes.
Diku më vonë ne vitin 1962 Popper e mori Psikoanalizen si shembullë në një teori e cila nuk rrezikonte të behej falsifikuese..
Në artikullin e tij Popper e përshkruan se si ai në vitin 1919 kur ishte ne moshen 17 vjeqare mendonte në kater teorit më të popullarizuara siq ishin ato:
Teoria e relativitetit e Ajnshtainit
Teoriahistorike e Marksit
Psikoanaliza e Freud dhe
Psikologjia individuale e Adlerit.
Shumë student u atraktuan pas ketyre teorive sepse keto sqaronin aq shumë dhe kjart , por personalishtë, Popper mendonte se ishte edhe një zbrazeti ne keto teori sepse në keto teori , nuk ishin të sqaruara të gjithat.
Ai shkeruan se:

”Cdo rast i mendimit mundej të sqarohej ndritshem nga teoria e Adlerit , po edhe aq shumë nga teoria e Freud-it.Une mundem te marrë vetem një rast qe ta ilustroj pak më lehtë duke i perdorur dy shembuj për veprimin dhe sjelljen e njeriut.
Shembullë ; Nje prind i cili e hudhë femiun e vetë në ujë me qellim që ta mbysë,dhe nje njeri i cili rrezikon jeten e vetë për ta shpetuar femiun.
Keto te dy rastet mund të sqarohen aq lehtë si ne termin Freudian po ashtu edhe ne termin Adlerian.
Ne bazë të Freud ky shembulli i parë për ketë njëri ,si shkak e ka vuajtjen nga shtrengimet dhe kompleksi (Oidipuskomplex) ndersa rasti i dytë është vetem rast sublimimi dhe asgjë me shumë.
Në bazë të Adlerit , njeriu i parë vuante nga ndjenjat e pasigurisë të cilat ndoshta i dhanë kurajo atij që të deshmon se ai mundet ta bejë një punë të tillë, pra një akt kriminel, ndersa tek rasti i dytë e kemi nevojen e nje njeriu i cili deshmon se ai guxon që ta rrezikoj jeten e vetë për ta shpetuar djalin.
Une nuk mundem të mendoj ndoj teori tjeter , përpos asaj që keto të dyjat mundem ti përkufizoj si term dhe teori e pa ndarë nga njëra tjetra si nga ajo freudiane dhe adleriane.
Dhe në fakt , ky ishte fakti i cili i përshtatej më së miri te keta te dy përsona që u muren si shembull për femijet e vetë të cilët kishin një vendim të prerë dhe një guxim por edhe një simpati , dhe se ne syrin e tyre behej vetem si një argument i fortë që i përshtatej kesaj teorie të mësiperme ,dhe kjo më benë të ceki se cdo trimeri ose guxim i tyre behej vetem dobësi e tyre (Popper 1962 faqe 35)

Në kontraste me ketë Karl Popper e parashtronte edhe teorin realtive të Ajnshtajnit (teoria e drites) ku atje drita rrezikonte të ndikonte keq nese ajo do të ishte e mundur që te fotografoj dielli në kohen e prarimit të tij.
Kuptimi i Popper mbi Psikoanalizen , e cila nuk mori ndoj përgjegje rrethë asaj që ai kishte parashtruar , është vetem një befasi e madhe ,një ironi, sepse ai e trajtonte Psikoanalizen si një teori joshkencore ,si një porosi por mbi të gjithat edhe një ironi .
Klasifikimi i Popper mbi Psikoanalizen si një joshkencore është berë shpeshë edhe nga ata të cilet kishin mendime të dobeta për përsonalitetin e Freud-it.
Por duhet edhe të konstatohet se Popper nuk beri ndonjë analizë mbi Psikoanalizen , dhe se ne fakt ai edhe nuk ishte i futur aq seriozishtë ne teorin e Freud-it.
Një kunderargument i shkathet ndjaj Popper është se ai ne fakt nuk e përdori ndoj shembullë real të Freud-it , por vetem e ilustroj mundesin që ta keqperdorë teorin, në vend që të deshmoj se Frud i ka berë ato teori të pa thyera dhe të pamposhtura në studimi shkencorë të tij.