[Pause_Print_Scroll]

NEVOJA PËR SIGURINË E BESIMIT


S’është e mundur për personin që të ketë durim nëse ai s’ka ndonjë gjë prej së cilës do ta nxirrte paqen e brendshme, diçka prej së cilës ai arrin gëzimin dhe e cila i jep atij mbështetje: bindje në besim. Pejgamberi ka thënë në hadith:

“Luteni Allahun për falje dhe shëndet të mirë se, vërtet, pas bindjes në besim, askujt nuk i është dhënë gjë më e mirë se shëndeti i mirë.”

Në mënyrë të njëjtë, kur ai urdhëron të tjerët që të bëjnë mirë, apo e do pajtimin e tyre me atë që është korrekte, apo ndalon të tjerët nga të bërit keq, ai duhet të jetë shumë i mirë ndaj të tjerëve me të cilët ai dëshiron të punojë në këtë rrugë me mirësjellje e cila e sjellë suksesin e qëllimit të tij: largimin e asaj të cilën ai nuk e pëlqen, dhe arritjen e asaj të cilën ai e pëlqen. Shpirtat njerëzorë s’mund të tolerojnë diçka të hidhur, përveç nëse ajo është e përzier me diçka të ëmbël. Asgjë tjetër s’është e mundur. Për këtë arsye, Allahu paracaktoi institucionin e lidhjes së zemrave (te’lif ul-kulub), madje duke e caktuar atë për ata, zemrat e të cilëve duhet të tërhiqen në pjesën e Zekatit. Allahu i tha Pejgamberit të tij:

Zgjedhe vetëpërmbajtjen, urdhëro tërë atë që është e mirë, dhe largohu nga të marrët. (Kur’an 7:199)

Dhe, Allahu tha në një ajet tjetër:

Është e domosdoshme për urdhëruesin për të mirën që të jetë i durueshëm dhe të jetë i butë, dhe ky është guximi i vërtetë dhe bujaria e mirëfilltë.

Për këtë arsye, Allahu përmend shumë herë së bashku namazin dhe zekatin në Kur’an, dhe zekati është mirësjellje ndaj krijimit të Allahut. Ndërsa në një vend tjetër i përmend së bashku namazin dhe durimin. Që të triat janë të rëndësishme: namazi, zekati, dhe durimi. Çështjet e besimtarit nuk do të shkojnë mbarë, përveç me këto tria në lidhje me reformimin e vetvetes dhe në reformimin e të tjerëve, posaçërisht kur sprovat dhe konflikti të jenë jashtë kontrollit; atëherë nevoja për këto cilësi bëhet edhe më e madhe.

Nevoja për vetëpërmbajtje dhe durim është e rendomtë për tërë racën njerëzore; çështjet e tyre kurrë s’do të mbarështohen, përveç me këto cilësi. Për këtë arsye, të gjitha shoqëritë dhe kulturat e lavdërojnë guximin dhe bujarinë deri në atë të masë, saqë shumica e poemave që janë komponuar për lavdërimin e dikujt ndalen në këto dy cilësi. Në mënyrë të njëjtë, të gjitha shoqëritë dhe kulturat i konsiderojnë si të dënueshme cilësitë e kundërta të koprracisë dhe frikës.

Çfarëdo çështje për të cilën pajtohen mendimtarët e tërë racës njerëzore, s’mund të jetë tjetër veçse e vërteta, siç është pajtimi i tyre në lavdërimin e sinqeritetit dhe drejtësisë, dhe dënimin e rrenës dhe shtypjes. Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam) njëherë qe pyetur nga disa beduinë derisa ata e shtynë atë afër një lisi në të cilin u ngatërrua manteli i tij. Ai u kthye nga ata dhe tha:

“Pasha Atë, në dorën e të Cilit është shpirti im, sikur të posedoja deve aq sa numri i këtyre therrave, unë do t’i kisha ndarë ato në mes jush, dhe ju nuk do të më gjenit koprrac, as frikacak, e as të rremë.”

Ky gjykim i vlerësuar, merr forma të ndryshme sipas rasteve dhe detajeve specifike dhe, vërtet, veprat gjykohen sipas qëllimeve, dhe çdonjërit i takon ajo të cilën e ka pasur qëllimin.