[musl|m]

Prej fillimit shprehja “do ta bëj më bonë ...” përsëritej shpesh në jetëne tij. Ishte djalë I ri, izhvilluar dhe I fuqishëm. I hijshëm në pamje, plot gjallëri ... Kur prej tij kërkohejndonjë angazhim thonte: “Jo tani, tani jam I angazhuar me studimet dhe përsëritjen e mësimeve, ka kohë për punë ...”.
Pas diplomimit thonte: “Jo tani, sepse tani duhet të martohem. Pas martesës do të jem I gatshëm për cdo angazhim ...”.
Pas martesës arsyeja e tij ishte se nuk ka mundësi që ta lë shoqën e tij të vetmuar sepse është shtatëzane ...
Pas lindjes së fëmiut thonte duhet që ti ndihmoj gruas deri deri sat ë rritet fëmiu dhe të bëhet I pamvarur prej nënës.
Shpeshherë ankohej se tani është nxehtë apo ftohtë ...
Vitet kalonin, ndërsa tek miku yne ndryshonin vetëm arsyetimet.
Shpeshherë premtonte I vendosur se dotë angazhohet, porpuna mbetej e pakryer.
Me kohë gjallëria e tij dobësohej dhe filloi që ta mund pleqëria. Vendosi, këtë vit do ta bëj Haxhxhin. Për herë të parë me zellshmëri filloi që të përgatitet, vetëm se në këtë vit exheli ishte më I shpejt. Vdiq pa e kryer Haxhxhin.
Motoja e tij “do ta bëj më vonë” mbeti me të deri në fund të jetës. I mashtruar prej saj vdiq duke mos I shfrutëzuar aftësitë që ishin dhunti të Zotit [ subhanehu ve teala].

O Zot! Mos na provo nga mëshira Yte!

Sami ibën Muhhamed El Abudi
Shqipëroi: Tahla Kurtishi- revista “Pena Studentore”