[Pause_Print_Scroll]

FRIKA PREJ RËNIES NË SPROVË SI ARSYETIM PËR NEGLIZHIMIN E URDHËRIMIT PËR TË MIRËN


Urdhërimi për të mirën dhe ndalimi i së keqes, dhe luftimi në rrugë të Allahut (xhihadi) përmban teste dhe sprova të rënda në të cilat njeriu i eksponohet rrezikut të dorëzimit ndaj sprovave të llojeve të ndryshme. Për këtë arsye, paraqitet një grup nga mesi i njerëzve, të cilët përmendin frikën e tyre ndaj këtyre sprovave si arsyetim për shmangien prej asaj që u është bërë e detyrueshme, duke pohuar se ata vetëm kërkojnë sigurim nga këto sprova. Mu ashtu siç ka thënë Allahu për hipokritët:

Nga mesi i tyre është ai i cili thotë: Më fal, dhe mos më ekspono ndaj sprovave. Por vërtet, ata tashmë kanë rënë në sprovë. (Kur’an 9:49)

Dijetarët e tefsirit (Interpretimit Kur’anor) kanë përmendur se ky ajet qe shpallur në lidhje me një njeri të quajtur el-Xhed ibn Kais kur Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam) e urdhëroi atë që të përgatitet për betejën e Rrumit (Romakëve). Unë besoj se Pejgamberi më tha: A ke ndonjë problem me gratë e njerëzve të bardhë? el-Xhed tha: O Pejgamber, nuk ka njeri më të magjepsur me gra se unë. Pejgamberi e kthej fytyrën e tij prej el-Xhedit dhe tha: “Unë nuk shoh ndonjë arsyetim për ty.” (Prej Sirës së Ibn Hishamit)

Ky njeri është po i njëjti i cili dështoi që të bëjë Betimin të njohur si Bei’tul Ridhvan, të cilën Shoqëruesit ia dhanë Pejgamberit nën një lis (pak para armëpushimit të Hudejbijes), dhe u fsheh pas një deve të kuqe. Në një hadith Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam) ka thënë:

“Të gjithëve nga ju u janë falur mëkatet, përveç njeriut të deves së kuqe.”

Dhe kështu, Allahu e shpalli ajetin e mësipërm në lidhje me këtë njeri, duke thënë:

Në mesin e tyre është ai i cili thotë: Më fal, dhe mos më ekspono ndaj sprovave. Por vërtet, ata tashmë kanë rënë në sprovë. (Kur’an 9:49)

Këtu, Allahu thotë: Ky njeri ka kërkuar që të mbetet prapa për ta shpëtuar veten nga sprova e grave, vetëm që të mos iu nënshtrohet sprovave për shkak të tyre: ose ai ka nevojë që t’i luftojë tendencat e tija të lindura, dhe të vuaj për shkak të konfliktit të brendshëm të tij, ose mund t’ju dorëzohet epsheve të tija dhe të mëkatojë. Kushdo që e sheh ndonjë figurë shumë të mirë dhe e dëshiron atë – nëse ai s’ka mundësi që t’i plotësojë dëshirat e tija – qoftë për shkak të ndalimit ligjor, apo për shkak të paaftësisë së tij, përjeton vuajtje në zemrën e tij. Nëse ai ka mundësi ta marrë atë, edhepse ajo është e ndaluar, ai është i shkatërruar, dhe madje edhe në të lejuarën e saj d.m.th. bashkëveprimit me femër, ka kurtha të rrezikshme.

Kjo është domethënia e thënies së el-Xhedit: “…dhe mos më ekspono ndaj sprovave.” Dhe kështu, Allahu ka thënë: Vërtet, ata tashmë kanë rënë në sprovë. d.m.th., thënia: Mu largimi i tij nga detyra e xhihadit, dhe tërheqja e tij prej tij (xhihadit), dhe dobësia e besimit të tij, dhe sëmundja e zëmrës së tij e cila e bëri përpjekjen e tij për t’iu shmangur xhihadit të duket e mirë dhe e pranueshme, është një sprovë e madhe në të cilën ai tashmë ka rënë. Meqë ky është rasti, si mundet ai që të kërkojë shkarkim nga sprovat e vogla, të cilat ende nuk e kanë goditur atë, duke iu dorëzuar një sprove më të madhe e cila tashmë ka ndodhur? Allahu ka thënë:

Dhe luftoni ata derisa të mos ketë më kaos dhe e tërë feja të jetë vetëm për Allahun. (Kur’an 9:21)

Pra, kushdo që i shmanget luftimit të cilin Allahu e ka urdhëruar, vetëm që mos t’u eksponohet sprovave, tashmë ka rënë në sprovë, për shkak të dyshimit dhe sëmundjes e cila gjindet në zemrën e tij, dhe neglizhimit të tij të xhihadit në të cilin Allahu e ka urdhëruar atë.

Mendoni për këtë me kujdes, sepse kjo është një pyetje e rrezikshme. Njerëzit, në lidhje me këtë, ndahen në dy kategori:

1) Njëri grup urdhëron, ndalon, dhe lufton në rregull, ashtu siç e imagjinojnë ata, që t’i largojnë kaosin dhe sprovat. Veprat e tyre janë një kaos apo sprovë edhe më e madhe se ajo të cilën ata përpiqen ta largojnë. Ky është shembulli i atyre që nxitojnë të luftojnë në konfliktet të cilat shfaqen në mesin e Muslimanëve, siç janë havarixhët.

2) Grupi tjetër e lë urdhërimin për të mirën dhe ndalimin prej të keqes dhe luftimin në rrugë të Allahut me të cilën feja bëhet vetëm për Allahun, dhe që fjala e tij të jetë më e larta, me qëllim që t’i shmangen sprovës. Ata tashmë i janë dorëzuar sprovës dhe kanë rënë në të.

Sprova e cila përmendet në ajetin e mësipërm përfshin sprovën e fytyrave të bukura, meqë ajo është rrëfimi prapa shpalljes së ajetit. Në një kuptim më të përgjithshëm, ky është rasti me shumë njerëz të ashtuquajtur “fetarë”. Ata e lëjnë pas dore urdhërimin për të mirën dhe ndalimin prej të keqes, e cila është e detyrueshme për ta dhe luftimin në rrugë të Allahut me të cilin e tërë feja mund të jetë për Allahun, dhe me anë të së cilës fjala e Allahut bëhet më e larta, me qëllim që t’u shmangen sprovave dhe dëshirave të kësaj bote. Në të vërtetë, ata tashmë kanë rënë në sprovën e cila është shumë më e rrezikshme se e para, prej të cilës ata mendonin se janë duke ikur.

Ajo që u ka takuar atyre ishte që t’i përmbushin detyrat e tyre të urdhërimit për të mirën dhe ndalimit prej të keqes dhe të largohen nga e ndaluara. Largimi nga e ndaluara dhe përmbushja e detyrave janë dy anët e monedhës së njëjtë, meqë veta e tyre s’do t’u lejojë atyre ndonjë tjetër zgjedhje, përveç bërjes së të dyjave së bashku, apo lënies së të dyjave së bashku. Ky është rasti i atyre të cilët kërkojnë udhëheqësi dhe pronë apo dëshira të paligjshme: kurdo që ata përmbushin atë që u takon atyre më anë të urdhërimit dhe ndalimit, luftimit dhe sundimit dhë gjërave të këtilla, ata gjithmonë krahas kësaj bëjnë edhe akte të ndaluara. Ajo që u takon atyre në këtë pikë është që të analizojnë se cila prej dy elementeve është me e madhe. Nëse detyrat janë më të mëdha në shpërblim sesa shmangia nga e ndaluara, ata duhet të vazhdojnë, dhe të mos i lënë detyrat të cilat ata janë duke i zbatuar nga frika prej rënies në një sprovë më të vogël. Në anën tjetër, nëse largimi nga e ndaluara që përfshihet është shpërblim më i madh, ata duhet s’duhet ta braktisin këtë shpërblim duke shpresuar në një shpërblim më të vogël në bërjen e detyrës së përfshirë. Në këtë kombinim të së mirës dhe së keqes ka një përzierje të së mirës dhe së keqes në llogarinë e tyre te Allahu. Një shpjegim i detajizuar i këtij koncepti do të ishte tepër i gjatë.