[Tomori]

Kongresi i Lushnjës iu dha fund punimevet më 9 Shkurt 1920 dhe, më 11 t'atij muaji, qeveria kombëtare hyri në Tiranë. Një fuqi vullnetarësh dhe disa qindra Matjanë që kishte sjellë me vehte Ahmet Zogu ia hapën udhën. Vendimet e Kongresit të Lushnjës ngjallën një enthusiazëm të përgjithshëm në popull, i cili u tregua kudo i gatishëm për të përkrahur qeverinë e re. Kështu kjo mundi të përballonte vështirësitë e para, të cilat ishin me të vërtet të mëdha: mungonte çdo gjë, mjetet financiare, organizimi, fuqia. Nga, ana tjetër, qeveria trathëtare e Durrësit, që drejtohej prej Mustafa Krujës dhe Myfit Libohovës me shokë, provoi të mbahej me anën e forcës italiane, por pas disa javësh u shkri vetvetiu, sepse krahinat e Shqipërisë së Mesme dhe i tërë vendi u lidhën me qeverinë e Tiranës. Kjo u vu t'organizonte administratën, gjindarmërinë, arësimin, financat, gjygjet. I bëri thirrje popullit shqiptar që të tregohej i bindur dhe t'a ndihmonte. Ahmet Zogu, si ministër i Punëve të Brendëshme, u tregua energjik dhe i zoti për të vënë rregullin. Rreth tij u mblodhën disa oficerë nacionalistë me anën e të cilëvet ai organizoi të parat fuqi kombëtare dhe mundi të shtronte në Shqipërinë e Mesme trubullimet e zakonshme t'Esadistëvet ose të Rebelëvet që shtytëshin tani prej Italianëvet