[Pause_Print_Scroll]

vazhdimi...

Pastaj Habbabi i tregoi Omerit, se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ndodhej në shtëpinë e Erkamit dhe trokiti në derë. Aty, një burrë shikoi nga e çara e derës Omerin me shpatën nxjerrë nga milli. Ai njoftoi të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Myslimanët u grumbulluan. Hamzai u çua dhe tha: “Cfarë keni?” Ata iu përgjigjën: “Ka ardhur Omeri!” Ai tha: “Omeri? Hapiani derën: nëse ka ardhur për mirë, e pranojmë, nëse ka ardhur për sherr, do ta vrasim me shpatën e vet.” Në atë kohë, i Dërguari i Allahut ishte brenda. Atij po i zbriste Kurani. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli vetë. E kapi Omerin prej rrobash dhe prej shpate, e tërhoqi fort dhe i tha: “O Omer! Ende nuk ke hequr dorë? Do të vazhdosh ashtu, derisa Allahu të të godasë me turp e dënim, ashtu siç goditi Uelid ibn Mugiren?” Pastaj tha: “O Allahu im! Përforcoje Islamin me Omer ibn Hattabin!” Atëherë, Omeri tha: “Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se ti je i Dërguari i Allahut.” Ata që ishin në shtëpi, thanë njëzëri “Allahu Ekber” (Allahu është më i Madhi). Vendi ushtoi, aq sa e dëgjuan edhe ata, që ishin te Qabja. Idhujtarët i kundërpërgjigjen kthesës së Omerit Omer ibn Hattabi ishte i pakrahasueshëm për forcë fizike. Kur u bë mysliman, ai shkoi tek armiku më i egër i të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i myslimanëve - Ebu Xhehli. Trokiti në derë. Doli Ebu Xhehlidhe i tha: “Mirëserdhe dhe ç’e mirë të solli?” “Erdha të të them,- iu kthye Omeri, se unë i kam besuar Allahut dhe të Dërguarit të Tij, Muhamedit.” Ebu Xhehli ia përplasi derën dhe i tha: “Allahu të shëmtoftë ty dhe lajmin që ke sjellë.” Pastaj Omeri shkoi tek daja i vet, As ibn Hashimi, e njoftoi ç’kishte ngjarë në shtëpi. Pastaj, shkoi te Xhemil ibn Ma’mer Xhehmiu, i cili ishte njeriu që i përhapte më shumë fjalët ndër kurejshët dhe e njoftoi se ishte bërë mysliman. Atëherë, Xhemili thirri me zë të lartë: “Omeri është bërë i pafe.” Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tha: “Gënjen! Unë kam përqafuar Islamin.” Atëherë, Kurejshët iu vërsulën Omerit (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Ata vazhduan të ziheshin e të vriteshin me njëri-tjetrin, derisa doli dielli mbi kokat e tyre. Pasi u kthye Omeri në shtëpinë e vet, idhujtarët u grumbulluan dhe u drejtuan për tek ai, që ta vrisnin. Ata ishin aq shumë, sa dukeshin si lumë në luginën e Mekës. Aty erdhi edhe As ibn Sehmiu, që ishte nga fisi Beni Sehm. Njerëzit e fisit të tij ishin aleatë të fisit Beni Adj, fisit të Omerit. Asi ishte veshur mirë, me stoli dhe këmishë mëndafshi. Posa erdhi te shtëpia e Omerit, i tha: “Cfarë ke, o Omer?” “A mos kujtuan njerëzit e fisit tënd,- iu kthye Omeri, se do të më vrasin, sepse jam bërë mysliman!” Asi iu përgjigj: “Jo, ata nuk do të të vrasin ty!” Pastaj doli nga shtëpia e Omerit, i pa njerëzit që kishin vërshuar dhe u tha: “Ku doni të shkoni?” Ata i thanë: “Omer ibn Hattabi e ka lënë fenë.” Asi u tha: “Jo, ju nuk do ta vrisni atë!” Atëherë ata u kthyen mbrapsht. Islami dhe myslimanët lartësohen me Omerin mysliman Pasi u bë mysliman Omer ibn Hattabi, myslimanët u bënë më të fortë. Më parë ata e falnin namazin fshehurazi. Tani që u bë mysliman, Omeri i tha të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “O i Dërguari i Allahut! A nuk jemi njëlloj në të vërtetë, edhe sikur të vdesim edhe sikur të rrojmë?” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Po.” “Atëherë, përse të fshihemi,- e pyeti përsëri Omeri. Për Zotin, që të ka dërguar ty me të Vërtetën, ne do të dalim hapur.” Dhe dolën të rreshtuar në dy rreshta. Në njërin printe Hamzai, në tjetrin Omeri. Të ngjeshur me njëri-tjetrin, ata hynë në Xhaminë e Shenjtë. Kur i shikuan kurejshët ashtu, u hidhëruan si kurrë ndonjëherë. Omeri u quajt “Farruk” (ndarës- ai që ndau të keqen nga e mira). Ibn Mes’udi ka thënë: “Ne u përforcuam shumë, kur Omer ibn Hattabi e përqafoi Islamin. Më parë, ne nuk kishim mundësi që ta falnim namazin në Qabe. Por, pasi u bë mysliman ai, shkuam dhe u falëm atje.” Edhe Suhejbi ka thënë: “Kur u bë mysliman Omeri, u shfaq sheshit Islami dhe filloi thirrja për në Islam haptazi. Kështu, ne u ulëm rreth Shtëpisë së Shenjtë dhe bëmë tavaf rrotull saj. Filluam të mbanim qëndrim ndaj atij, që na kishte sulmuar dhe u dhamë njëfarë përgjigjeje armiqve të Islamit.” Kurejshët duan të mashtrojnë me dhurata e propozime Kur idhujtarët panë fuqinë e myslimanëve, kur u bënë myslimanë Hamzai dhe Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me ta!), u mblodhën për t’u këshilluar me njëri-tjetrin. Ata mendonin për hapin më të përshtatshëm që do të ndërmernin kundër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanëve. U çua Utbe ibn Rebia Abshemiu, i cili ishte nga fisi Beni Abdu Shems ibn Abdu Menafi dhe kishte autoritet në njerëzit e vet e u tha: “O kurejshë! Pse të mos shkoj te Muhamedi, të flas me të dhe t’i paraqit atij çështjet; ndoshta ai do t’i pranojë disa prej tyre dhe pastaj t’ia japim, që të na lërë të qetë.” Idhujtarët thanë: “Pse jo, o Ebu Uelid? Shko tek ai dhe foli!” Atëherë Utbeja shkoi tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). E gjeti atë ulur, vetëm në Xhaminë e Shenjtë dhe i tha: “O djali i vëllait tim! Ti, siç e di, je më i miri ndër ne, si në prejardhje, ashtu edhe në cilësitë që ke. Por, ti i ke prurë një gjëmë shumë të madhe popullit tënd; ke përçarë bashkësinë e tyre, ke ulur parinë e tyre, ke turpëruar zotat dhe fenë e tyre. Ti i ke quajtur të pafe prindërit e tyre. Prandaj, dëgjo nga unë. Unë do të të paraqes ty propozimet, ti shikoji ato, ndoshta do t’i pranosh disa prej tyre.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Fol, o Ebu Uelid! Unë po të dëgjoj!” Utbeja i tha: “O djali i vëllait tim! Në qoftë se ti, për këtë që bën, do pasuri, ne do të grumbullojmë për ty nga pasuritë tona, derisa të bëhesh më i pasuri ndër ne. E në se dëshiron të kesh pozitë, në do të bëjmë ty udhëheqësin tonë dhe nuk do të bëjmë asgjë pa urdhrin tënd. Në qoftë se do që të bëhesh mbret, ne do të të emërojmë ty mbret për ne. E në qoftë se i dëshiron shumë femrat, zgjidh cilat të duash nga femrat e kurejshëve dhe ne do të të martojmë ty me dhjetë prej tyre. Po qe se ajo që të vjen ty, është ngacmim nga xhindi dhe s’mundesh ta largosh, ne po kërkojmë një mjek për ty. Po shpenzojmë pasuritë tona për këtë gjë, derisa të të shërojmë ty, sepse ndodh që xhindi e zapton njeriun dhe nuk i largohet, derisa ai të mjekohet.” “A mbarove o Ebu Uelid,- iu kthye i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai i tha: “Po.” “Atëherë dëgjomë mua,- iu drejtua përsëri Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). “Fol,- i tha Utbeja. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këndoi këtë pjesë të Kuranit: “Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit. Ha, mim. (Kurani është) Zbritje prej të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit! (Kurani është) Libër, ajetet e të cilit janë të shkoqitura, Kuran arabisht për një popull që di ta kuptojë. Eshtë përgëzues dhe qortues (paralajmërues), por shumica e tyre ia kthyen shpinën, prandaj ata nuk dëgjojnë. Ata thanë: “Zemrat tona janë të mbyllura për atë që ti na thërret dhe në veshët tanë kemi shurdhim të rëndë, kështu që ndërmjet nesh dhe ndërmjet teje ekziston një perde, prandaj ti vazhdo në tënden dhe ne të vazhdojmë në tonën.” (41:1-5) I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdonte t’i këndonte dhe Utbeja dëgjonte me duar vënë pas shpine dhe mbështetur mbi to. Kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti tek ajeti “Në qoftë se nuk përgjigjen, ti thuaju: “Unë ju paralajmërova ju për (dënimin me) një rrufe (dënimi), si rrufeja e Adit dhe e Themudit,” Utbeja i vuri dorën gojës së të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe iu lut për hir të Allahut dhe të farefisit të mos këndonte më. Ai kishte frikë mos ajo që tha, ndodhte vërtet: “Mjaft!”,- i tha ai. Kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti tek ajeti i sexhdes, i tha Utbes: -A dëgjove o, Ebu Uelid? -Po. -Ti je ai, për të cilin flet ky ajet. Utbeja u çua dhe shkoi te shokët e vet. Ata filluan t’i thonin njëri-tjetrit: “Betohemi për Allahun se Ebu Uelidi nuk ka ardhur me atë fytyrë që ka shkuar.” Pasi erdhi dhe u ul aty, ata i thanë: “C’na fsheh, o Ebu Uelid?” Ai tha: “Unë dëgjova një fjalë që, për Zotin, nuk e kam dëgjuar kurrë ndonjëherë. Për Zotin, nuk ishte poezi, nuk ishte as magji, nuk ishte as fall. O kurejshë! Bindmuni mua dhe ma lini mua ta zgjidh. Lëreni atë (Muhamedin) dhe atë që do të bëjë ai. Mos e cenoni atë, sepse për Zotin, do të ndodhë diçka e madhe, sipas asaj, që unë dëgjova prej tij. Në qoftë se Muhamedin e vrasin arabët, jua heqin qafe, pa ndërhyrë ju vetë e në qoftë se ai i mund arabët, mbretëria e tij do të jetë edhe juaja dhe krenaria e tij do të jetë edhe juaja. E kështu, ai do t’ju bënte njerëzit më të lumtur.” Ata i thanë: “Për Zotin, të paska bërë magji o Ebu Uelid.” “Ky është mendimi im për të, por ju bëni bëni si të doni.”