[Psikologu]

Dy pleqt!

Në qati te shtepis vjeter
nuk del timi si dikur
kishte zjarrë në mbrendesi të saj
edhe dukej sikur furrë.

Tash në oxhak të ksaj qatie
zjarri mbrenda është i fikur
kan mbetë pleqet vetem aty
të gjithë femijet nga aty kan ikur.

Shkelen boten e u shprendanë
me deshirë të ken pasuri
që të jenë të paret e fisit
të ken vetura e të ken shtepi.

Tuj harrua se dheu i huaj
është si xehri që shpirtin ta kallë
dita , nata skan asnjë vlerë të madhe
veq kujtime me plotë mallë.

Se me kohë dikur kan thenë
pleqet e tanë qysh se moti
ty të mirë gyrbetin ta tregofshin
e kembet tua aty mos shkofshin.

Aje në atë qati të vjeter sot
veq dy pleq veten e mbajnë
dhe se bashku në merzin e tyre
me lot ne sy cdo here kjajnë.

Plaku burrë me musteqe të mdhaja
tinez plakes qan më shumë
e me veten flen ne vetmi
thotë une humba sjam askund.

Se rrita djalin për në gyrbet
që të ma mbyllë mua shtepin
më së shumti më plagosi
kur nga une i mori femin.

Plaka vetem nga merzija
renkon natë e renkon ditë
ne dorë një leck e mbanë cdo here
që nga lotet ti fëshin sytë.


Kalon java e kalon koha
sikur uji që shkon nder urë
në kasollë nuk ka më tym
nuk ka gru , e nuk ka burrë.

Me sy të terur të dy kan mbetur
shikojn rrugen e presin lajmin
kur me shpejtë do t i takojnë
nusen , nipat edhe djalin.

Po ata humben e vijnë aq rrallë
se kan punë e kohë nuk kan
ndersa toka e pa punuar
ka mbi therra në kater anë.


Ne oden tonë afer oxhakut
tha i joni nuk tha i huaj
"buka e kripa në vendin tuj
jan si mjalta ne vendë të huj!.