[Urata]

Prijës i llojit biblik

"Fjalët e mia do të jenë ushtri e padukshme, me kuaj dhe qerre lufte, dhe, unë, do tzi mposhti pa shpatë dhe shtizë, priftërinjtë e Jeruzalemit dhe cezarët" thotë Jezusi në veprën e poetit të madh libanez Khalil Xhubran (Jubran), "Jezusi, biri i njeriut".

Xhoana M. Perkaj

Të shtunën e kaluar, më 21 janar, ndërroi jetë Presidenti i Kosovës, shqiptari i cili ka besuar se forca shpirtërore e një populli mund ta mposhtë fuqinë brutale ushtarake të okupatorit. Ashtu siç kanë besuar esenët, se e Mira, në fund, ngadhnjen mbi të Keqen, duke e parafytyruar këtë si luftë të forcave të Dritës me forcat e Territ.
Hegeli ka thënë se secili popull ka liderët çfarë meriton. Ibrahim Rugova ka qenë prijës madhështor i popullit madhështor të Kosovës. në rrugën kalvarike që e kalonte Kosova që nga viti 1912, presidenti Rugova ishte ai prijës i llojit biblik i cili i printe popullit shqiptar në rrugën e tij të fundit e cila çonte në maje të Golgotës.
Populli i Kosovës ka pasur besim në prijësin e vet edhe atëherë kur tërë Ballkani, miqtë dhe armiqtë, prisnin që shqiptarët ta marrin barrën kryesore në shpërbërjen e godinës monstruoze të quajtur Jugosllavi. Ishte ky ndër momentet e rralla në histori kur shqiptarët u përmbajtën nga hyrja në një luftë të kotë dhe e pashpresë për ta. Aq më tepër kur Millosheviqi dual nga luftërat jugosllave si "arkitekt dhe garant i paqes në Ballkan".
Koha që vie do të tregojë se Dr. Ibrahim Rugova ishte lideri më i rëndësishëm shqiptar që nga Fan Noli. Përveç faktit se të dy i kanë prirë popullit të vet në kohën e kthesave vendimtare historike, ata i bashkon edhe fakti se edhe dr. Rugova si Noli, ka ëndërruar për kthimin e shqiptarëve në gjirin e popujve europianë. Si Noli, edhe dr. Rugova ka qenë, në radhë të parë, intelektuali i rangut më të lartë. Mediat elektronike europiane, të cilët e radhitën vdekjen e dr. Rugovës ndër lajmet kryesore të ditës, e cekën pikërisht faktin se ishte fjala për intelektualin i cili është shkolluar edhe në Sorbonë.
Kur vdiq vitin e kaluar Papa Gjon Pali II, papa i ardhshëm, dr. Joseph Ratzinger në fjalën e funeralit i tha edhe këto fjalë prekëse, duke iu drejtuar të të ndjerit: "Jam i bindur se tani je duke na shikuar nga dritarja e Babait tonë hyjnor". Të parët tanë pellazgë parafytyronin se shpirtërat e njerëzve të drejtë pas vdekjes pushojnë në fushat e Eliseut që është një vend i largët, diku në perëndim, përtej Oqeanit, vend i cili nuk njeh shi e borë, vend të cilin e freskon puhia e lehtë e Oqeanit. Aty nën Diellin e amshueshëm dhe yjet e kthijellta, jetojnë benjaminët e drejtë të perëndive. Kështu ëndërronin pellazgët. Sot, rruga më e famshme e kohërave moderne quhet Fushat e Eliseut (Champa dzElyses), ndërsa, himni i Europës së bashkuar përmes vargjeve të Schillerit dhe muzikës së Beethovenit, e lavdëron jetën si gëzim të amshueshëm në Fushat e Eliseut. Kush kishte thënë se këto Fusha janë të një populli i cili deri vonë ka qenë i harruar, diku në qoshin e Ballkanit.
A ka mundur të imagjinojë specializanti i ri i letërsisë, Ibrahim Rugova, duke ecur Fushave të Eliseut ato vite 1976 - 77, se do të vie dita kur shpirti i tij do të na shikojë nga lartësia hyjnore të legjendës pellazge?