[Dilaver]

3. Kritika letrare shqiptare

E thëna e Mishel Montenjit se “më vështirë është t’i interpretosh interpretimet se t’i interpretosh gjërat” është bërë moto e punës së Ibrahim Rugovës në këtë vepër, duke artikuluar zinë e kërkimtarit nëpër labirintet e ideve të të tjerëve, aq më tepër në kaosin e mendimeve e të shkrimeve të shqiptarëve, pa asnjë sistemim deri në këtë kohë. Kjo vështirësi, prandaj, mund të lidhet edhe me përkushtimin për të sistemuar, klasifikuar e vlerësuar idetë, që janë vetëm evidenca dhe idetë që mbeten të gjalla e prodhore edhe në kohët përtej kohës kur linden.
Të gjitha problemet bëhen më të kapshme në fazat a periudhat kur artikulohet përfundimisht kritika letrare shqipe, që zhvillohet e perfeksionohet më së pari në dialog me vepra të letërsisë shqipe, pra si “interpretim i gjërave”. Kjo lidhet me shfaqjen e kritikës letrare në kuptimin modern, që do të lidhet teorikisht e praktikisht me emrin e Faik Konicës, me kohën e zhvillimit të letërsisë shqipe, me modernitetin e me shekullin njëzet.
Tanimë Rugova del në terrenin e vet të preferuar, kalon në tekst të kritikës, dhe kërkimi i tij bëhet krejt substancial duke hetuar premisat si bazë teorike të kritikës letrare dhe kahet si paraqitje apo orientime të metodave të diferencuara të kritikës letrare. Kjo është koha të cilën autori e cilëson si “konsolidim i kritikës”. Tanimë interpretimet e autorit janë të argumentuara në tekste dhe kanë mbështetjen klasifikuese, që reflektojnë përgjasime me metodat e kritikës letrare moderne në qarkun kulturor e letrar evropian. Rugova flet për vetëdijen kritike (F. Konica), kritikën introduktive (Fan S. Noli), kritikën psikanalitike (K. Maloki), kritikën filologjike e kulturohistorike (E.Çabej), kritikën imanente (M. Kuteli), kritikën e romanit (V. Koça), letërsinë realiste (Dh. Shuteriqi), kritikën estetike-historike (A.Pipa).
Kërkuesi i palodhshëm empirik i shkrimeve kritike shqipe dhe teoriku modern i kritikës, Ibrahim Rugova dëshmon gjerësinë e tij në metodë e në trajtim, ndonëse edhe vetë do të bjerë në kontekstin sociokulturor, qoftë në vështrimin e mungesës së riprodhimit sistematik të shkrimeve kritike, qoftë i shtrënguar nga premisat ideologjike dominante të kontekstit kulturor shqiptar kur është shkruar vepra. Ndryshe nuk ka si të dëshmohet vlerësimi i paktë në shkalloren kritike i Vangjel Koçës ashtu si dhe mungesa e vlerësimit kritik të Gjergj Fishtës e të Ernest Koliqit.
Kjo çështje bëhet edhe më problematike në trajtimin e kritikës letrare në Shqipëri në periudhën e pas luftës së dytë, ku ideologjia bëhet amëz e mendimit për letërsinë dhe ku metoda e realizmit socialist e “dekretuar” e fut letërsinë nën mbretërinë e dogmatizmit. Rugova përkrah karakterizimit mundohet të gjejë shkëndija të dinamizimit të brendshëm letrar, duke diskutuar kujdesshëm atë që do të quhej “dialog” ndërmjet tradicionalizmit dhe novatorizmit. Në këtë fushë, kërkuesi brilant, Rugova, lodhet duke gjetur sjelljen e mirëkuptimit, por edhe duke prodhuar faqet më jointeresante të studimit të tij.
Kur është çështja e vështrimit të kritikës letrare shqiptare në Kosovë, Rugova është në shtëpinë e vet dhe në formatin e vet, prandaj gjykimet i ka më të lira e të vërteta, të mbështetura në argumente. Ai karakterizon e klasifikon orientime kritike dhe vlerëson kritikën me lehtësi të pazakonshme. Mirëpo, edhe këtu i del para një problem, të cilin nuk ka si ta zgjidhë aty për aty. Disa nga kritikët, që i sheh më prodhorët në vështrimin e pranimit e të vlerësimit, ishin në kulmin e tyre të krijimtarisë, prandaj vlerësimet e studiuesit vetvetiu marrin trajtën e paravështruesit, që nuk është një pozitë e dëshirueshme e njeriut që nuk do të duhej të klasifikonte pa e pasur bazën e plotë argumentative.