[Kalt]

Fitorja dhe faji i “tërthortë”
Agim Baçi

Politika është si paraja falso, ka vlerë deri në momentin që zbulohet. Kjo “aksiomë” e ish-presidenti boshnjak, Izetbegoviq, duket e ashpër në fakt për këdo që kërkon të merret me komentimin e një lëvizjeje politike, sidomos kur bëhet fjalë për diplomaci.
Si qytetar, mundemi të mbajmë një qëndrim mbi atë ç’ka ndodhi pas një deklarate të kryediplomatit Mustafaj, mbi fatin e kufijve, nëse Kosova ndahet, sipas një projekti të propozuar dhe të mbrojtur nga serbët. Në pamje të parë të duket se, Ministri i Jashtëm për pak sa nuk ka nxjerrë në treg idenë e brishtësisë së një vendi të vogël, i cili nëse ka trazira në vendin fqinj, nuk mundet asesi që të garantojë përmes fuqive të veta një të ardhme të sigurtë në rajon.
Në këtë rast fqinjët janë shqiptarë, qofshin këto në vendin për të cilin bëhet fjalë për ndarjen, ashtu edhe për një pjesë të mirë të banorëve të një vendi të brishtë, siç është Maqedonia. Atëherë, a “ishte në rregull” kryediplomati kur deklaroi këtë brishtësi? A është kjo “brishtësi” e njëjtë edhe për të gjithë ata të cilëve u intereson stabiliteti?
Deklaratat e ashpra të Bashkimit Evropian përmes zëdhënëses së Barrosos, zëdhënëses së Solanës dhe të Komisioneres Evropiane, Doris Pak, në pamje të parë qortojnë ashpër “pamaturinë e diplomacisë shqiptare”. Por për çfarë dënimi bëhet fjalë? Pikërisht këtu kritikohet kryediplomati i Tiranës, duke i kujtuar edhe një herë që të jetë i qartë në atë çka është e mirëvendosur nga ndërkombëtarët: se nuk ka ndryshim kufijsh. Mirëpo, këto deklarata, edhe pse më rëndesë negative ndaj Mustafajt, më së shumti duket se i shkojnë përshtat qëndrimeve shqiptare se sa atyre që kanë kundërshtuar. Nëse BE është e vendosur të mos ndryshojnë kufijtë, ( kjo është tashmë e kthjellët), kjo do të thotë se e ardhmja e Kosovës është në rrugë të mbarë dhe në përputhje me një deklaratë të qëndrueshme të palës shqiptare se nuk kërkon ndryshim kufijsh. Nëse këtë herë Shqipëria ka arritur te i njëjti qëndrim “përmes rrugës së kundërt”, do të thotë se, këtë herë është bërë thjesht politikë. Nëse aktorët shqiptarë nuk janë mësuar me formulën “t’i biesh nga krahu i kundërt për të ardhur aty ku ke dashur”, atëherë kjo është thjesht një keqkuptim me gjuhën e politikës.
Në këtë rast, ne thjesht duhet të kishim ngrehur veshët për të kuptuar se për çfarë këmbëngulte BE apo selitë e tjera diplomatike. Nëse kjo deklaratë ka thartuar vetëm Beogradin, kjo më së shumti mund të jetë një djegie e kartës në dorë, e cila pas përsëritjes së BE se “s’ka ndryshim kufijsh”, duhet të vërë në pozitë më të ngushtë serbët, që janë propozuesit dhe këmbëngulësit e kësaj rrugëzgjidhjeje.
Në të vetmin rast që mund të çuditemi është vetmia e deklaratës së Mustafajt, i cili, mund të mos ishte publike për ne, por duhet të ishte “publike” për një pjesë të aktorëve politikë që mbrojnë të njëjtën logjikë. Në këtë rast Mustafaj është i dënuar të vuajë mungesën e një repertori diplomatik, i cili në jo pak raste e ka çuar drejt “dënimit me shpjegim para të gjithëve”, që është edhe vdekja e diplomacisë.
Hollësitë nuk i përkasin të gjithëve, por atyre që janë pranë “letrave të së ardhmes”. Por e nesërmja e shqiptarëve, kudo që janë duhet të na interesojë të gjithëve. I takon Mustafajt, që të gjejë rrugët për të qenë i të gjithëve pa i dhënë llogari gjithësecilit.



Gazeta TEMA