[Petrit Kola]

Po te shohesh gjerat nga ky pozicion nuk ka shkak per hare, gezim, festim...

Hidhi një sy dhe ketije këndvështrimi. S'ka gjë se munde te jetë përsëritje:-
Nga Sami Gjoka

Meqenëse shumica jonë nuk di të shohë veç bardh e zi, më duhet të korrigjoj veten, për të qenë më i kuptueshëm për buzuqet e preme (prerë) apo (prengbuzukët) rreth shkrimit të mëparshëm në lidhje me ditën e çlirimit dhe gjakun e partizanëve. Fillimisht, gjakun e derdhur "për liri", kjo mvaret se nga ç‘prizëm i shohim gjërat - për mua ishte gjak i derdhur për sllavët - nuk mund ta përgojojë askush, as inati im rreth shkrimit gjoja për 29 nëntorin në "Koha Jonë" - por që në fakt ishte një vjellje vreri kundra Berishës, më shumë se sa dhimbje me çka ndodh rreth ndërrimit të "ditëçlirimit" apo "ditërobërimit" tonë. Në radhë të parë më duhet të sqaroj se përtej përse-ve e se-si-ve, përkujtoj me respekt ata që humbën jetën, me besimin e verbët se po luftonin për një Shqipëri më të mirë. Kështu thënë e bërë më duhet të sqaroj se ruaj adhurim të sinqertë për ata që u vranë për të mirën e vatanit të tyre siç më duhet të sqaroj se kam neveri për ish partizanët e pas luftës, që vranë mizorisht pjesëtarët e popullit të vet për hirë të një diktaturë dhe besimi ireal se zhdukja e pronës private është themel i begatisë.

Tani pasi u dola borxhit buzuqeve, që kur kanë pushtetin, të shkelin me këmbë e, kur bien nga fiku, qajnë e shajnë fshehtazi pas ferrave, më duhet të thërras edhe njëherë me të madhe se ata që u vranë, nuk janë njëlloj me ata që vranë për 50 vjet në pushtet. Përsa i përket çlirimit, unë kurrë nuk kam debatuar ditën e çlirimit dhe as nuk më ka interesuar cila është kjo ditë. Sepse ne jemi pushtuar disa herë e nuk jemi çliruar kurrnjëherë nga forca e armëve tona. Ata që na patën shkelur janë tërhqur nga trojat tona kur kapitullonin nga të tjerët. Di që kam mësuar për dy qëndresa heroike të kombit atë të kohës së Skënderbeut dhe atë të luftës së Shkodrës. Nëse ka qëndresa të tjera më të rëndësishme, jemi të gatshëm t'i mësojmë.

Po në të njëjtën kohë pohoj se nuk kam mësuar rrënimin e kombit tonë nga pushtuesit nazist. Kurrë, as lakenjtë e Enverit nuk na rrëfyen në librat e tyre se cilat qenë humbjet tona kombëtare nga ky pushtues përveçse fjalëve bombastike- thundra e okupatorit- shkeli Shqipërinë.

Vetëm për faktin se në trojet tona ishin kombësi ushtarake të huaja, nuk më jep ndonjë kënaqësi që ata u shporrën nga armët tona apo ikën nga zjarri i të tjerëve. Nëse është kështu, atëherë sipas kësaj llogjike të sëmurë, pjesa tjetër e shqiptarëve (kosovarët) na u dashka të festojnë si ditën e çlirimit - jo thjesht ditën e dëbimit të serbëve nga Kosova, por ditën kur forcat e Natos të largojnë nga Kosova, se janë çizmet e ushtrive jo shqiptare. Për ata që kanë llogjikë dhe jo kafka bosh si boshllëk buzuku, Shqipëria nuk zuri fill me lindjen e Partisë Komuniste, por ka qenë atje për mijëra shekuj, dhe as nuk u çlirua për herë të parë kur partizanët zbritën nga mali. Përderisa kemi patur shumë pushtime u dashka të konstatojmë se kemi pasur shumë çlirime, madje çlirime më barbare dhe më shekullore se sa 3-4 vjet nën Gjermaninë e Hitlerit që së paku në shqiptarëve nuk na pati në shënjestër, përkundrazi na bashkoi trojet e marra nga serbët. Përderisa paskemi pasur kaq pushtime e çlirime përse paska rëndësi dita e çlirimit, dita e 29 nëntorit? Arsyeja e kësaj zgjedhjeje sipas orekseve politike të disave është se 29 Nëntori shënon jo thjesht çlirimin e Shqipërisë nga Gjermania - gëzim ky për të gjithë ne që duam të jemi zotër të vatrës sonë pa zjarre, por çka është më e rëndësishme, shënon rindarjen nga trungu kombëtar, edhe njëherë, i Kosovës - disfatë kombëtare kjo që duhet të na bëjë të dridhet edhe të sapolindurin në djep dhe të saprenit në varr. Dita e 29 nëntorit nuk është dita e vetme, që hordhitë e armatave të huaja iknin nga Shqipëria, por është dita e vetme që shënoi ardhjen në pushtet të një grupi kusarësh që shiteshin sa tek Tito, tek Dimitrovi e Mao. Dita e 29 nëntorit nuk është dita e çlirimit, por dita e dërgimit të mijëra shqiptarëve nga klika e Hoxhës për çlirimin e Jugosllavisë (përfshirë edhe gjyshin tim këtu, ju qaramanë që kujtoni se shkruaj si pjellë e ca ballistëve, që vuajtën nga Enveri – s’kanë qenë vetëm etërit tuaj që u gënjyen apo u detyruan të luftonin për sllavët!) E sa për ju qypat e llagapit Hoxha, që u ankokenit nga shkrimi im dhe ju buzuqet e prera që qani pas gardhit me fjalë fyese, kujtoni ose mësoni se për sllavët, shqiptarët e mashtruar nga idiotët e kuq, nuk luftuan vetëm kur ngjiteshin maleve të Shqipërisë, por kur morën rrugët e përndjekjes së nazistëve nga tokat e serbomalazezëve. Ish-etërit e juaj komunistë, pa pikën e turpit i vunë shqiptarët e rrënuar maleve në të ftohtë (trutharët tanë heroikë) të viheshin në çdo betejë në vijën e parë të sulmit nën komandën e Titos, ndërsa partizanët sllavë qëndronin betejë për betejë në praparojë. Ne shkruam historinë e hidhët e të parrëfyer të të qenit lolo e të vetësakrifikimit për të tjerët e ku lavdia prapë u mbeti sllavëve. Ne ishim ata që po u pajtuam me poshtëristë e komunistëve dhe festuam ardhjen e tyre në pushtet, gjoja festojmë ditën e çlirimit, korrëm tradhtisht batalionet me shqiptarë të Kosovës për të kënaqur bosët e Hoxhëve e Peçëve, në Beograd.