[Murgesha]

Jam ulur në tavolinën e natyrës, përballë kam një det të egërsuar dhe era e rrëmbyerr sikur tallet me flokët e mia, që i drejton kah tja doj asaj qejfi. Dhe për qudinë time atje lart në qiell duket një diell i fortë.
Është muaji Korrik por unë kam të ftohtë, se edhe koha e tillë është.
Shiqoj më kërshëri detin e trazuar, valët që përplasen e shkumbëzojnë dy metra larg meje.
Pika uji të njelmtë më bijnë fytyrës, e unë padashur tërë kohën i fshij me dorë ato.

Më duket se e kam dikend pas shpinde dhe kthej kokën. Shoh dhe sju besoj syve të mijë, një grua plakë, me patika dhe trenerka Adidas dhe në kokë shaminë. E përshëndeta "me a mujte halloke"? Nuk mu përgjigj po u ul afër meje. E shikoja tërë kohën profilin e fytyrës së saj e në të shifja një bukuri të perënduar, rrudhat e ballit tregonin një vuajtje të pa shprehur. Po e hetoja tërë kohën dhe si duket më në fund e kuptoi dhe u kthye kah unë. Sytë i kishte të mbushura lotë, një lot tinzar po i rrokullisej faqeve të vyshkyra, e unë pa dashur i buzëqesha.
Eh medet për ne moj bijë më tha:
- "Është kah më kallet zemra më shumë se zjarri që mu kallë shtëpia, më shumë se prushi në shporet.
Si u katandisëm kështu, unë gruaja plakë të vishem si burrë, bubu për mua po të më shifte kështu i ziu plak."
U ngrit pa thënë asnjë fjalë më tepër dhe u largua.

Korrik 99.

Ps. Shumë më vonë kam marrë vesh për atë grua.
Ishte e vetme në Danimarkë, atje jo vetëm shtëpinë por edhe burrin bashkë me te ja kishin pas djegur. Djemtë i ka diku në përendim, e mua nuk më largohet prej mendjes ajo bisedë me te, kur atë e pengonte shumë veshja e saj, katandia e saj që duhej të vishej si burrë por edhe krenaria me të cilën e mbante shaminë në kokë. Ishte e vetmja gjë që i kishte mbetur nga pasuria e saj.