[Psikologu]

Kur shpirti flet!

Ne keshtjellen time të ndertuar nga vetmija dhe errresira , kohë pas kohe , aty cdo here mbreteroj një heshtje e cila ishte mesur të mos lejoj askend ë të hyj fare aty.
Në ditet e lulezimit të luleve të pranveres , në të njejten kohë , së bashku me lulet , filloj të hapet dera e keshjelles së mbyllur, duke e ndegjuar trokitjen tende e cila nga koha ne kohë, dita ne ditë e cast në castë , trokiste aty, mirpo qelesi i kesaj keshtjelle ishte humbur dikund në fundin e zemres , që nuk gjindej dot nga cila dorë qoftë.
Me trokitjet e tua , filloj që edhe qelesi të lekundet , dhe të kerkon doren e cila do ta hapte deren e keshtjelles së lodhur nga merzija dhe vetmija.
Trokitjet vazhduan dhe vazhduan pa nderpre , dhe ne një ditë të gëzuar , u hap edhe keshtjella dhe dera e saj, e ne doren tende , i gjendë qelesi të cilen ti e mbaje pas rrembimit nga trokitjet e njëpasnjeshme.
Tie e hape keshtjellen në zemren time që ajo filloj të mbushet me shumë hare, gezim dhe me shumë shpejtesi të madhe , ndjeu aromen e luleve në stinen e pranveres , e nga erresira e përcjellur në kohen e gjatë, ne mbrendesi të keshtjelles së zemres, filloj të futej drita e bardhë , dhe kjo dritë u bë me shumë se drita , heshtja u zhduk dhe zemra filloj të flasë panderpre, duke e thenë fjalen e gëzimit dhe fjalen që cdo here bertiste dhe ushtonte ne mbrendesin e keshtjelles së zemres time , kjo fjalë kishte fuqi aq të madhe e cila e dridhte zemren aq shumë , mu sikur e dridhte edhe qelsin , tash kjo fjalë e dridhte zemren cdo ditë , cdo natë , castë e kohë , duke ushtuar dhe brohoritur:
Të dua , të dua , të dua..
Dridhjet e gezuara e harruan erresiren , driten dhe vetmin , e në ato brohoritje akoma ndegjohen fjalet e madheruara , dhe qelsi i deres së keshtjelles gjindet në duartë e tua, me deren e hapur , që nuk do të dijë kurrë të mbyllet.
Zemra ushton nga dridhje dhe fjale, e bashkë me keto , prapë vjen stina e gezuar e pranveres, stinë e mbushurë plotë me lule, që mbajnë aromen e të shtrenjetes dashuri.