Dardania.de - Shiko Postimin Tek

doGzona · 25-01-06, 14:04

Prishtinë, 25 janar 2006 /TN /QIK

Shkruan: Bernard Kushner*
( Bernard Kouchner )*

Ibrahim Rugova, 61-vjeçar, i quajtur "Gandi i Ballkanit ", sapo vdiq. Konsumues i madh cigaresh në vendin ku të gjithë pinë duhan. Ai vdiq nga kanceri në mushkëri. Në këtë plan nuk arrita ta bind. Vishej gjithmonë me kostum të errtë, të gështenjtë ose të hirtë, me këmishë të bardhë e kravatë, ai mbante në qafë gjithmonë një shall mëndafshi. Në rrafshinën e Kosovës dhe në malet përreth, ky burrë ishte unik.

Ai mendonte dhe shprehej si intelektual dhe e kishte mërzi të bëhej i pari. I urrente mbledhjet publike ku shprehej pa karizëm, me zërin e ulur dhe me arsyen e një profesori të formuar në Sorbonë.

Ai çapitej nëpër këto rajon të ashërd dhe fshatra pa ndonjë mëshirë a keqardhje dhe preferonte zyrën shtëpisë së vet në lagjen shik të Prishtinës. Ai e urrente dhunën dhe mendonte se debati, e vetmja rrugë e suksesit, mbetej gjithmonë e mundshme.

Në Ballkan trimëria e egër, kuraja heroike, shprehja masive, fizike e angazhimit përshfaqen në çdo gjest të njerëzve. Ata shkojnë në treg ose i ruajnë veturat sikur sakrificë. Thuhet se në Kosovë fëmijët mësohen për ta njohur vetëm një frikë: atë si të tregohet ajo.

Njerëzit e Ballkanit, me psikizmin e modeluar gjatë shekujve të betejave, përpiqen që gjithmonë të japin prova të kësaj trimërie të pezmatuar që nxit kërkimin e rrezikut me duele të pakuptimta. Në këtë kontekst burrërie, teoria e jo dhunës, ajo të cilin ai e ligjëronte me ngulm, ngjate një strehim i gjorë, në mos dhe jo degradues. "Ibrahim", siç e quanin të gjithë, me një buzëqeshje aq gjentile dukej i kundërt.

Në Kosovë ekziston hendeku ndërmjet atyre që morën armët në duar dhe atyre që përdoren metoda më të buta, më moderne, më mediatike. Hashim Thaçi, shef i UÇK-së, në opozitë, ushtari Ramush Haradinaj, i bërë kryeministër dhe plaku Ibrahim Rugova simbolizojnë zgjidhje që mbeten të papajtuar një kohë të gjatë. Kjo diferencë mbetet e madhe tani, në kohën kur, nën udhëheqjen e finlandezit Marti Ahtisarit, do të fillojnë bisedimet e serbëve dhe kosovarëve për statusin final të Kosovës.

Kur u zgjodh president i Kosovës, ai mori zyrën e madhe me mobile druri të errtë që ka qenë më parë e imja, ku më herët kishte qëndruar guvernatori serb, në ndërtesën e Qeverisë. Por ai gjithmonë i pranonte vizitorët në shtëpinë e madhe familjare në rrugën për në Gërmi.

Kopshti dhe bodrumi ziheshin nga sigurimi. Ibrahim Rugova priste mysafirët sipër shkallëve dhe i shpinte ata në dhomën e pritjes me shqiponjën dykrerëshe të flamurit të Kosovës për të evituar ngjashmërinë me flamurin shqiptar, të dizajnuar nga ai vetë, të cilën askush nuk e donte. Dy foto të mëdha e paraqisnin me Melin Ollbrajtin dhe me kryetarin Klinton. Dhoma ishte me përlot trofe. Drejtori i kabinetit të tij, subtili Skender Hyseni, ishte gjithmonë aty.

E ngrinim një gotë dhe qeshnim për kohët e ikura, për vizitën time të parë në vitin 1991 fshehtas dhe të rezistencës pasive ndaj Slobodan Milosheviqit, "kur Ibrahim Rugova, me forcën e bindjes, ia kishte dalë të krijonte një administratë shqiptare nëntokësore, shkolla nëpër bodrume dhe klinika nëpër parkingje.

I evokonim vendimet politike për të filluar dialogun për Kosovën me serbët, ithtar i të cilit ishte Ibrahim Rugova, me temë kryesore, kushtet e serbëve të mbetur në Kosovë, gjithnjë të rrezikuar nëse jo dhe të dhunuar. Ibrahim Rugova ndante indinjatën me ne.

Ai qe aq shumë kohë ishte shënjestër, ai që mbijetoi shumë përpjekje për vrasje, pranonte gjithmonë të shkonte në shtratin e viktimave serbe dhe të m erret pozitën për respektin e të drejtave të njeriut. Sigurisht se kjo nuk mjaftonte që të ndaleshin aktet e këqija.

Pas takimit Ibrahim Rugova rregullisht e shoqëronte të ftuarin e vet në zyrën e pritjes, me tryezat e mbuluara me mineralet plot ngjyra nxjerrë nga toka e Kosovës, xeheroret e Trepçës. Ai ofronte një gur shkëlqyes, një gur të praruar, simbol i këtij vendi të vrazhdë -e masiv, pa butësi e dashuri, ku këngët e trimërisë zëvendësojnë gjithnjë këngët e dashurisë.

Bashkësia ndërkombëtare bashkohet vetëm në fatkeqësi. Ne e kemi harruar ca Kosovën, përpjekjet diplomatike, dhembjet e lindura nga regjimi përjashtues i vendosur nga Milosheviqi që i ngjante 'aparteidit.

Ne kemi humbur nga pamja qindra mijëra shqiptarë të dëbuar nga rajon i nga ithtarë të Slobodan Milosheviqit, luftën ajrore që e bëmë aty, zgjedhjet e suksesshme dhe të përcaktuara nga vetë shqiptarët. Kosova ka përjetuar një eklips indinjate.

Vdekja e Ibrahim Rugovës, kryetar pa pallat e pa komb, luftëtar idesh, luftëra i paqes, një burrë këmbëngulës dhe i vetmuar që e dërgoi popullin e vet drejt një të ardhmeje që nuk do të jete veçse e mirë, na përkujton angazhimin tonë dhe premtimet tona.

Pa të, pa këmbënguljen e tij, pa rezistencën e refuzimit të tij, nuk do të kishte sot as Kosovë as shpresë së lirisë për të. Ai ishte një erudit, më me dëshirë autokrat, i paparashikueshëm dhe fleksibël njëkohësisht, njeri i dialogut, luftëtar këmbëngulës, shumë popullor dhe megjithatë izoluar, gjithnjë i sjellshëm, aq sa druajtja e tij, kultura e tij e thellë dhe maturia e bënin ndonjëherë krenar.

Dhe afër tij kaloi Historia.

Paris, 24 janar 2006
(*Autori është profesor në CNAM, themelues i Mjekëve të Botës, ka qenë përfaqësues i lartë i Kombeve të Bashkuara në Kosovë)

25-01-06, 14:04	#205
doGzona Anëtarësuar: 23-03-05 Postime: 9,331	Prishtinë, 25 janar 2006 /TN /QIK Shkruan: Bernard Kushner* ( Bernard Kouchner )* Ibrahim Rugova, 61-vjeçar, i quajtur "Gandi i Ballkanit ", sapo vdiq. Konsumues i madh cigaresh në vendin ku të gjithë pinë duhan. Ai vdiq nga kanceri në mushkëri. Në këtë plan nuk arrita ta bind. Vishej gjithmonë me kostum të errtë, të gështenjtë ose të hirtë, me këmishë të bardhë e kravatë, ai mbante në qafë gjithmonë një shall mëndafshi. Në rrafshinën e Kosovës dhe në malet përreth, ky burrë ishte unik. Ai mendonte dhe shprehej si intelektual dhe e kishte mërzi të bëhej i pari. I urrente mbledhjet publike ku shprehej pa karizëm, me zërin e ulur dhe me arsyen e një profesori të formuar në Sorbonë. Ai çapitej nëpër këto rajon të ashërd dhe fshatra pa ndonjë mëshirë a keqardhje dhe preferonte zyrën shtëpisë së vet në lagjen shik të Prishtinës. Ai e urrente dhunën dhe mendonte se debati, e vetmja rrugë e suksesit, mbetej gjithmonë e mundshme. Në Ballkan trimëria e egër, kuraja heroike, shprehja masive, fizike e angazhimit përshfaqen në çdo gjest të njerëzve. Ata shkojnë në treg ose i ruajnë veturat sikur sakrificë. Thuhet se në Kosovë fëmijët mësohen për ta njohur vetëm një frikë: atë si të tregohet ajo. Njerëzit e Ballkanit, me psikizmin e modeluar gjatë shekujve të betejave, përpiqen që gjithmonë të japin prova të kësaj trimërie të pezmatuar që nxit kërkimin e rrezikut me duele të pakuptimta. Në këtë kontekst burrërie, teoria e jo dhunës, ajo të cilin ai e ligjëronte me ngulm, ngjate një strehim i gjorë, në mos dhe jo degradues. "Ibrahim", siç e quanin të gjithë, me një buzëqeshje aq gjentile dukej i kundërt. Në Kosovë ekziston hendeku ndërmjet atyre që morën armët në duar dhe atyre që përdoren metoda më të buta, më moderne, më mediatike. Hashim Thaçi, shef i UÇK-së, në opozitë, ushtari Ramush Haradinaj, i bërë kryeministër dhe plaku Ibrahim Rugova simbolizojnë zgjidhje që mbeten të papajtuar një kohë të gjatë. Kjo diferencë mbetet e madhe tani, në kohën kur, nën udhëheqjen e finlandezit Marti Ahtisarit, do të fillojnë bisedimet e serbëve dhe kosovarëve për statusin final të Kosovës. Kur u zgjodh president i Kosovës, ai mori zyrën e madhe me mobile druri të errtë që ka qenë më parë e imja, ku më herët kishte qëndruar guvernatori serb, në ndërtesën e Qeverisë. Por ai gjithmonë i pranonte vizitorët në shtëpinë e madhe familjare në rrugën për në Gërmi. Kopshti dhe bodrumi ziheshin nga sigurimi. Ibrahim Rugova priste mysafirët sipër shkallëve dhe i shpinte ata në dhomën e pritjes me shqiponjën dykrerëshe të flamurit të Kosovës për të evituar ngjashmërinë me flamurin shqiptar, të dizajnuar nga ai vetë, të cilën askush nuk e donte. Dy foto të mëdha e paraqisnin me Melin Ollbrajtin dhe me kryetarin Klinton. Dhoma ishte me përlot trofe. Drejtori i kabinetit të tij, subtili Skender Hyseni, ishte gjithmonë aty. E ngrinim një gotë dhe qeshnim për kohët e ikura, për vizitën time të parë në vitin 1991 fshehtas dhe të rezistencës pasive ndaj Slobodan Milosheviqit, "kur Ibrahim Rugova, me forcën e bindjes, ia kishte dalë të krijonte një administratë shqiptare nëntokësore, shkolla nëpër bodrume dhe klinika nëpër parkingje. I evokonim vendimet politike për të filluar dialogun për Kosovën me serbët, ithtar i të cilit ishte Ibrahim Rugova, me temë kryesore, kushtet e serbëve të mbetur në Kosovë, gjithnjë të rrezikuar nëse jo dhe të dhunuar. Ibrahim Rugova ndante indinjatën me ne. Ai qe aq shumë kohë ishte shënjestër, ai që mbijetoi shumë përpjekje për vrasje, pranonte gjithmonë të shkonte në shtratin e viktimave serbe dhe të m erret pozitën për respektin e të drejtave të njeriut. Sigurisht se kjo nuk mjaftonte që të ndaleshin aktet e këqija. Pas takimit Ibrahim Rugova rregullisht e shoqëronte të ftuarin e vet në zyrën e pritjes, me tryezat e mbuluara me mineralet plot ngjyra nxjerrë nga toka e Kosovës, xeheroret e Trepçës. Ai ofronte një gur shkëlqyes, një gur të praruar, simbol i këtij vendi të vrazhdë -e masiv, pa butësi e dashuri, ku këngët e trimërisë zëvendësojnë gjithnjë këngët e dashurisë. Bashkësia ndërkombëtare bashkohet vetëm në fatkeqësi. Ne e kemi harruar ca Kosovën, përpjekjet diplomatike, dhembjet e lindura nga regjimi përjashtues i vendosur nga Milosheviqi që i ngjante 'aparteidit. Ne kemi humbur nga pamja qindra mijëra shqiptarë të dëbuar nga rajon i nga ithtarë të Slobodan Milosheviqit, luftën ajrore që e bëmë aty, zgjedhjet e suksesshme dhe të përcaktuara nga vetë shqiptarët. Kosova ka përjetuar një eklips indinjate. Vdekja e Ibrahim Rugovës, kryetar pa pallat e pa komb, luftëtar idesh, luftëra i paqes, një burrë këmbëngulës dhe i vetmuar që e dërgoi popullin e vet drejt një të ardhmeje që nuk do të jete veçse e mirë, na përkujton angazhimin tonë dhe premtimet tona. Pa të, pa këmbënguljen e tij, pa rezistencën e refuzimit të tij, nuk do të kishte sot as Kosovë as shpresë së lirisë për të. Ai ishte një erudit, më me dëshirë autokrat, i paparashikueshëm dhe fleksibël njëkohësisht, njeri i dialogut, luftëtar këmbëngulës, shumë popullor dhe megjithatë izoluar, gjithnjë i sjellshëm, aq sa druajtja e tij, kultura e tij e thellë dhe maturia e bënin ndonjëherë krenar. Dhe afër tij kaloi Historia. Paris, 24 janar 2006 (*Autori është profesor në CNAM, themelues i Mjekëve të Botës, ka qenë përfaqësues i lartë i Kombeve të Bashkuara në Kosovë)