[Pause_Print_Scroll]

Ai studjoi libra dore në arabisht, gramatikë, libra udhëtimi, libra nga jeta e profetit Muhamed (Allahu e bekoftë dhe i dhuroftë paqe!) dhe pati shkëmbime të shumta me orientalistë nga e gjithë Gjermania. Gëte e pëlqente përkthimin në gjermanisht të Hafis’ “Diwan”-it nga Hammer (Maj 1814) dhe studjonte përkthimet e ndryshme të Kuranit që ekzistonin në kohën e tij. E gjithë kjo e shtyu atë që të shkruante “West-Östlicher Divan”-in e famshëm, shumë nga poezitë e të cilit janë qartësisht dhe pa asnjë dyshim të frymëzuara nga ajete (vargje) të ndryshëm të Kuranit dhe të lidhura në mënyra të ndryshme me to (shih: Mommsen, faqe 269-274)
Gëte bleu dorëshkrime origjinale në arabisht të Rumit, Xhamit, Hafisit, Saadiut, Attarit, komentime të Kuranit (Tefsir), lutje të ndryshme (Duâ), një fjalor arabisht-turqisht, tekste rreth çështjeve si lirimi i skllevërve, shitblerja, kamata dhe shkrime arabe nga sulltan Selimi.
Gëte nuk mendonte se kishte pasur të bënte me rastësi, por me atë që Allahu kishte parapërcaktuar për të kur:
- në vjeshtën e vitit 1813 atij iu soll një dorëshkrim i vjetër në arabisht prej një ushtari gjerman që kthehej nga Spanja në atdhe, dorëshkrim ky që përmbante suren (kapitullin) e fundit të Kuranit, të titulluar En-Nas (114). Më vonë Gëte u përpoq që ta kopjonte atë me ndihmën e profesorëve në Jena, të cilët e ndihmuan edhe për të zbërhtyer përmbajtjen e dorëshkrimit.
- në Janar të vitit 1814 ai mori pjesë në një falje kongregacionale të së premtes (xhuma) bashkë me myslymanët e ushrisë ruse të Car Aleksandrit në gjimnazin protestant të Vajmarit. Në letrën për Trebran më 5.1.1814 (WA IV 24,91) ai shkruan:
“Kur bëj fjalë për profeci, më duhet të vërej se në kohën tonë po ndodhin gjëra për të cilat asnjë profet nuk do ta kishin lejuar të fliste. Kush do të lejohej përpara disa vjetësh që të bënte të ditur se në auditorin e gjimnazit tonë protestant do të mbahej shërbesë hyjnore muhamedane dhe se suret (kapitujtë) e Kuranit do të murmuriteshin në të, por ja që kjo po ndodh dhe ne morëm pjesë në shërbesën bashkire, pamë mullain e tyre dhe u uruam mirëseardhjen princërve të tyre në teatër. Mua mu bë një nderim i veçantë duke mu dhuruar një hark dhe shigjeta, të cilat, në kujtim të përjetshëm, do t’i var mbi oxhakun tim sapo Zoti t’u ketë siguruar këtyre mysafirëve të dashur një kthim të mbarë”.

Në një letër që mban datën 17.1. 1814 (WA IV 24, 110) dhe që i drejtohet birit të tij August, ai shkruan: “Shumë prej zonjave tona fetare kanë kërkuar në bibliotekë përkthimin e Kuranit”.
Qëndrimi pozitiv i Gëtes ndaj Islamit i kapërcen të gjitha qëndrimet e kohës së tij në Gjermani. Më 24.2.1816 ai bëri publike këtë thënie: “Der Dichter… lehnt den Verdacht nicht ab, daß er selbst ein Muselmann sei” (Poeti [Gëte] nuk e mohon supozimin se ai vetë është një myslyman).” (WA I 41, 86)
Në njërën nga poezitë e “Divan…”-it të tij Gëte thotë:

“Närrisch, daß jeder in seinem Falle
Seine besondere Meinung preist!
Wenn Islam Gott ergeben heißt,
In Islam leben und sterben wir alle.”

(Çmenduri, secili në rastin e vet
Mendimin e tij të veçantë lëvdon!
Nëse Islam do të thotë nënshtrim ndaj Zotit
Ne jetojmë dhe vdesim të gjithë në Islam.)

(WA I6,128)

Veç simpatisë së veçantë me të cilën ai e shihte gjuhën e Kuranit për shkak të bukurisë dhe paarritshmërisë së saj, Gëte ndjehej shumë i tërhequr edhe nga domethënia e saj fetare dhe filozofike. Njëshmëria e Zotit, bindja se Zoti shfaq vetveten në natyrë/krijim nëpërmjet cilësive të tij të përkryera, është nga temat qendrore të veprës së Gëtes.
Gjatë studimeve të tij të para intensive të Kuranit në vitet 1771-1772 Gëte kopjoi dhe përmirësoi pjesërisht tekstin e përkthimit të parë të drejtpërdrejtë të Kuranit nga arabishtja në gjermanisht. Gëte vuri në dukje ajete të ndryshëm të Kuranit që i tregojnë njeriut se ai duhet t’i shohë natyrën dhe dukuritë e saj si shenja të ligjshmërisë hyjnore. Shumëllojshmëria dhe panumërsia e këtyre dukurive dëshmojnë për Një dhe të vetmin Zot. Referimi ndaj natyrës ashtu siç e paraqet atë Kurani, lidhja e ngushtë me të mësuarit e mirësisë hyjnore e njerëzore dhe Njëshmëria e Zotit, të cilat Gëte shkruan se i njohu në suren e dytë të Kuranit (El-Bekare), u bënë themelet mbi të cilat u ngritën simpatia dhe dashuria e tij për Islamin. Ai tha se ne duhet ta njohim “Madhështinë e Zotit në vogëlsi (Gottes Größe im Kleinen)”, duke iu referuar për këtë ajetit 25 të sures së dytë Kuranit, në të cilën është dhënë shembulli i mizës.
Veçanërisht i impresionuar ndjehej Gëte edhe nga fakti se Allahu i flet njerëzimit nëpërmjet profetëve; kështu Gëte pohon profetin Muhamed (Allahu e bekoftë dhe i dhëntë paqe!): më 1819 ai, duke iu referuar sures “Ibrahim”, ajeti 4, shkruan:
“denn es ist wahr, was Gott im Koran sagt: Wir haben keinem Volk einen Propheten geschickt, als in seiner Sprache!” (prandaj është e vërtetë ajo që Zoti thotë në Kuran: Nuk i kemi dërguar asnjë populli profet, përveçse në gjuhën e tij!) [Letër për A.O. Blumentahl, 28.5. 1819,WA IV 31,160]

Duke iu referuar të njëjtit ajet, ai e përsërit atë në një letër për Carlyle: “Der Koran sagt: Gott hat jedem Volke einen Propheten gegeben in seiner eigenen Sprache (Kurani thotë: Zoti i ka dërguar çdo populli nga një profet në gjuhën e tij)” (WA IV 42, 270)
Këtë pikëpamje e rishfaq Gëte edhe në një esé të tij në revistën “German Romance”, Vëllimi IV, Edinburgh 1827 (WA I 41, 307).
Gëte theksoi hedhjen poshtë të sfidës së mosbesimtarëve ndaj profetit Muhamed (paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të!), të cilët kërkonin që ai t’u bënte mrekullira: