[Bom-Boni]

vazhdimi i komentit te mesiperm


Siguria në vetvete është llojllojshme dhe e shumanshme duke përfshirë atë individuale dhe të përgjithshme. Siguria në kuptimin e vet të fjalës asnjëherë nuk është e 100% -të as për individin e as për popullin ose shtetin sado që ai shtet të jetë i zhvilluar ekonomikisht dhe ushtarakisht për shkak të gërshetimit të raporteve gjeostrategjike ndërkombëtare. Mirëpo popujt të cilët e kanë të zgjidhur statusin e tyre shtetëror e kanë sigurinë në një nivel më të lartë në krahasim me popujt e kolonizuar siç jemi edhe ne shqiptarët.
Mungesa e ndjenjës së sigurisë është pengesa kryesore për zhvillimin dhe përparimin e individit, shoqërisë, dhe shtetit. Se sa është e rëndësishme siguria këtë më së miri e dinë shqiptarët nga viti 1999 kur u përzunë nga forcat serbe e po ashtu gjatë historisë më 1878 dhe 1912-1915.
Pasiguria për jetën, familjen, pasurin e çon njeriun në vetëmbrojtje. Mënyra se si organizohet vetëmbrojtja pra suksesi ose dështimi i saj e përcaktojnë rrjedhën e historisë për një popull. Garantues kryesor i sigurisë në nivelin përgjithshëm është forca e armatosur apo USHTRIA.
Fjala ushtri menjëherë na kujton luftën.
Lidhur me luftën populli jonë gjatë historisë ka dështuar pikërisht në organizimin e forcës së armatosur gjatë përpjekjeve tona mijëra vjeçare për çlirim kombëtar. Ne jemi të mësuar se shqiptari është trim e luftarak se kur është në pyetje atdheu nuk kursen as jetën e tij por nëse shikohet historia jonë e kaluar dhe e re me një sy më kritik atëherë lehtë shihet se në veprimtari të tillë kanë marrë pjesë dhe ndihmuar vetëm një numër i vogël i popullatës diku 0,15% nga numëri i përgjithshëm i popullit. Kurse te armiqtë tanë ky numër është sjellur rreth 2% nga numëri i përgjithshëm i popullit. Si duket edhe në luftë më shumë ka ardhur në shprehje individualiteti jonë sesa tërësia.
Nuk është e rastit se luftërat ndahen në luftra okupuese dhe ato çlirimtare. Edhe pse luftërat tona ka pasur gjithnjë karakter mbrojtës gjithnjë raporti luftarak njerëzor me armiqtë tanë kishte qenë 1:5, 1:10 ose 1:15 në epërsi të armiqve. Teknika luftarake ose mjetet gjithnjë ishin më të dobëta dhe jo të kohës se sa të armiqve. Kurse arsimimi ushtarak, dituria luftarake ose posedimi i ekspertëve luftarak gjithnjë më i vogël se i armiqve. Historitë e luftërave botërore na mësojnë se raporti në mes numrit të ushtarëve, teknikës dhe diturisë edhe pse i rëndësishëm për fitimin e luftës nuk është vendimtar.
Ajo çka na përcjell neve si shqiptarë gjatë gjithë historisë është rrënqethja ose ftohja ndaj fjalës luftë. Një reagim i tillë është njerëzor sepse dihet se lufta nuk i sjell të mirë askujt por duhet të jemi real se ajo paraqet të vetmën rrugëdalje (standard) dhe të vetmën mënyrë për një popull për të dëshmuar se e meriton lirinë dhe shtetësinë.
Është e njohur shumë mirë filozofia e shqiptarëve para tri luftrave të UÇK-së në lidhje me luftën, kur ishin nëpër ndeja kur i drejtoheshin shoku shokut apo miku mikut me fjalën ''i nderuar shok ose mik na thuaj ndonjë fjalë të mirë por vetëm mos na thuaj se do të bëhet luftë''. Dhe nëse individi ka pohuar një fjalë të tillë se ''luftë do të bëhet'' ai është quajtur si një njeri i cili ka luajtur prej mendjes, se vendin e ka në spital e ofendime tjera pa marrë përsyshë moshën e tij, pozitën në shoqëri apo nivelin akademik.
Akademik Qosja edhe sot i vuan pasojat e simpatisë së tij ndaj luftëtarëve të lirisë, kurse shkrimtari Kadare ka fituar një vlerësim të lartë në popull sepse ishte kundër luftës së UÇK-së. Ju kujtohen sjelljet e disa nxënësve të shkollës ndaj veprimtarit të çështjes kombëtare Adem Demaçit duke iu drejtuar me fjalët '' ja ky qeni plakë, i cili po do me na shti në luftë''. Shtrohet pyetja ku i kanë dëgjuar nxënsitë ato mendime? Në kohët e kaluara ishin këndu edhe këto këngë ndajë luftëtarëve të rezistencës: “Azem Bejta! Azem Galica! Ta pa sherrin, Krejt Drenica”!.
Nëse pyesim se prej nga kjo ftohje e shqiptarëve për luftën sidomos në këto 16 vitet e fundit atëherë me siguri edhe përgjigja do të na drejtoj nga partitë e ndryshme politike të cilat gjenden në mbarë trojet shqiptare.

Shqiptarët me të vërtet janë popull më paqësor në kuptimin e ngushtë të fjalës sepse duke iu falënderuar pushtetarëve të tyre luftën e përkufizojnë si aventurë e jo art apo mjet i vazhdimësisë diplomatike, por si përpjekje e disa njerëzëve të frustruar, cubave , kaçakëve etj. Shqiptarët nuk janë të mësuar se liria dhe pavarësia janë pasuritë më të rëndësishme të njeriut por jemi të edukuar se pasuri janë vetëm të mirat materiale. Një pohim të tillë e përjetuam më 1999.
Si duket pushtetarët ia kanë arrit qëllimit ku shqiptarët lëre se janë kundër rezistencës së armatosur por nuk po janë të gatshëm as për rezistencë të paarmatosur ku rastin më të ri e kemi me ''Vetëvendosjen'' e cila thirri për bojkot të prodhimeve serbe dhe dihet se çfarë ofendime janë duke përjetuar nga individ, institucione dhe filozofë të dyshimtë kombëtar.
Ose shikoni si po sillen ndaj udhëheqësit të sajë vetëm e vetëm se po ka guxim që të thotë të vërtetën, ata pasi që nuk dëshiroj të rrezikojnë as më të voglën gjë për pushtetin e tyre e akuzojnë se po ia prish rehatin dhe po e çon Kosovën prapa. Albinit po i thuhet se gjithçka po e bën për promovim personal, se është dorë e zgjatur e armiqve të huaj vetëm pse mendon ndryshe ndaj proceseve politike edhe pse lëvizja '' Vetëvendosja'' papajtueshmërinë e vetë lidhur me proceset politike po i shpreh në mënyrë paqësore.
Partitë politike dhe shteti shqiptarë duhet të japin përgjigje se si mundet vetëm shqiptarët të i ndihmojnë paqes kur armiqtë e tyre përgatiten për luftëra të ardhshme duke iu përshtatur rrethanave të kohës.
Kujtimi më i freskët me luftën është ajo e tri UÇK-ve. Për shkakë të faktorit kohor dhe hapësinor unë nuk e di çfarë trajtimi kanë pasur luftëtarët shqiptarë të kohërave të mëhershme por sjelljet e pushtetarëve shqiptarë ndaj luftëtarëve të tri UÇK-ve janë brengosëse dhe me siguri kjo e mbanë ende të bllokuar shpirtin luftarak të një pjese të madhe të popullit shqiptar.
Paraprakisht para luftës nga partitë e atëhershme politike popullit iu kishte mbjell frika dhe iu ishte ngrirë shpirti luftarak deri në palcë nga Serbia. Serbia ishte paraqitur si një ushtri e pakapërcyeshme se çdo përballje me te qysh në fillim rezultonte me humbjen tonë katastrofale. Ato e patën hipnotizuar popullin se shpëtimi jonë vjen vetëm nga jashtë duke harruar se të huajt çdo të mirë që na e bëjnë e bëjnë për interesa të tyre e jo të tonën.
Partitë politike kishin thënë se ja këta të malit, po dojnë me na shti në luftë, se mirë jemi, se ku munden këta me ata, a e dini kush janë ata e sende të tilla kombëtarisht të dëmshme. Në vend se të thonin si mund të ju ndihmoj ose ku mund të gjindem unë në këtë çast ato etiketonin luftëtarët duke i bërë të luhaten edhe shumë njerëz që kishin për qëllim të i ndihmonin luftëtarët.
Si pasoj e përçarjes së politikanëve dhe politikave përçarëse shqiptarët dolën përballë Serbisë me dy ushtri, pastaj mos reagimi jonë si komb me tërë potencialin që e kemi, gjë që solli edhe intervenimin humanitar të NATO-së, pastaj rezolutën 1244 e cila edhe më shumë i mjegulloj rrjedhat politike në Kosovë. Sikurse vetëdija kombëtare e shtetit shqiptar të kishte qenë në nivel me siguri edhe fati jonë do të kishte qenë më ndryshe e jo të copëtuar në 5 shtete dhe si faktor destabilizues në rajon. Me një vetëdije dhe përgjegjësi të pushtetarëve të Shqipërisë londineze nuk do të kishte pasur nevojë për intervenimin humanitar të NATO-së.
Edhe sot në trojet shqiptare partitë politike me qëllim të ruajtjes së pushtetit të tyre po i ngatërrojnë qëllimisht vlerat e atyre atdhetarëve të cilët kanë ndihmuar në mënyra të ndryshme për këtë liri të zbehtë që e kemi. Sot luftërat e fundit dhe luftëtarët iu duhen pushtetarëve derisa të vijnë në pushtet duke manipuluar me ta dhe shoqatat e tyre e sidomos ky manipulim bëhet me familjet e dëshmorëve. Partitë politike luftën dhe gjakun e dëshmorëve e shfrytëzojnë për interesa personale dhe klanore. Pushtetarët e përdorin luftëtarin e lirisë gjatë fushatës zgjedhore ose për përfitime personale e përdor terminologjinë e luftës. Pas ardhjes në pushtet luftëtarët lëre që harrohen por edhe përqeshen dhe ofendohen.
E njëjta këngë dëgjohet edhe sot nga partitë politike lidhur me luftën. Ato i thonë popullit se lufta ka marrë fund, se nuk do të na lejoj ajo apo kjo fuqi. Por popullit duhet treguar të vërtetën se përderisa ekzistojnë shkaqet e luftës edhe lufta nuk ka marrë fund. Lufta është e drejt e natyrshme e njeriut dhe lindi në një periudhë të caktuar njerëzore prandaj edhe ekziston në kushtetutat shtetërore. Lufta për çlirim dhe përparim kombëtar është nevojë dhe akt juridik i pranuar ndërkombëtar. Një popull kurrë nuk do ta ndal luftën derisa të arrij qëllimin e tij.
Prandaj në trojet shqiptare kemi edhe do të kemi ushtri çlirimtare si pasoj e pushtetarëve servil dhe mosinteresimit institucional të zgjidhjes së çështjes kombëtare. Përderisa mos të bëhet korrigjimi i vendimeve të konferencave të dëmshme ndaj popullit shqiptar prej kongresit të Berlinit 1878 e deri tek ato marrëveshjet për çmobilizimin të vitit 2001 do të kemi ushtri çlirimtare.
Pengesa më e madhe e mbi 99% të shqiptarëve është se nuk po e kuptojnë se pjesa tjetër e popullatës 0,15% edhe pse numerikisht shumë e vogël kanë disa vlera të veçanta në jetën e tyre ku si krye vlerë mbizotëron dashuria ndaj atdheut dhe janë në gjendje që të japin gjithçka edhe jetën e tyre vetëm e vetëm të arrijnë qëllimin kombëtarë, në krahasim me vlerat e pjesës shumicë të popullit të tyre siç janë dëfrimet e ndryshme shtazarake, dhënia ndaj ndonjë hobi si p.sh. vetura, gardëroba, shtëpia superluksoze etj. Ky dallim mund të haset edhe të popujt tjerë dhe një gjë e tillë nuk paraqet ndonjë përjashtim për popullin tonë , por vetëm se te popujt shtet formues pakica flijuese arrin më së paku deri në 2%.