[Kalt]

Propaganda e Prishtinës në dëm të Malit të Zi

Enver Robelli


Ditë më parë, një grumbull shqiptarësh u mblodhën në sheshin e qytezës së Tuzit në Mal të Zi për të protestuar publikisht, siç thuhej, kundër refuzimit të qeverisë së kryeministrit Milo Gjukanoviq që këtij vendbanimi t’i jepte statusin e komunës. Derisa mediet serbe, pjesa më e madhe e të cilave kundërshtojnë pavarësinë e Malit të Zi, me qejf publikuan lajmin se në Tuz është brohoritur edhe për UÇK-në, politikanët shqiptarë në Mal të Zi vrapuan për të sqaruar se nuk ka pasur thirrje për UÇK-në. Sidoqoftë, nëse diku në Ballkan shqiptarët nuk kanë nevojë të rrokin armët për të sfiduar shtypjen, atëherë ky vend është Mali i Zi. Me një politikë pragmatike qeveria e Podgoricës viteve të fundit ka përmirësuar dukshëm pozitën e pakicave. Natyrisht përherë ka vend për kritika, përherë ka vend për arritje më të mëdha në fushën e garantimit të të drejtave të njeriut dhe stimulimit të zhvillimit ekonomik.
Por, irituese në protestat shqiptare në Mal të Zi është momenti: më 21 maj në këtë republikë do të mbahet referendumi për pavarësinë e vendit. Këtë të drejtë Malit të Zi ia garanton jo vetëm vendimi i komisionit të Badinterit nga fillimi i viteve 90-të, por edhe tradita e gjatë shtetërore e Malit të Zi. Me protestat e tyre, të cilat në atmosferën e tensionuar para referendumit nga kundërshtarët e pavarësisë së Malit të Zi interpretohen në favor të propagandës serbe, shqiptarët rrezikojnë t’i bëjnë një shërbim të keq së pari interesave të tyre, pastaj edhe shumicës së malazezëve. A është në interes të shqiptarëve që Mali i Zi të fitojë pavarësinë apo Tuzi të bëhet komunë? Përgjigjja më duket e tepërt.
Sikur të mos mjaftonin protestat e gabueshme në Tuz javën e kaluar nga Prishtina me deklarata të pamatura është lajmëruar në opinion Adem Demaçi. Ai ka zgjedhur gazetën proserbe „Dan“ të Podgoricës për të parashikuar se pasi Mali i Zi të bëhet i pavarur, ekzistuaka mundësia që ky shtet të bashkohet me Kosovën. „Shqiptarët nuk do të shqetësoheshin sikur Milo Gjukanoviq të vinte në krye të qeverisë së Kosovës. Në politikë gjithçka është e mundshme, vetëm diçka s’ka ndodhur ende: që i vdekuri të ngjallet“, ka thënë Demaçi, duke i bërë kështu temena argumenteve serbe se pas idesë për krijimin e shtetit të pavarur malazez fshihet qëllimi për Shqipërinë e Madhe. Deklarata e Demaçit, të cilin mediat serbe e prezantojnë si ish-lider politik të UÇK-së, u cilësua nga kryetarja e „Qendrës Koordinuese për Kosovë dhe Metohi“ Sanda Rashkoviq-Iviq si pjesë e „konceptit strategjik për Shqipërinë e Madhe“. Kështu, deshi apo s’deshi, Demaçi me prononcimin e tij çoj ujë në mullinjtë e kundërshtarëve të pavarësisë së Malit të Zi. S’duhet qenë ndonjë strateg i madh për të kuptuar qëllimin e gazetës proserbe „Dan“: përmes intervistës me Demaçin ajo synon të alarmojë opinionin mbi „rrezikun e krijimit të Shqipërisë së Madhe“ dhe të mobilizojë kundërshtarët e pavarësisë.
Për shkak të vetëizolimit politik, mendor dhe kulturor shumica e politikanëve në Prishtinë as që e kanë të qartë se për çfarë media flasin. Me rëndësi është të jenë të pranishëm në opinion. Në këtë kontekst mund të shikohet edhe fakti se gazeta „Dan“ ishte e para që kishte mundësinë t’i merrte deklaratë Agim Çekut, derisa ky ende ishte kandidat për kryeministër. S’ka lidhje se deklarata e tij u lakua në përputhje me politikën redaktuese: „Serbët duhet të jenë të gatshëm të pranojnë atë çka u ofrohet“, citohej të ketë thënë Çeku. Kështu „Dan“ transportonte mesazhin ndaj lexuesve në Mal të Zi dhe në Serbi se pushtetin në Prishtinë po e merrte një militant i lidhur me Al-Kaidën, siç e kishte kualifikuar kjo gazetë Agim Çekun në nëntor 2004.
Pothuaj pavërejtshëm në opinion ka kaluar edhe një deklaratë shkurtpamëse e kryetarit Fatmir Sejdiu në lidhje me referendumin në Mal të Zi. I pyetur nga gazeta „Standard“ e Vjenës, se a do të ketë referendumi në Mal të Zi ndikim në bisedimet për Kosovën, Sejdiu ka thënë: “Ne nuk mund ta krahasojmë gjendjen në Kosovë me atë të Serbisë dhe Malit të Zi. Sepse, shikuar nga grupi etnik, ata janë vëllezër. Ne kemi zgjedhur rrugën tonë...”. Ky është nonsens, sepse nëse merret si argument afërsia etnike, atëherë do të mund të kërkohej shpërbërja e të gjitha shteteve sllave dhe krijimi i një perandorie të tipit sovjetik. Ose do të mund të mohohej ekzistenca e Maqedonisë, për shkak se sllavët e atjeshëm nga nacionalistët në Sofje shikohen si „bullgarë perëndimorë“. Nganjëherë, madje shpesh, politikanët është mirë të heshtin kur s’kanë asgjë për të thënë, aq më tepër kur, si në rastin e Kosovës, janë të rrethuar me këshilltarë kryesisht injorantë, të cilët si punë primare e shohin vjedhjen e benzinës në vend të punës profesionale.
Sa i përket raporteve me Malin e Zi Prishtina s’do ishte keq të mësonte nge Tirana. Si qeveria e mëparshme socialiste, ashtu edhe kjo e demokratëve kanë thelluar bashkëpunimin me qeverinë e Milo Gjukanoviqit pa bujë mediale dhe krekosje. Fundja, çdo shtendosje dhe rënie e skemave të vjetra mbi armiqësinë e përjetshme ballkanike është në të mirë të qytetarëve.

11/04/2006
Gazeta Shekulli