Dardania.de - Shiko Postimin Tek

**Murgesha** · 24-12-05, 02:13

KRISHTERIZMI MESJETAR - DJEP I ATEIZMIT

Në Egjiptin e lashtë, Magjia e Lartë, shënoi kulminacionin e vet. Madje egjiptasit ishin në gjendje jo vetëm të shëronin sëmundje me metoda misterioze por edhe të ofrojnë fakte relevante, të cilat, vetëm shkenca e sotme ka arritur t'i kuptojë dhe t'i pranojë si të vërteta. Mohimi i Perëndisë dhe dhënia pas magjisë, mori hov pas deklarimit cinik të faraonit Thuthantkamon: "Kush është Zoti që unë duhet t'i bindem zërit të tij? Unë nuk e njoh Zotin!"
Babilonasit, quheshin nga të tjerët HALDEJ (mospërfillës), dhe më me ëndje i luteshin zotit të tyre të magjisë-MARDUK, në fakt, që në shek.VI p.e.s. babilonasve u zhduken gjurmët nën sundimin persik.
Apo, Pitagora, që quhej Apollon (i kohës), konsideronte se fshehtësia e krijimit të gjithësisë qëndron në numra e jo në ekzistencën e Perëndisë.
Gjatë Mesjetës, Kisha Katolike ushtronte një pushtet absolut mbi besimtarët e saj. "Hierarkia nuk ishte në lartësinë e duhur për t'u kujdesur për nevojat frymore të popullit-vëren "The Encyclopedia Americana" - Klerikët e rangut të lartë, veçanërisht peshkopët, ishin marë përsëri nga fisnikëria dhe e shihnin zyrën e tyre, ndër të tjera, edhe si burim prestigji dhe pushteti."
Gjordano Bruno (1548-1600), digjet në Romë nga inkuizicioni i akuzuar si heretik, e në të vërtetë ai vetëm besoi në astrologji, në forcën hyjnore të yjeve dhe planeteve, e posaçërisht e luftoi me ngulm krishterizmin e kohës, i cili kishte prishur besimin e vërtetë.
Po, çuditërisht, krishtërizmi, sidomos ai mesjetar, nxiti ateizmin dhe përhapjen drakonike të tij. Profesori teolog Michael Backley, shkruan: "Kishat ishin terreni më i përshtatshëm i ateizmit. Ndërgjegjja perëndimore e gjeti veten të skandalizuar dhe të pështirosur nga fetë rrëfyese. Kishat dhe sektet e shkretëruan Evropën, vunë bazat për ngritjen e rezistencës fetare dhe të revolucionit, u përpoqën të shkishëronin dhe të rrëzonin monarkët". Disa si John Calvin dhe Martin Luther u përpoqën të sjellin reforma kishtare, por siç duket pa sukses. Mbase, disa episode ishin kaq të egra, sa tre shekuj më vonë, presidenti i tretë i SHBA-ve, Thomas Jafferson, do të shkruajë: "Do të ishte më e falshme të mos besoje aspak në Perëndinë, sesa ta blasfemoje atë me anë të atributeve shtazarake të Calvinit". Lindi kështu, një mentalitet liberal që pranonte opcione të ndryshme mbi Perëndinë. Kështu, edhe gratë zunë t'i kundërvihen Zotit. Ato, tashmë si shtriga, aq shumë u përhapën në Evropë, sa që detyrimisht "...mania e gjuetisë dhe e ekzekutimit të shtrigave filloi në Angli, mori hov në Gjermani, Francë, Spanjë e përfundoi në qytetin Glarus të Zvicrës më 1782, ku u ekzekutuan mëse 200 shtriga..." (Richard Cavendish, HISTORIA E MAGJISË). Gjatë kësaj kohe hasen edhe tendencat e para për një botëkuptim logjik mbi Perëndinë, tendenca këto që synonin zbritjen poshtë të Zotit, nga Qielli në Tokë këtu mes njerëzve, ku edhe do të duhej ta kishte vendin. Imagjinimi i tij si një mbret i ulur galuc, në një fron të lartë qiellor, dhe me një shkop në dorë me të cilin godet pamëshirshëm keqbërësit, tashmë nuk pinte ujë. Agripa Von Neteschein (emri i vërtetë Cheinrich Cornelijos, 1486-1535), Dr.Faustus (pa ditëlindje të saktë, vdiq më 1540), Paracelzius (Bombast von Honenheim, 1493-1541), Nostradamus (1503-1566), Christian Rosenkreuz (1378-1484, formoi "VËLLAZËRINË E KRYQIT TË TRËNDAFILTË" prej së cilës filloi të marë hov MASONERIA apo si u quajt në fillim "SHOQATA E MURATORËVE") etj. ndihmuan më së tepërmi në përhapjen e këtij mendimi të ri, i cili synonte që njeriun ta ulte në fronin hyjnor.
Në shek.18-të, racionalizmi ishte ilaçi kryesor i zgjidhjes së problemeve. Gjermani Emanuel Kant, pohoi se progresi i njeriut ishte penguar nga mbështetja e tij për udhëheqje në politikë dhe në fe. "Guxo të njohësh-këshilloi ai-provo të përdorësh intelegjencën tënde!"
A do të mund të ekzistonin jeta dhe unversi pa pasur më parë një shkak të mbinatyrshëm? A përbën adhurimi i kësaj krijese mbinatyrore një humbje kohe? Po njeriu? Ku është ai, mos është përjashtuar nga loja, cili është pozicioni i tij? Fridrich Nietsche ishte më i zëshmi: "Ashtu siç nuk kemi nevojë për një kod moral, nuk kemi më nevojë edhe për fenë!" Apo më vonë ai u bë fare radikal duke konstatuar me ngulm: "Perëndia tashmë ka vdekur. Njeri-ti je i lirë!"
Një shekull e ca më vonë. Bhagwan Shree Rajneesh (OSHO), kështu do ta komentonte "vdekjen" e Zotit nga Nietsche: "...Depërtimi aq i vrullshëm i fesë në mendjen e njeriut ka krijuar imazhin se njeriu është vetëm një figurë shahu në duart e Zotit, vetëm një qenie mikroskopike që nuk guxon të ndërmarrë asgjë me vetëiniciativë, qoftë në planin e zhvillimit shpirtëror, qoftë në atë material. Ky koncept e ka të garantuar rrugën për në errësirë e ferr. Prandaj, Nietsche, u mundua të lironte njeriun prej dogmave të tilla që s'janë gjë tjetër pos pjellë e religjioneve jo të mirëfillta. Njeriu i mirëfilltë religjioz, apo MBINJERIU, çfarë e synonte Nietsche, është i vetëdijësuar se Perëndia ekziston jo si dogmë që vetëm e ngushton vetëdijen, por si Plotni që e zgjeron vetëdijen deri në maksimumin e njeriut - ndriçimin e plotë shpirtëror. Prandaj ai pati guximin ta shpallë Zotin të vdekur, për t'ia hapur rrugën njeriut që t'i njohë gjërat përtej kufinjve e mureve që i ka vënë i ashtuquajtur religjion... Në rrugën e mundimshme deri në ndriçimin e plotë shpirtëror, respektivisht në rrugën e afrimit të njeriut me Intelegjencën e Pakufishme, Perëndinë, - vazhdon OSHO - tri janë mundësitë reale që e presin njeriun: e para, vdekja fizike, sidomos nëse qëndron dobët në planin e shëndetit: e dyta, çmenduria apo kalimi në gjendje pa kontroll të vetëdijes; dhe e treta, ndriçimi shpirtëror, me ç'rast njeriu ndriçohet edhe fizikisht..."(OSHO,"Dimensionet e së andejshmes").
vazhdon
"Njerëzit, sakaq e ndryshuan pikëpamjen e tyre për fenë. Ata nuk kënaqeshin më me shpërblimet e premtuara në qiell: kërkonin një jetë më të mirë në tokë..." (The Universal History Of The World). Të zhgënjyer nga feja, shumë filozofë dhe njerëz me ndikim të kohës u bënë deistë. Deistët pohonin se posi një orëbërës, Perëndia e vuri në lëvizje krijimin e vet dhe pastaj e hoqi përfundimisht vëmendjen nga ai, duke mbajtur një qëndrim indiferent ndaj tij. Madje disa shkuan aq larg, sa që në shekullin 19-të, Perëndia u mohua hapur dhe ky mentalitet mori dhenë. U shfaqën rryma filozofike që botërisht angazhoheshin për ateizëm, siç ishte Marksizmi. Themeluesi i tij, p.sh. Karl Marx, shkrimet e të cilit patën ndikim në dekadat e ardhshme, deklaroi me ngulm: "Dua të çliroj gjithnjë e më shumë mendjen nga vargojntë e fesë" apo edhe "... feja është opium për popullin!". Ludwig Fjoerbahu e cilësoi fenë si "ëndërr të mendjes njerëzore" ndërsa një ateist i përbetuar i shpalli pikëpamjet e veta: "Perëndia është armiku ynë. Urrejtja kundrejt Perëndisë është fillimi i mençurisë. Nëse njerëzimi dëshiron të bëjë progres të vërtetë, mund të bëjë vetëm me ateizmin."

24-12-05, 02:13	#2
Murgesha Administratorët Anëtarësuar: 24-10-03 Vendndodhja: Diku nëpër botë.... Postime: 40,346	KRISHTERIZMI MESJETAR - DJEP I ATEIZMIT Në Egjiptin e lashtë, Magjia e Lartë, shënoi kulminacionin e vet. Madje egjiptasit ishin në gjendje jo vetëm të shëronin sëmundje me metoda misterioze por edhe të ofrojnë fakte relevante, të cilat, vetëm shkenca e sotme ka arritur t'i kuptojë dhe t'i pranojë si të vërteta. Mohimi i Perëndisë dhe dhënia pas magjisë, mori hov pas deklarimit cinik të faraonit Thuthantkamon: "Kush është Zoti që unë duhet t'i bindem zërit të tij? Unë nuk e njoh Zotin!" Babilonasit, quheshin nga të tjerët HALDEJ (mospërfillës), dhe më me ëndje i luteshin zotit të tyre të magjisë-MARDUK, në fakt, që në shek.VI p.e.s. babilonasve u zhduken gjurmët nën sundimin persik. Apo, Pitagora, që quhej Apollon (i kohës), konsideronte se fshehtësia e krijimit të gjithësisë qëndron në numra e jo në ekzistencën e Perëndisë. Gjatë Mesjetës, Kisha Katolike ushtronte një pushtet absolut mbi besimtarët e saj. "Hierarkia nuk ishte në lartësinë e duhur për t'u kujdesur për nevojat frymore të popullit-vëren "The Encyclopedia Americana" - Klerikët e rangut të lartë, veçanërisht peshkopët, ishin marë përsëri nga fisnikëria dhe e shihnin zyrën e tyre, ndër të tjera, edhe si burim prestigji dhe pushteti." Gjordano Bruno (1548-1600), digjet në Romë nga inkuizicioni i akuzuar si heretik, e në të vërtetë ai vetëm besoi në astrologji, në forcën hyjnore të yjeve dhe planeteve, e posaçërisht e luftoi me ngulm krishterizmin e kohës, i cili kishte prishur besimin e vërtetë. Po, çuditërisht, krishtërizmi, sidomos ai mesjetar, nxiti ateizmin dhe përhapjen drakonike të tij. Profesori teolog Michael Backley, shkruan: "Kishat ishin terreni më i përshtatshëm i ateizmit. Ndërgjegjja perëndimore e gjeti veten të skandalizuar dhe të pështirosur nga fetë rrëfyese. Kishat dhe sektet e shkretëruan Evropën, vunë bazat për ngritjen e rezistencës fetare dhe të revolucionit, u përpoqën të shkishëronin dhe të rrëzonin monarkët". Disa si John Calvin dhe Martin Luther u përpoqën të sjellin reforma kishtare, por siç duket pa sukses. Mbase, disa episode ishin kaq të egra, sa tre shekuj më vonë, presidenti i tretë i SHBA-ve, Thomas Jafferson, do të shkruajë: "Do të ishte më e falshme të mos besoje aspak në Perëndinë, sesa ta blasfemoje atë me anë të atributeve shtazarake të Calvinit". Lindi kështu, një mentalitet liberal që pranonte opcione të ndryshme mbi Perëndinë. Kështu, edhe gratë zunë t'i kundërvihen Zotit. Ato, tashmë si shtriga, aq shumë u përhapën në Evropë, sa që detyrimisht "...mania e gjuetisë dhe e ekzekutimit të shtrigave filloi në Angli, mori hov në Gjermani, Francë, Spanjë e përfundoi në qytetin Glarus të Zvicrës më 1782, ku u ekzekutuan mëse 200 shtriga..." (Richard Cavendish, HISTORIA E MAGJISË). Gjatë kësaj kohe hasen edhe tendencat e para për një botëkuptim logjik mbi Perëndinë, tendenca këto që synonin zbritjen poshtë të Zotit, nga Qielli në Tokë këtu mes njerëzve, ku edhe do të duhej ta kishte vendin. Imagjinimi i tij si një mbret i ulur galuc, në një fron të lartë qiellor, dhe me një shkop në dorë me të cilin godet pamëshirshëm keqbërësit, tashmë nuk pinte ujë. Agripa Von Neteschein (emri i vërtetë Cheinrich Cornelijos, 1486-1535), Dr.Faustus (pa ditëlindje të saktë, vdiq më 1540), Paracelzius (Bombast von Honenheim, 1493-1541), Nostradamus (1503-1566), Christian Rosenkreuz (1378-1484, formoi "VËLLAZËRINË E KRYQIT TË TRËNDAFILTË" prej së cilës filloi të marë hov MASONERIA apo si u quajt në fillim "SHOQATA E MURATORËVE") etj. ndihmuan më së tepërmi në përhapjen e këtij mendimi të ri, i cili synonte që njeriun ta ulte në fronin hyjnor. Në shek.18-të, racionalizmi ishte ilaçi kryesor i zgjidhjes së problemeve. Gjermani Emanuel Kant, pohoi se progresi i njeriut ishte penguar nga mbështetja e tij për udhëheqje në politikë dhe në fe. "Guxo të njohësh-këshilloi ai-provo të përdorësh intelegjencën tënde!" A do të mund të ekzistonin jeta dhe unversi pa pasur më parë një shkak të mbinatyrshëm? A përbën adhurimi i kësaj krijese mbinatyrore një humbje kohe? Po njeriu? Ku është ai, mos është përjashtuar nga loja, cili është pozicioni i tij? Fridrich Nietsche ishte më i zëshmi: "Ashtu siç nuk kemi nevojë për një kod moral, nuk kemi më nevojë edhe për fenë!" Apo më vonë ai u bë fare radikal duke konstatuar me ngulm: "Perëndia tashmë ka vdekur. Njeri-ti je i lirë!" Një shekull e ca më vonë. Bhagwan Shree Rajneesh (OSHO), kështu do ta komentonte "vdekjen" e Zotit nga Nietsche: "...Depërtimi aq i vrullshëm i fesë në mendjen e njeriut ka krijuar imazhin se njeriu është vetëm një figurë shahu në duart e Zotit, vetëm një qenie mikroskopike që nuk guxon të ndërmarrë asgjë me vetëiniciativë, qoftë në planin e zhvillimit shpirtëror, qoftë në atë material. Ky koncept e ka të garantuar rrugën për në errësirë e ferr. Prandaj, Nietsche, u mundua të lironte njeriun prej dogmave të tilla që s'janë gjë tjetër pos pjellë e religjioneve jo të mirëfillta. Njeriu i mirëfilltë religjioz, apo MBINJERIU, çfarë e synonte Nietsche, është i vetëdijësuar se Perëndia ekziston jo si dogmë që vetëm e ngushton vetëdijen, por si Plotni që e zgjeron vetëdijen deri në maksimumin e njeriut - ndriçimin e plotë shpirtëror. Prandaj ai pati guximin ta shpallë Zotin të vdekur, për t'ia hapur rrugën njeriut që t'i njohë gjërat përtej kufinjve e mureve që i ka vënë i ashtuquajtur religjion... Në rrugën e mundimshme deri në ndriçimin e plotë shpirtëror, respektivisht në rrugën e afrimit të njeriut me Intelegjencën e Pakufishme, Perëndinë, - vazhdon OSHO - tri janë mundësitë reale që e presin njeriun: e para, vdekja fizike, sidomos nëse qëndron dobët në planin e shëndetit: e dyta, çmenduria apo kalimi në gjendje pa kontroll të vetëdijes; dhe e treta, ndriçimi shpirtëror, me ç'rast njeriu ndriçohet edhe fizikisht..."(OSHO,"Dimensionet e së andejshmes"). vazhdon "Njerëzit, sakaq e ndryshuan pikëpamjen e tyre për fenë. Ata nuk kënaqeshin më me shpërblimet e premtuara në qiell: kërkonin një jetë më të mirë në tokë..." (The Universal History Of The World). Të zhgënjyer nga feja, shumë filozofë dhe njerëz me ndikim të kohës u bënë deistë. Deistët pohonin se posi një orëbërës, Perëndia e vuri në lëvizje krijimin e vet dhe pastaj e hoqi përfundimisht vëmendjen nga ai, duke mbajtur një qëndrim indiferent ndaj tij. Madje disa shkuan aq larg, sa që në shekullin 19-të, Perëndia u mohua hapur dhe ky mentalitet mori dhenë. U shfaqën rryma filozofike që botërisht angazhoheshin për ateizëm, siç ishte Marksizmi. Themeluesi i tij, p.sh. Karl Marx, shkrimet e të cilit patën ndikim në dekadat e ardhshme, deklaroi me ngulm: "Dua të çliroj gjithnjë e më shumë mendjen nga vargojntë e fesë" apo edhe "... feja është opium për popullin!". Ludwig Fjoerbahu e cilësoi fenë si "ëndërr të mendjes njerëzore" ndërsa një ateist i përbetuar i shpalli pikëpamjet e veta: "Perëndia është armiku ynë. Urrejtja kundrejt Perëndisë është fillimi i mençurisë. Nëse njerëzimi dëshiron të bëjë progres të vërtetë, mund të bëjë vetëm me ateizmin."