[pokeri]

Duke mos gjetur ndonjë nënforum përkatës ku do të postoheshin shkrimet për: Qytetërimet e lashta, Mitologjinë, Misteret e ndryshme, këtë shkrim vendosa ta postoj këtu. Nëse moderatorët ia gjejnë ndonjë hapësirë më të përshtatshme mund ta zhvendosin diku tjetër.


Babiloni
Historikisht dhe etnikisht Babilonia ishte rezultat i bashkimit të Akadianëve dhe Sumerëve. Bashkimi i tyre gjeneroi tipin babilonas në të cilin vija Akadiano-Semite
u tregua dominante.Lufta e tyre përfundoi me fitoren e Akadianëve dhe themelimin e Babilonit si kryeqytet të gjithë Mesopotamisë së poshtme. Në fillim të kësaj historie qëndron figura e fuqishme e Hamurabit (2123-2081 p.e.s.) sundimtar dhe ligjvënës për 43 vjet me radhë. Në kohën e sundimit të tij shtetet e vogëla që bënin luftëra të ndërsjella u detyruan të bashkohen dhe të lidhin paqe, ndërsa me me një ligj historik iu nënshtruan rregullit dhe rendit.
Ligji i Hamurabit
Ligji i Hamurabit është gjetur në vitin 1902 në gërmimet arkeologjike në Suza. Ai fillon me Hymne Zotërave, por për ta nuk ka asnjë rresht në pjesën e rregullave dhe ligjeve.
Në të përzihen ligjet më të ngritura dhe dënimët më barbare, hetimi përmes torturave bashkë me veprimet e sofistikuara juridike dhe përpjekjet e arsyeshme që të kufizohet tirania bashkëshortore.
Marrë në tërësi, ato 285 ligje janë të radhitura thuajase në mënyrë shkencore, përmes titujve; Prona personale, Paluajtshmëritë, Tregtia dhe puna, Familja, Dëmet dhe puna. Ky kod është më i përparuar se sa ai Asir (1000 vjet më vonë) ndërsa në shumë aspekte është i mirë "si ligj i ndonjë shteti modern evropian"...
Përkundër karakterit popullor të ligjit, Hamurabi ishte mjaft i menqur që pushtetin e vet ta praroj më lejen e perëndive. Ndërtoi tempuj dhe kështjella, ndërsa klerit ia bëri qejfin duke e ndërtuar ne Babilon një faltore gjigante për Mardukun dhe gruan e tij (Hyjni kombëtare), si dhe një hambar të madh për ruajtjen e grurit për Zotëra dhe priftërinj...

Njerëzit kishin pamje semite, me flokë dhe fytyra të errëta, kryesisht me mjekrra, e kohë pas kohe edhe me paruke. Pjestarët e të dy gjinive bartnin flokë të gjatë, bile ndonjëherë edhe mashkujt kishin kaçurrela dhe shpesh, sikurse edhe gratë përdornin erëra të mira (parfume). Veshja e zakonshme për të dy gjinitë ishte tunika e bardhë nga pambuku që arrinte deri te shputat e këmbëve. Te gratë njëri sup ishte i pambuluar, ndërsa mashkujt përdornin pelerinë dhe veshje shtesë për pjesën e epërme.
Me shtimin e pasurisë tek njerëzit u zhvillua edhe shija për ngjyrat, prandaj filluan t'i ngyrosnin rrobat me ngjyrë të kaltër mbi të kuqen, të kuqen mbi të kaltrën edhe atë në vija, katrorë apo pika. Këmbët e zbathura nga periudha sumere u zëvendësuan me sandala, ndërsa mashkujt në kohën e Hamurabit në kokë bartnin edhe turbanë. Gratë bartnin bylyzykë, qafore, hajmalia dhe rradhë perlash në flokët e krehura me kujdes. Burrat i zbukuronin shkopinjtë me gravura të ndryshme ndërsa në rripa bartnin vulat me të cilat i vërtetonin letrat dhe dokumentet.
Priftërinjtë bartnin kapela në formë kupe për ta "fshehur" natyrën e tyre njerëzore.
Si duket është ligj i pashkruar historik që ajo pasuri që e ngritë një qytetërim, njëkohësisht edhe e paralajmëron shkatërrimin e saj. Në kufijtë lindor të shtetit të ri, Kasitët, një fis malëosrësh me zili po shikonin pasuritë dhe fuqinë e Babilonisë.
8 vjet pas vdekjes së Hamurabit, Kasitët e vërshuan Babiloninë, e plaçkitën, u tërhoqën, sërish e sulmuan dhe kështu vazhdimisht derisa nuk u vendosën si pushtes dhe sundues.
Disa shekuj Babilonia jetoi në një kaos etnik dhe politik i cili e frenoi zhvillimin e shkencës dhe artit. Kasitët u dëbuan pas gati 5 shekujve sundimi në të cilin pati vetëm rrënim dhe shkatërrim, ngjashëm me pushtetin e Hiksëve në Egjipt.
Kaosi vazhdoi edhe 400 vjet të tjera nën sundimin e perandorëve më pak të njohur Babilonas, derisa fuqia në rritje e Asirisë në veri, nuk e shtriu dorën dhe e vendosi Babiloninë nën pushtetin e mbretërve të Ninivës.
Kur Babilonia u rebelua, Senakeribi gati e shkatërroi deri në themele, mirëpo dhespotizmi gjenial i Esarhadonit e rindërtoi deri në një shkallë të lartë të mirëqenies dhe kulturës. Ngritja e Medeasve e dobësoi Asirinë dhe me ndihmën e tyre Nabopolasari e çliroi Babiloninë, e krijoi dinastinë e pavarur dhe pak para vdekjes, perandorinë ia la amanet birit të tij Nabukodonosorit të II-të.
Edhepse ishte analfabet dhe mentalisht jo aq i shëndoshë, ai u bë një ndër sundimtarët më të fuqishëm të kohës së vet, në lindje të afërt, dhe ndërtimtari e prijësi më i shquar në vargun e shumë perandorëve Babilonas, pas Hamurabit.
Kur Egjipti dhe Asiria bënë pakt me qëllim që Babiloninë ta shndërrojnë sërish në një shtet vazal, Nabukodonosori i priti armiqtë Egjiptas në Karkemis (në rrjedhën e epërme të lumit Eufrat) dhe i shkatërroi. Me atë rast, Palestina dhe Siria ranë në pushtetin e tij, ndërsa tregtarët Babilonas e kontrollonin gjithë tregëtinë që zhvillohej nëpërmjet Azisë perëndimore deri në Gjirin Persik, dhe në perëndim deri në Detin Mesdhe...
Gjatë 30 vjetëve pas vdekjes së Nabukodonosorit, perandoria e tij u copëtua tërësisht. Nabonidusi, i cili e mbajti fronin për 17 vjet, më shumë e pëlqente arkeologjinë se sa pushtetin dhe iu përkushtua gërmimeve të gërmadhave Sumere, ndërsa në anën tjetër perandoria e tij po fundosej...

Banorët kishin harruar shkathtësitë luftarake pasiqë ishin dhënë shumë pas tregtisë, priftërinjtë kishin uzurpuar sa më shumë pushtet perandorak dhe kishin rritur pasuritë e tyre, të cilat thuajase ftonin në invazion dhe pushtim. Së shpejti Babiloninë e pushtuan Persianët dhe e sunduan për gati dy shekuj.
Mandej erdhi Leka i Madh, e pushtoi kryeqytetin i cili nuk bëri kurrfarë rezistence, pushtoi tërë Lindjen e Afërt, dhe "u deh si tokë" në pallatin e Nabukodonosorit...