[Urata]

E ardhmja, që buzëqesh me portretin e Tij

Shkruan: Sabit Rrustemi

Kosova, që nga dita e djeshme, figurën e madhërishme të Presidentit Dr.Ibrahim Rugova, e shenjtëroi përjetshëm. Ky shenjtërim ndodhi në pikë dite dhe para gjithë botës, midis Prishtinës. As nuk ishte sheshi Shën Pjetër, as sheshi i Gurit të Shenjtë në Mekë. Ishte epiqendra e Kosovës, tempulli ku populli ka lidhur besimin, Kuvendi i Kosovës, prej nga doli Njeriu i Shenjtë i Kohës Moderne, Emblema e demokracisë që mbylli një shekull dhe hapi tjetrin, me një emër të vjetër sa njerëzimi, Ibrahim dhe një mbiemër të moçëm sa bota vetë, Rugovë. Ky Shenjt i Ri, me emrin Ibrahim Rugovë, i besuar dhe i bekuar nga krejt populli, me uratën e Biblës dhe K’uranit, doli në Sheshin Skënderbeu. Kërkoi leje prej Tij, si atë ditë kur u përkul për herë të mbramë para përkrenares në Mauzoleun e Lezhës dhe, u nis drejt bulevardit me emrin e
Nënës Sonë, Nënë Terezës.
Mbështjellur me flamurin e Dardanisë Antike, Ai edhe përmes Arkëmorit ku i
kishte fshehur gjithë dhembjet tona, i jepte mesazhe të reja botës, për rrënjët tona të hershme, për qëndrimet tona të dinjiteshme, për krenaritë e dhembshme e të pandalshme, për sfidat e reja në udhën që ka hapur me dekada, i bindur se ky popull – si publiku më i mrekullueshëm i botës, nuk do ta nderonte vetëm duke u lutur dhe duke i hedhur lule për flijimin e tij të fundit (pas një mal flijimesh të deritashme), apo vetëm duke i shkuar pas, po, do ta çmonte dhe më shumë duke ecur pandalshëm në vizionin e tij prej misionari, me emrin e Tij dhe Bekimin e tij, edhe më tutje, drejtë
Ardhmërisë, asaj të ardhme që buzëqesh kudo tashmë me portretin e Tij –Kosova shtet Sovran dhe i Pavarur.
Përmes një celebrimi popullor, Ai do të vazhdojë tutje kah Bregu i Diellit, kah ai Diell i Lashtë i besimit ilir, duke nderuar me prehjen e tij të përkohshme prej Shenjti, Tempullin e Rinisë, atë rini që e deshi aq shumë, që e çmoi dhe, ia besoi vizionin e Tij, duke marrë botërisht, jo vetëm prej popullit të Tij, po edhe prej gjithë botës dhe miqëve përmes të cilëve e kish bërë të njohur vendin e tij, nderimet, falënderimet, dhe betimet më të reja për vazhdimin e rrugës së trasuar nga Ai. Ai do të prehej aty për pak orë, për ta nderuar për herë të mbramë, ashtu i shtrirë dhe i mbështjellur me flamurin dardan dhe rrethuar me lulet e këtij populli, Pranverën Studentore ‘81, prej gjirit të së cilës u brumos dhe më pas u shpall Republika e Kosovës, kryetar i së cilës u zgjodh po nga ky popull.
Më pastaj, pas gjithë atij përkushtimi pikëllues e të madhërishëm, Shenjti i Ri i këtij Shekulli, do të lëvizë rrugës së heroit që bashkoi tokën e tij të ndarë, duke shembur ata gurë të mallkuar kufijsh, Agim Ramadanit, për ta nderuar dhe njëherë me praninë e tij të përbotshme me krejt popullin që i rendte pas, me krejt atë popull që i shpiente atje në Majë, në Rrafshnaltë, atje ku prjenë përjetësisht vetëm të Shenjtit. Rrafshnalta, atje mu në Majë, po e priste me bardhësine e ftohtë të shtëpisë së amshueshme. Një shtëpi e bardhë, shtëpi ku pushojnë vetëm të shenjtit. Prej asaj Maje dhe përmes asaj Shtëpie, një pikë e bardhë bore e parë prej qielli, Ai do të lëshohej ngadalshëm thellësisë së tokës dardane, asaj thellësie që e njihte edhe symbyllur, në çdo kohë.
Populli nuk po i thoshte lamtumirën. As miqtë. As bashkëpunëtorët. As edhe
gjaku i tij më i afërt, Familja.
Populli nuk po ndahej nga Ai dhe nuk po ia thoshte këtë fjalë, sa e ëmbël
nganjëherë e, e hidhur përherë.
I gjithë ai publik si në atë rrafshnaltë si në çdo cep të etnisë dhe kësaj bote të përkohshme, ishte dëshmitar i një shenjtërimi të ri, në një mënyrë krejt të re, shqiptarçe.
Ishin të gjithë aty. Edhe ata që u nisën rrugës së tij prej fillimit, edhe ata që ndërkohë u ngjeshën radhëve të tij, edhe ata që në ecje e sipër, thyen udhë për pak, edhe ata që mëtuan udhë të tjera…ishin aty, edhe ata që nga larg e admiruar, edhe ata që e përkrahën e miq iu bënë…aty ishin. Dhe, mbetën të mrekulluar prej dhembjes së dinjitetshme të këtij populli, prej dhembjes rrezatuese të një Shenjti që doli nga gjiri i tij.
Kosova nga dita e 26 janarit 2006 është Kosova e Ibrahim Rugovës. Edhe Rugova është njëkohësisht Ibrahim Rugova. Apo nuk e tha kështu, një Motër Jona, Faqja e përlotur e saj që shetiti botën përmes ekranit. Epo, Shenjti, tash vetëm lakmohet, admirohet. Shenjti nuk preket. Vetëm shijohet e përjetësohet fjala e tij, vepra e tij.
Shenjtërishtë Shenjt, nuk mund të bëjë jetën e të gjallëve. Të gjallët vetëm mund të luten për Shenjtin e Vet.
Shenjtët i fitojnë vetëm popujt martir. Sepse dikush duhet t’ua ndriçojë rrugën. Dikush duhet t’u bëj dritë. Dhe, në dhënien e kësaj drite për popullin e vet, dikush duhet të digjet, si qiriri. Duke u djegur për dritë, fjalëve më lehtë iu besohet, profecive. A s’ishte martire Kosova? A s’e nxorri nga dhembja e saj e përgjakshme birin e saj që tashmë iu shëndrrua në Shenjt. E po kush nuk i beson këtij shenjtërimi, ai nuk është i besuari i këtij populli, kurrë. Ai është i mallkuari i tij. Populli ish ai që e zgjodhi. Populli ish ai që e ngriti në piedestal. Populli ish ai që e barti deri në rrafshnaltë.
Populli ish ai që e përjetësoi në shenjt të ri. Urime populli im. Shenjëtorhu përjetësisht me birin tënd, me Shenjtin tënd. Ai të nderoi edhe me shkuarjen në amshim. Tash, përkulu para tij dhe ec rrugës së tij si popull i qëndrueshëm, si popull i pavdekshëm.
Të lumtë!
Gjilan, 27 kallnor 2006