[Murgesha]

II.
Hyre si Engjëll në thellësinë e shpirtit dhe dalëngadalë
Heshtur e butësisht bëre strofullin në zemrën e njeriut
Askush s’të kuptoi sa thellë ishe futur në rrënjët tona
Ujana që sillte ujëra të turbullta u bë i kthjelltë si kristali
pastaj reflektonte ardhmërinë e qytetarit të prangosur
në sakrificën e përjetshme
Skamja e tij matej me një kothere buke e një kokërr kripe
Në pranverë zakonisht hante bukën me një gjeth qepe
një kokë hudhre por vazhdimisht ruhej nga fqinjët
të mos i qelbej goja se duhma jonë pat marrë dhen
ndonëse thuhet: hudhra është e mirë për sytë
ne humbëm udhën në oborrin tonë
Për vite nuk pamë dritën as derën për të dal nga tmerri
ku thika barbare rrinte mbi kokë të njeriut
Shpresën kishim humbur se do të qëndrojmë deri
në shekullin tonë e për çudi as ky shekull s’qenka yni
na paska grabitur emri dhe misioni juaj prej një profeti
që vazhdimisht thyente arrat netëve të gjata
e dimrave me borë
Të atyre dimrave Alpin që bëhen rrasat e akullit
dy metra të trashë, të cilat gjithmonë na rrinin mbi kokë
Acar dimëror që ngrihej sqepi i shqiponjës
sa as dielli i verës nuk e çmpinte kurrizin tonë
Nga siç thamë: thika na rrinte mbi kokë edhe atëherë
kur këmbët na pikonin gjak
Ty që nuk pate armë, pate fjalë që shkëlqyen si arë
Të qoftë bekuar fjala që gjithmonë besnik i ndeje asaj